ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αααχ πάλι εδώ να μιλάω στο κενό και να περιμένω καρτερικά να γράψει κάποιος από κάτω για να νιώσω έστω και μια μικρή ανθρώπινη επαφή...δεν ξέρω γιατί φεύγουν όλοι από κοντά μου.Τον άλλο μήνα γίνομαι 22 , τον άλλο μήνα δίνω για πτυχίο 4 χρόνια φοιτητικής ζωής 2-3 φίλοι που μπορεί να περάσει βδομάδα χωρίς να μιλήσουμε , 130 κιλά , 1 χρόνος κατάθλιψης και αντικαταθλιπτικών ερωτικές ιστορίες 0 , αμηχανία σε ανάλογες συζήτησης , ντροπή και προσποίηση πως έχω παρόμοιες εμπειρίες με τους υπόλοιπους και ένα συνεχές αίσθημα ότι τα καλύτερα μου χρόνια φεύγουν και περνούν αδιάφορα.Μια ζωή σαν μια γυναίκα στην σύνταξη και ένα συνεχές ψέμα "Είμαι καλά" "περνάω τέλεια" "απόψε θα βγω".Βαρέθηκα...