ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχαμε πάει με την σύντροφό μου, έναν φίλο μου και μία φίλη της σε μια παραλία στο Πόρτο Ράφτη, όπου δεν είχε πολύ κόσμο. Αφού καθίσαμε στα βράχια κάποια στιγμή επιτέλους σηκωθήκαμε και φύγαμε, είχα μαζέψει τα πάντα και κρατούσα ένα μπουκάλι άδειο στο οποίο υπήρχαν δύο αποτσίγαρα στιφτού τσιγάρου, δύο γόπες δηλαδή. Η φίλη μου και η φίλη της έψαχναν μανιωδώς κάδους σκουπιδιών για να το πετάξουμε και ο φίλος μου λειτουργούσε μέσα στο αμάξι σαν ραντάρ εύρεσης σκουπιδιών. Αφού περάσαμε από δίπλα έβγαλα έξω το χέρι μου και το πέταξα. Το πέταξα στον κάδο ανακύκλωσης. Αυτό έφερε στα πρόθυρα παράκρουσης τον οδηγό, αλλά και τη φίλη της φίλης μου, οι οποίοι με κατηγόρησαν για έλλειψη περιβαλλοντολογικής συνείδησης, επειδή... το πλαστικό δεν ήταν καθαρό και περιείχε δύο γόπες. Σαμπόταρα την ανακύκλωση, έλεγαν, και δεν ξέρω τίποτα. Τους απάντησα ότι δηλαδή αν κρατάω ένα καφέ και τον έχω πιει δεν θα πετάξω το πλαστικό στον κάδο; Και είπαν όχι και μου φώναζαν λες και έκανα το προπατορικό αμάρτημα. Έδωσα τόπο στην οργή και έπειτα όταν γυρίσαμε η φίλη μου είπε ότι την εξέθεσα στην παρέα και μάλιστα θυμήθηκε ότι προ τριών ετών στο πρώτο ραντεβού είχα πετάξει κάτω ένα χαρτάκι και αφού μου είχε κάνει παρατήρηση πέταξα κάτω και άλλο χαρτάκι. Κανονικά θα έπρεπε να τους είχα απαντήσει ότι τα καυσαέρια που βγάζει το αμάξι του φίλου και οι μάσκες και τα καλλυντικά που χρησιμοποιούν οι γυναίκες κάνουν μεγαλύτερη καταστροφή από το γοπάκι και το χαρτάκι. Στο τέλος με έβγαλε άχρηστο και απαράδεκτο. Αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Προσωπικά τους ονομάζω Διδασκάλους του Γένους.