ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 24 και μαρεσει να ζω την καθε στιγμη. Απο μικρος δε τα πολυσκεφτομουν τα πραγματα και εχω φαει πολλακις τα μουτρα μου σε ολους τους τομεις, γκομενικα, φιλικα, επαγγελματικα. Ομως δε μετανιωσα για τιποτα. Ειμαι της αποψης οτι αντι να παραμενεις αδρανης και ''βολεμενος'' σε μια κατασταση μονο και μονο για να αποφυγεις τα χειροτερα, καλυτερα να ρισκαρεις για κατι καλυτερο και ας φας τα μουτρα σου. Δυστυχως οι συνομιλικοι μου το βλεπουν αλλιως. Γενικα, δε συμβαδιζω με την εποχη. Μαρεσει να ζω εντονα την καθε στιγμη. Πχ. ενας φιλος μου εχει σχεση εδω και 4 χρονια με μια κοπελα, ομως απο το σχολειο γουσταρει ακομα και σημερα μια γνωστη μας. Ενω του εχω πει πολλες φορες να κανει αυτο που θελει και να το προσπαθησει με τη γνωστη μας, εκεινος μενει με μια κοπελα που του ειναι αδιαφορη μονο και μονο για να μη μεινει μονος. Εγω αντιθετα αν και εχω φαει τα μουτρα μου πολλες φορες στα ερωτικα, ορισμενες φορες το να κανω αυτο που ακριβως θελω, μου εχει βγει σε καλο. Εχω εμπειριες τουλαχιστον. Μου φαινεται πολυ βαρετο να πηγαινει καποιος στο σιγουρακι του και να βολευεται εκει. Οσοι ειναι απο 18-29 πλεον εχουν γινει οι νεοι 30+αρηδες. Και εννοω τη νοοτροπια και τις αντιληψεις. Οκ κι εγω δουλευω και σπουδαζω παραλληλα αλλα δε διαμαρτυρηθηκα ποτε ουτε για τα λεφτα ουτε για την κουραση ουτε για τιποτα. Και 12 ωρες σερι να δουλευω, οταν βγαινω για καφε η ποτο τα ξεχναω ολα και κοιταω να περασω καλα και να κανω και τους γυρω μου να περναν ομορφα. Φιλοι και γνωστοι, μιζεριαζουν πολυ και αν δουλευουν πολλες ωρες το ακυρωνουν. Ρε γαμωτω ειμαστε νεοι και συμπεριφερομαστε σα μεσηλικες. Εχω πολλη ορεξη για νεες περιπετειες ταξιδια κλπ αλλα οι γυρω μου δε συμβαδιζουν. Να φανταστειτε πηγαμε προ κοβιντ Ρωμη. Τεσσερις μηνες ξεπατωθηκα στη δουλεια και την οικονομια για να μαζεψω το ποσο, πηγα περασα τελεια, εφαγα και οτι λεφτα ειχα μαζεψει και για 2 μηνες την εβγαζα με μακαρονια, ευτυχως που ηρθε και το εμβασμα απο τους γονεις και σωθηκα τελευταια στιγμη γιατι θα ημουν νηστικος για 1 εβδομαδα. Θελω να πω οτι αυτα θα εχω να θυμαμαι οταν μεγαλωσω. Απο τη μια σκεφτομαι οτι σκεφτομαι σωστα και απο την αλλη σκεφτομαι ''για να σκεφτονται ολοι αλλιως, μηπως εγω σκεφτομαι λαθος;''. Στα ερωτικα απο την αλλη, απο τα 16 μεχρι τα 22 ημουν αρπακτικο. Να φανταστειτε οτι στα 18 τα ειχα με μια απο το σχολειο, με μια απο ενα χωριο κοντα στην πολη και μου αρεσε και μια τριτη που κατι εγινε και με αυτη. Ξερω δεν ηταν σωστο, και οι φιλοι μου το ελεγαν, αλλα τουλαχιστον με εβρισαν ολες μαζι, εφαγα τα μουτρα μου και συμμορφωθηκα. Βαριεμαι αφανταστα αυτα τα δυο τελευταια χρονια που δε ζω, δεν πολυβγαινω και δεν υπαρχει τιποτα ενδιαφερον στη ζωη μου. Ειμαι γεματος ανθρωπος, εχω τα χομπυ μου κλπ αλλα κατι λειπει. Πλεον δεν υπαρχει συνενοηση με τους φιλους μου, βγαινουμε σπανια πλεον. Στις πανελληνιες να φανταστειτε που δε βγαιναμε, περνουσαμε καλυτερα γιατι τουλαχιστον μια φορα την εβδομαδα ερχονταν ολοι σε εμενα και περνουσαμε καλυτερα και απο το να βγαιναμε, πλεον παρολο που δε δουλευαμε οι περισσοτεροι λογω κοβιντ, ελαχιστες φορε βρεθηκαμε ενω μενουμε κοντα. Νομιζω η κοινωνια εγινε πολυ μιζερη και πρεπει να συμβιβαστω, αλλα δε θελω ρε γαμωτο...Νομιζω ειναι νωρις να σκεφτομαι μιζερα...