ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Η πρωτη μου κανονικη σχεση ηταν στα 20 με εναν εξαιρετικο ανθρωπο. Ηρθε σε μια περιοδο που προσπαθουσα να βαλω σε ταξη την ζωη μου ομως δεν ενιωθα ετοιμη για σχεση,πιστευα οτι θα εχω τοξικη συμπεριφορα λογω ζηλειας,κατι που ειχα δει και σε μια προηγουμενη "σχεση" η οποια ηταν και κακοποιητικη απο την αλλη μερια. Και το ειχα κανει ξεκαθαρο. Ομως μπηκα σε αυτην την σχεση. Ηταν τοσο ομορφα..μεχρι που βγηκαν οι ανασφαλειες μου,ειχα και μερικα πατηματα απο εκεινον για να ζηλεψω,μεχρι που εγινα τοσο πιεστικη και αποπνικτικη και μαλιστα σε εναν ανθρωπο απιστευτα ελευθερο με ακεραιη εικονα του εαυτου του,απολυτο. Και οπως καθε ανθρωπος που σεβεται ετσι τον εαυτο του,παρολα τα συναισθηματα του αποφασισε να με αφησει πισω. Και ηταν το σωστο. Το πηρα τοσο βαρια που δεν ξερω πως και ποτε θα ανακαμψω. Κοιτωντας πισω την συμπεριφορα μου,μονο οταν με χωρισε κσταλαβα ποσο χαλια ηταν. Και οτι δεν προσπαθησα ποτε να την αλλαξω ουσιαστικα οσο ημασταν μαζι..ειχα χασει τελειως την μπαλα. Εχω καθημερινα τυψεις που φερθηκα ετσι,με πνιγει ολο αυτο,νιωθω ενας πολυ κακος ανθρωπος,πολυ εγωιστικος και μετανιωνω πικρα. Η αληθεια ειναι οτι ενω γενικα δεν ειμαι,μεσα σε αυτην την σχεση ημουν ολα τα παραπανω,μου βγηκε ενας πολυ κακος εαυτος και δεν γνωριζω γιατι επρεπε να βγει σε εναν τοσο καλο ανθρωπο που ειχα απεναντι μου. Ειμαι μονο 21,ο χωρισμος συνεβη πρι ενα μηνα και,και απο τοτε τιμωρω καθημερινα τον εαυτο μου για την τοτε συμπεριφορα και αυτο οχι μονο δεν αλλαζει τιποτα αλλα με κραταει και πισω. Δεν αντεχω οταν ακουω την ψυχολογο(που πηγα μετα τον χωρισμο δυστυχως) να λεει οτι φαινομαι δυνατη και οτι θα το ξεπερασω. Δεν ξερω αν ξεπερνας ποτε το βαρος-που μονος φορτωσες στον εαυτο σου- οτι φερθηκες χειριστικα σε εναν αλλον ανθρωπο,οτι ενας αλλος ανθρωπος μαζι σου ενιωθε να πνιγεται.