Στις επικίνδυνες στιγμές που βίωσε στο Αφγανιστάν, κατά τη διάρκεια αποστολής του ως πολεμικός ανταποκριτής το 2001, το 2003 και το 2006, αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος Σωτήρης Δανέζης, σχολιάζοντας τη δραματική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα έπειτα από την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, χάρη σε μία επίθεση αστραπή.
«Ταξίδεψα για ρεπορτάζ στο Αφγανιστάν το 2001, το 2003 και το 2006. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως από τύχη επέστρεψα» έγραψε χαρακτηριστικά στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, με την ανάρτηση να συνοδεύεται από το ντοκιμαντέρ «Η επιστροφή των Ταλιμπάν» το 2006 που εκτιμά ότι «κατέγραψε την έναρξη αυτής της αντίστροφης μέτρησης που οδήγησε στα σημερινά γεγονότα».
«Τις εβδομάδες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, έφυγα από τα ερείπια των Δίδυμων Πύργων και βρέθηκα στο Ουζμπεκιστάν και στο Τατζικιστάν. Με ένα στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος, αντίκα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, πέρασα στο Αφγανιστάν. Θα ακολουθούσα τους Μουτζαχεντίν μαχητές της "Βόρειας Συμμαχίας", που πολεμούσαν τους Ταλιμπάν, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Καμπούλ».
Στη διαδρομή για το Anjuman Pass, στην οροσειρά Hindu Kush, το πρώτο βράδυ το αυτοκίνητό του έφυγε σε γκρεμό, αναποδογύρισε και βυθίστηκε σε ένα ποτάμι. «Παλέψαμε για να απεγκλωβιστούμε και να σωθούμε από τα ορμητικά νερά».
Ο Σωτήρης Δανέζης αναφέρει ότι αμερικανικοί βομβαρδισμοί είχαν ήδη αρχίσει. «Οι Ταλιμπάν, γέννημα θρέμμα των Πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, υποχώρησαν ανατολικά στις σπηλιές της Tora Bora, στην οροσειρά Spin Ghar και χάθηκαν στο Waziristan, στις αχαρτογράφητες περιοχές των φυλών (tribal areas). Ήταν σαν να άνοιξε η γη και να τους κατάπιε».
Αναλυτικά, η ανάρτηση του Σωτήρη Δανέζη
«Ταξίδεψα για ρεπορτάζ στο Αφγανιστάν το 2001, το 2003 και το 2006. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως από τύχη επέστρεψα.
Την πρώτη φορά, τις εβδομάδες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, έφυγα από τα ερείπια των Δίδυμων Πύργων και βρέθηκα στο Ουζμπεκιστάν και στο Τατζικιστάν. Με ένα στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος, αντίκα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, πέρασα στο Αφγανιστάν. Θα ακολουθούσα τους Μουτζαχεντίν μαχητές της "Βόρειας Συμμαχίας", που πολεμούσαν τους Ταλιμπάν, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Καμπούλ.
Στη διαδρομή για το Anjuman Pass (4.500 μέτρα υψόμετρο), στην οροσειρά Hindu Kush, το πρώτο βράδυ σε αυτή τη μυστηριώδη και απομονωμένη χώρα, το αυτοκίνητό μας έφυγε σε γκρεμό, αναποδογύρισε και βυθίστηκε σε ένα ποτάμι. Παλέψαμε για να απεγκλωβιστούμε και να σωθούμε από τα ορμητικά νερά.
Οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί είχαν ήδη αρχίσει. Η αφγανική πρωτεύουσα θα περνούσε στον έλεγχο της διεθνούς συμμαχίας σε λίγες εβδομάδες.
Οι Ταλιμπάν, γέννημα θρέμμα των Πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, υποχώρησαν ανατολικά στις σπηλιές της Tora Bora, στην οροσειρά Spin Ghar και χάθηκαν στο Waziristan, στις αχαρτογράφητες περιοχές των φυλών (tribal areas). Ήταν σαν να άνοιξε η γη και να τους κατάπιε.
Στο τρίτο μου ταξίδι, πέντε χρόνια αργότερα, οι Αμερικανοί έλεγαν πως αυτός ο πόλεμος θα κερδηθεί. Μιλούσαν για στρατηγικές προσέγγισης και αναπτυξιακά έργα που θα κέρδιζαν το μυαλό και την καρδιά του Αφγανικού λαού. Πίστευαν πως με τον νεοσύστατο Αφγανικό στρατό θα εξουδετέρωναν τους πυρήνες των Ταλιμπάν που πολλαπλασιάζονταν σε διάφορες επαρχίες της χώρας, αυξάνοντας την επιρροή τους στον τοπικό πληθυσμό. "Θέμα χρόνου", έλεγαν πως ήταν και η επίτευξη του κορυφαίου στόχου, να βρούν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Μόνο σε αυτό έπεσαν μέσα.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2006, ανήμερα της μαύρης επετείου, οι Ταλιμπάν μας έστησαν ενέδρα στην επαρχία Ghazni. Αυτή η αποστολή λίγο έλειψε να μας στοιχίσει τη ζωή. Ήμασταν ενσωματωμένοι στην 10th Mountain Division, σε μία αμερικανική στρατιωτική μονάδα πρώτης γραμμής, σε επιχείρηση κατά των ισλαμιστών ανταρτών.
Από τότε, στρατωτικοί και αναλυτές συνομολογούσαν κατ' ιδίαν πως υπάρχουν προβλήματα και σοβαρά εμπόδια: η διαφθορά της ξενόφερτης αφγανικής ελίτ που κυβερνούσε μέχρι τα περίχωρα της Καμπούλ, οι αυταρχικοί και εξίσου διεφθαρμένοι τοπικοί πολέμαρχοι, τα λιβάδια της παπαρούνας που άνθιζαν ξανά, οι ΜΚΟ που ξόδευαν αμύθητα ποσά σε αυτοκίνητα και ενοίκια σπιτιών, εκτοξεύοντας τον πληθωρισμό και τινάζοντας στον αέρα την αφγανική οικονομία, οι ξένοι στρατοί που στα μάτια των ντόπιων δεν ήταν τίποτα περισσότερο από εισβολείς και ορδές απίστων, ο φόβος και ο τρόμος των απλών Αφγανών μπροστά τους Ταλιμπάν.
Όλα τα σημάδια ήταν εκεί. Ελάχιστοι τα αναγνώριζαν, ακόμα λιγότεροι τολμούσαν να παραδεχτούν ότι η Δημοκρατία δεν είναι εξαγώγιμο προϊόν, ότι δεν έρχεται από την κάννη των όπλων, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ευδοκιμούν στον ισλαμικό κόσμο, ότι η αποτυχημένη δυτική παρέμβαση δρομολογούσε την αργή, σταθερή και εφιαλτική επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία.
Σήμερα, μέσα σε μία μέρα, το ρολόι του χρόνου στο Αφγανιστάν γύρισε 20 χρόνια πίσω. Το ντοκιμαντέρ μας, τον Σεπτέμβρη του 2006, πιστεύουμε ότι κατέγραψε την έναρξη αυτής της αντίστροφης μέτρησης που οδήγησε στα σημερινά γεγονότα.
