Γειά σου,
Kim Hastreiter...
Λίγα λόγια για τη δημιουργική βασίλισσα της Νέας Υόρκης
ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ALMODOVAR, έτσι και τώρα στην τελευταία του, το Room Next Door, το μάτι μου έπεσε στα easter egg τέχνης, και subculture που πάντα κρύβει στα σκηνικά των ταινιών του. Από την κορνίζα του έργου της Louise Bourgeois, που διαβάζει: «I HAVE BEEN TO HELL AND BACK. AND LET ME TELL YOU, IT WAS WONDERFULL», έως τις 2-3 αναφορές που γίνονται στο θρυλικό Νεο-Υορκέζικο, περιοδικό Paper, που ίδρυσε το 1984, η δημιουργική βασίλισσα της πόλης, και παλιά φίλη του Almodovar, Kim Hastreiter με τον David Hershkovitz και καθόρισε μια ολόκληρη σκηνή.
Ήθελα καιρό λοιπόν να μαζέψω εδώ σε ένα post, μερικές πληροφορίες για εκείνη. Οπότε ορίστε ένα άτυπο πολυπόστ, για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φιγούρες, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εποχές, της πιο ενδιαφέρουσας πόλης του κόσμου, ξεκινώντας από τα όσα γράφουν για εκείνη στο πορτρέτο τους, οι NYT, το μακρινό 2010...
ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, ότι, πολύ πριν η Μαντόνα γίνει μια δισεκατομμυριούχος με ψεύτικη βρετανική προφορά, συνήθιζε να χορεύει στο Roxy με μια παρέα λατινοαμερικάνων b-boys; Η Kim Hastreiter το θυμάται. ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλοί που θυμούνται όταν οι πίνακες του Jean-Michel Basquiat, που φιλοτεχνήθηκαν σε ένα υπόγειο σε μανιώδεις κρίσεις κοκαΐνης, πωλούνταν για 200 δολάρια στο δρόμο, σε αυτό που ο έμπορός του ονόμαζε «fire sale»;
ΛΟΙΠΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η κα Hastreiter. Υπάρχουν δύο άνθρωποι εν ζωή που γιόρτασαν τη Δισεκονταετία των Ηνωμένων Πολιτειών, διασχίζοντας τη χώρα από την Καλιφόρνια με ένα φορτηγό Dodge που ονομαζόταν Dragon Wagon για να μπουκάρουν έπειτα στη Νέα Υόρκη με συνοδηγό τον Joey Arias; ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ. Ο πιο cool άνθρωπος στη Νέα Υόρκη θα μπορούσε τελικά να είναι μια μεγαλόσωμη 58χρονη [τότε - 72 σήμερα] γυναίκα που φοράει γυαλιά χρώματος κερασί, λινό σμόκιν και προγραμματίζει εγχείρηση ισχίου. Αν η Kim Hastreiter είναι περισσότερο γνωστή ως ένας από τους δύο εκδότες του περιοδικού Paper (ο άλλος είναι ο David Hershkovitz), του downtown περιοδικού που διανύει το 26ο έτος της ζωής του, είναι λιγότερο αναγνωρίσιμη ως ένας από τους πιο γνήσιους συνδετικούς κρίκους σε μια πόλη όπου η δύναμη μετριέται συχνά με όρους κοινωνικού κεφαλαίου.
Πριν από κάποιο καιρό, κι ενώ πούλησε το περιοδικό της, το οποίο έπειτα έκλεισε, ξεκινά μια στήλη στο Substack, με μόλις 900 ακόλουθους - αλήθεια τι κάνω εκεί; - όπου κάθε εβδομάδα, βγάζει από το αρχείο της κάποιο κείμενο από το παρελθόν, συνοδευόμενο από επίκαιρα σχόλια της πάνω στα πράγματα και τι σημαίνουν. Μεταφράζω μια δική της αφήγηση για την ίδρυση του περιοδικού, Paper.
Πάντα δυσκολευόμουν να εξηγήσω στους ανθρώπους τι είναι αυτό το οποίο κάνω. Όταν με ρωτάνε δεν ξέρω ποτέ τι να απαντήσω. Υποθέτω ότι αν ήμουν αναγκασμένη να βάλω ταμπέλα στον εαυτό μου, θα έλεγα ότι είμαι πρώτα καλλιτέχνης και μετά πολιτισμικός-ανθρωπολόγος. Τα 32 χρόνια που ήμουν στο PAPER, οι άνθρωποι με αποκαλούσαν δημοσιογράφο, άνθρωπο της μόδας, συντάκτρια περιοδικού, επιμελητή, προγνώστη τάσεων, λάτρη του ντιζάιν, καταφερτζού ιδιοκτήτρια μικρής επιχείρησης. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά. Όσοι με γνωρίζουν λένε ότι είμαι ενθουσιώδης. Σίγουρα είμαι μια manifester, και κυνηγός τρούφας. Βασικά ονειρεύομαι ιδέες και ψάχνω ψηλά και χαμηλά, για νέες λαμπρές ιδέες που επινοούν άλλοι. Οι νέες ιδέες με κάνουν να λιποθυμώ.
Πριν από 40 χρόνια ίδρυσα μαζί με τον φίλο μου, συγγραφέα, David Hershkovits (και δύο καλλιτεχνικούς διευθυντές που έφυγαν αμέσως μετά την έναρξη) ένα εκκεντρικό indie zine στη Νέα Υόρκη. Εκείνη την εποχή, το κέντρο της πόλης ξεχείλιζε από δημιουργικότητα και θέλαμε να φτιάξουμε κάτι που θα διαδιδόταν και θα υποστήριζε το τρελό, άγριο πολιτιστικό χάος, στο οποίο συμμετείχαμε. Δεν θέλαμε μόνο να καταγράψουμε την κοινότητα των φίλων μας, πολλοί από τους οποίους ήταν οι ριζοσπαστικοί και δημιουργικοί πρωτοπόροι που καθόρισαν το υπογάστριο της πόλης μας, αλλά θέλαμε να τους προσκαλέσουμε να συμμετάσχουν και να επικοινωνήσουν την άποψή τους στις σελίδες μας.
Το ονομάσαμε PAPER και ήταν ένα εντελώς αντάρτικο, μηδενικού προϋπολογισμού, DIY εγχείρημα. Το φτιάχναμε με interns (οι οποίοι έρχονταν μετά τις καθημερινές τους δουλειές) στη μέση της νύχτας, κατά τα πρώτα χρόνια στο loft μου στην Tribeca στην Lispenard Street, και στη συνέχεια σε ένα άδειο γραφείο στην Spring Street και Broadway, όπου συχνά δεν είχαμε θέρμανση και κλέβαμε το ρεύμα από τα φώτα του δρόμου. Η συνταξιούχος μάνα μου - η κουλτουριάρα, κρατούσε τα βιβλία και τις συνδρομές (δωρεάν φυσικά) και ξύπνια παιδιά από παντού συνέρρεαν για να κάνουν την πρακτική τους σε εμάς, καθώς ήμασταν ένας κόμβος διασκέδασης και δημιουργικότητας αλλά κι ένα συναρπαστικό μέρος για να υπάρχουν.
Για τα πρώτα έξι χρόνια του PAPER, πληκτρολογούσαμε τις ιστορίες μας κυρίως σε γραφομηχανές και χρησιμοποιούσαμε μηχανές με κερί και μαχαίρια για να φτιάχνουμε layouts, με τα αντίτυπα μας να στοιχειοθετούνται στην οδό Houston σε ένα μέρος που ονομαζόταν STRONG SILENT TYPE. Η πιο καυτή εφεύρεση εκείνη την εποχή ήταν ο τηλεφωνητής και το φαξ, από τα οποία εξαρτηθήκαμε πολύ. Η λέξη «ψηφιακός» δεν υπήρχε ακόμη στο λεξιλόγιό μας - δεν υπήρχαν ακόμη υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα ή διαδίκτυο.
Η αγαπημένη μας νέα τεχνολογία, αυτή που πραγματικά λαχταρούσαμε ήταν μια θαυματουργή εκδοχή ενός μηχανήματος Xerox που μεγέθυνε και σμίκρυνε τις φωτογραφίες. Έτσι κάναμε τα layouts μας. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να αγοράσουμε ένα τέτοιο μηχάνημα, οπότε ζητούσαμε από τους φίλους και τους interns μας που δούλευαν την ημέρα στην Conde Nast, τη Hearst ή τη Fairchild να φωτοτυπήσουν εκεί όλες τις φωτογραφίες μας για κάθε τεύχος, σε κάθε πιθανό μέγεθος, ώστε να μπορούμε να φτιάχνουμε layouts για το περιοδικό. Χαρήκαμε όταν εμφανίστηκαν οι υπολογιστές και ήμασταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν αυτό που αποκαλούσαν «desktop publishing». Γίναμε ακόμη και beta testers για την Apple, η οποία φυσικά ήταν η μάρκα της επιλογής μας.
Ο ρόλος μου στο PAPER από την αρχή ήταν να είμαι υπέυθυνη των γραφικών, του σχεδιασμού, του ύφους, της παραγωγής και της πώλησης των διαφημίσεων. Ο συνεργάτης μου David ήταν υπεύθυνος για όλες τις λέξεις, τις ιστορίες και τις μελλοντικές μας εκρηκτικές ψηφιακές προσπάθειες. Το σπουδαίο με το PAPER ήταν ότι ΔΕΝ ήμασταν παραδοσιακοί δημοσιογράφοι. Αυτό δε σημαίνει ότι δε ζούσαμε για ένα λαβράκι ή για να ρίξουμε φως σε ό,τι βλέπαμε ως νέες ιδέες ή λαμπρούς ανθρώπους, αλλά προτιμούσαμε πολύ περισσότερο να καλέσουμε τους πιο δημιουργικούς μας φίλους να γράψουν για ό,τι τρελό τους είχε συμβεί, με πάθος, παρά να αναθέσουμε απλώς μια ιστορία σε έναν «δημοσιογράφο» που δεν ήταν "μέσα" σε αυτό για το οποίο έγραφε. Θα δημοσιεύαμε ένα άρθρο από κάποιο νεαρό παιδί που ασχολείται βαθιά με κάποιο b-είδος ταινιών, ακόμη και αν δεν είχε γράψει ποτέ πριν ή θα ζητούσαμε από έναν νεαρό κωμικό να γράψει μια στήλη κωμωδίας... 
Η Hastreiter γεννήθηκε από την Gloria και τον Walter Hastreiter στο West Orange του New Jersey. Έχει ένα αδελφάκι, τη Laurie. Μετά το λύκειο φοίτησε για δύο χρόνια στο Washington University στο St. Louis και στη συνέχεια πήγε στο Nova Scotia School of Art and Design, όπου έλαβε το BFA της. Στη συνέχεια, παρακολούθησε ένα πρόγραμμα MFA από το California Institute of the Arts στην Καλιφόρνια, όπου είχε ως μέντορα της τον εννοιολογικό καλλιτέχνη John Baldessari. Το 1976, η Hastreiter αποφάσισε να διασχίσει τη χώρα οδικώς για να φτάσει στη Νέα Υόρκη, μαζί με τον performer Joey Arias, και να γίνει εννοιολογική καλλιτέχνης. Ενώ εργαζόταν ως πωλήτρια σε μια μπουτίκ μόδας στη λεωφόρο Μάντισον, έγινε φίλη με τον φωτογράφο Bill Cunningham, ο οποίος τη βοήθησε να βρει την πρώτη της δουλειά ως συντάκτρια στο SoHo Weekly News.
(Από τη Wiki)
Ξεκίνησα το περιοδικό Paper, γιατί δεν μπορούσα να βρω μια φυσιολογική δουλειά...
Ακούστε εδώ την ίδια (και ξεκλέψτε μια ματιά, στο συγκλονιστικό της σπίτι πάνω από το Washington Square Park).
ΤΑ ΠΙΟ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ — Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της STUFF, μια συλλογή με τα πιο ακραία, και ενδιαφέροντα αντικείμενα που μπορεί κανείς να βρει στην συλλογή της, από έργα τέχνης του Keith Harring, έως ανδρικά εσώρουχα που στάλθηκαν ως προσκλήσεις για μια εικαστική έκθεση. Διαλέγω για εσας μερικά.
Δείτε ακόμη περισσότερα, εδώ και εδώ.
Το βιβλίο της κοστίζει 75 ευρώ, θα χαρώ πολύ αν κάποιος αποφασίσει να μου το δωρίσει.
Αυτά για σήμερα.
Γεια σας φίλοι! Τα λέμε σύντομα εδώ και in-print.
