ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χμ, ήξερα μια περίπτωση σαν τη δική σου. Κοπέλα ακριβώς στην ηλικία σου, συνεσταλμένη δεν έβγαινε ιδιαίτερα κάπου και ένιωθε τρομερά άβολα κάθε φορά που έπρεπε να βρεθεί στη στάση λεωφορείου ή στο λεωφορείο γιατί πίστευε ότι ο κόσμος θα την κοιτάζει και θα την κρίνει άσχημα. Φοβόταν να ρίξει μια ματιά παραδίπλα. Δεν είχε κανένα ψεγάδι πάνω της, αλλά κόμπλαρε τόσο πολύ, ήταν τόσο αγχωμένη ότι θα την προσέξουν με αρνητικό τρόπο, που ασυνείδητα καμπούριαζε, σταύρωνε χέρια μπροστά της, κοιτούσε κάτω, με αποτέλεσμα να δείχνει σαν "καημένο" κι ας μην είχε κανένα λόγο να είναι έτσι. Λίγο πριν ξεκινήσει εντατική ψυχοθεραπεία, της συνέβη κάτι που την ταρακούνησε: η οικογένειά της βρέθηκε στην ανάγκη για ένα έξτρα εισόδημα και ήταν η περίοδος που τα ξενοδοχεία έπαιρναν προσωπικό για εποχιακά. Λόγω γνώσεων γλωσσών, αλλά και μέσω γνωστών γνωστού βρήκε δουλειά στο... Guest Relations! Η ίδια δεν ήταν καθόλου σίγουρη, αλλά ήταν σα να εξαναγκάστηκε αρχικά, γιατί δεν είχε άλλη λύση, ενώ τα λεφτά έβγαιναν καλά. Πολύ καλή θέση, ναι, όμως η κοπέλα ταυτόχρονα καταλάβαινε ότι αν ήθελε να βγάζει τα προς το ζην, βγάζοντας και τους γνωστούς της ασπροπρόσωπους, έπρεπε να φέρεται σα να αξίζει αυτή τη θέση, αλλιώς θα κρεμούσε οικονομικά την οικογένειά της. Έπεσε και σ' έναν καλό μάνατζερ με χιούμορ και κατανόηση, που την ενθάρρυνε λέγοντάς της "αν δεν πεις εσύ πρώτη καλημέρα στους πελάτες και αν δεν κάνεις ένα βήμα μπρος, ο κόσμος δεν θα ξέρει καν ότι υπάρχει Guest Relations στο ξενοδοχείο μας, γι' αυτό έλα, πάμε μαζί." Ήταν η φύση της δουλειάς της, άλλωστε, που έπρεπε να βλέπει πρόσωπα, να θυμάται, να επικοινωνεί. Και μου είπε "η καλύτερή μου μέρα ήταν όταν πήρα ΚΤΕΛ για το σπίτι και στο λεωφορείο κατάλαβα ότι δεν με φόβιζε να κοιτάζω γύρω μου πια, και κατάλαβα ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω μου, ο κόσμος δεν ασχολείται καν μαζί μου, αλλά και να πέσει βλέμμα πάνω μου, δεν μ' ενδιαφέρει πια το αν και το τι σκέφτεται." Για δες, ο κόσμος δεν δαγκώνει! Γιατί το γράφω όλο αυτό; Για να σου δείξω ότι η κοπέλα παρακινήθηκε από κάτι που την έκανε να βγει από το καβούκι της. Στην περίπτωσή της, ήταν η ανάγκη περισσότερο και, εν μέρει, το φιλότιμο να μην εκθέσει κανέναν. Πλέον και στη σχολή της απ' το νέο έτος έγινε πιο κοινωνική, δεν φοβόταν να μοιραστεί τις γνώσεις της και, μάλιστα, αυτό τη βοήθησε πολύ στο να πάρει καλές συστατικές επιστολές για υποτροφία αργότερα. Πρέπει να βρεις (ή να σε βρει από μόνο του κάποια στιγμή) αυτό που παρακινεί εσένα και μπορεί να σε κάνει να εκδηλώσεις μία φύση σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει. Μπορεί να είσαι κατά βάθος πιο τολμηρή και φιλόδοξη απ' ότι θέλεις τώρα να πιστεύεις, μα το κοινωνικό σου άγχος (συν όλη αυτή η καραντίνα που σε είχε παγιδεύσει σ' έναν φυσικό εγκλεισμό, πέρα απ' τον ψυχολογικό) να μην το αφήνει να βγει στην επιφάνεια. Έχεις ακόμα πολλή δουλειά για ν' ανακαλύψεις έναν υπέροχο άνθρωπο που σίγουρα θα κρύβεις μέσα σου και ν' ανοίξεις τα φτερά σου.