ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 34 και δεν εργάζομαι. Δεν ψάχνω καθόλου για δουλεια γιατι 1. δεν μπορώ να βρω χαρά στη δουλειά οσο τα προσωπικά μου ειναι ανύπαρκτα -εχω κατάθλιψη. 2. παιρνω ενα μικρο επιδομα λόγω αυτοάνοσου που μου αρκεί. και 3. Θέλω να τελειώσω και την δεύτερη σχολή (γαλλική φιλ) Προφανώς μένω με τους γονείς μου. Το πρόβλημα μου ειναι οτι δεχομαι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μα καθε μερα ψυχολογικο πόλεμο να "τσακιστώ να βρω δουλεια" οπως μου λένε. Μου πετάνε τα πράγματά μου, με κατηγορουν για ο,τιδηποτε χαλάσει στο σπιτι, η μητέρα μου με κυνηγαει κυριολεκτικά μεσα στο σπιτι για να μου επιτεθεί, δεν μου μιλάει κανείς παρα μονο για να με επιπλήξουν και μου φερονται σαν σκουπιδι. Ιστορίες για αγριους.. Στους γονείς μου δεν έχω πει τιποτα, οτι σπουδάζω για δευτερο πτυχιο κλπ γιατί θα με πετάξουν απο το σπίτι κλωτσηδον. Εγω απολαμβάνω πολυ το διάβασμα παρά την καταθλιψη μου. Μου δίνει χαρά να μαζεύω *χαρτιά* τωρα που μπορω. Πριν δυο χρονια μαλιστα πήρα μονη μου το cpe στα αγγλικά με βαθμο b χωρις ουτε μια ώρα φροντιστήριο απο τα 14 μου που ειχα αφήσει τα αγγλικα στο lower. Το θεμα είναι οτι οι γονείς μου για καποιο ανεξήγητο λόγο νομίζουν οτι με περιμένει η καρέκλα στο δημόσιο και με κατηγορούν που δεν κανω κάτι. Ειλικρινά με στενοχωρεί πολυ ο πολεμος που δέχομαι στο σπιτι που μεγάλωσα. Εχω κυριολεκτικα μαρτυρήσει. Δεν ξέρω τί να κάνω. Να τα παρατήσω λιγο πριν το τέλος και να φυγω στο εξωτερικο οπως -οπως; Αυτοι οι ανθρωποι αποδείχτηκαν τέρατα γιατι μια ζωή εκανα ο,τι μου ζητουσαν, τους εμπιστεύτηκα την μορφωση μου και με κατέστρεψαν και τώρα μου ζητανε τα ρέστα γιατί δεν θέλω να εργαστω σε ενα γραφειο του δημοσιου κάνοντας μια απροσδιοριστη δουλειά. Εν τω μεταξύ μιλανε λες και οι δουλείες περιμενουν εμένα. Καμμια επαφή με την πραγματικότητα. Συγκρίνουν με τον αδελφό μου που ειναι λογιστής και καθε μέρα πηγαινε σε τρεις συνεντευξεις...