ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες βγήκα με έναν φίλο μου τον οποίο τελευταία φορά είχα δει λίγο πριν την πρώτη καραντίνα. Ακόμα και τότε είχα παρατηρήσει ότι από τότε που τον είχα πρωτογνωρίσει είχε αρχίσει να αλλάζει. Θα προσπαθήσω να περιγράψω την αλλαγή όσο πιο καλά μπορώ αλλά ακόμα και η ίδια δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις γιατί δεν μπορώ να το κατανοήσω. Όταν τον πρωτογνώρισα πριν μια πενταετία ήταν η ψυχή της παρέας, πλακατζής, γεμάτος ζωή, δραστήριος. Μετά από έναν άσχημο χωρισμό άλλαξε όμως ριζικά και εκείνος ο άνθρωπος χάθηκε και δεν τον έχουμε ξαναδεί. Δεν είναι μίζερος, δεν φαίνεται δυστυχισμένος, όμως άλλαξε ο χαρακτήρας, η εμφάνιση, τα ενδιαφέροντα του. Σαν να έγινε κάποιος άλλος. Με ότι ασχολούταν πριν και κατά τη διάρκεια εκείνης της σχέσης το απέβαλλε. Ότι αγαπούσε και τον παθιαζε, δεν ξανασχοληθηκε και βρήκε καινούρια πράγματα. Μιλάγαμε και ήταν σαν να μιλάω πρώτη φορά σε έναν ξένο. Δεν έβρισκα κανένα κοινό με τον φίλο που είχα γνωρίσει τότε. Δεν θεωρώ τις αλλαγές αρνητικές, φαινόταν συνειδητοποιημένος, ώριμος. Απλά δεν μπορώ ούτε εγώ ούτε και τα υπόλοιπα μέλη εκείνης της παρέας να καταλάβουμε πως είναι δυνατόν να αλλάξει τόσο πολύ ένας άνθρωπος.