ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παγκόσμια ημέρα εξάλειψης βίας κατα των γυναικών. Λογο ημέρας λοιπόν θα ηθελα να μοιραστώ την δικη μου εμπειρία και ταυτόχρονα να βγάλω από μέσα μου αυτό το βάρος. 19 ετών πλέον συνειδητοποιώ ότι έχω βρεθεί σε μια σχεση στην οποία υπήρχε κακοποίηση και χωρίς να το καταλάβω την δεχόμουν. 16,5 ετων εγω τοτε 18,5 εκείνος. Η πρώτη μου σχεση. Έκανε παρά πολλές προσπάθειες για να με κερδίσει εντός εισαγωγικών οποτε θεωρούσα ότι τι έχω να χάσω από την στιγμη που ένα τόσο καλό παιδι κάνει τόση προσπάθεια για εμένα; Ε που να ξερα. Στην αρχή όλα τελεια όπως σε κάθε νέο ξεκίνημα. Τα προβλήματα άρχισαν κοντά στους πρώτους 3μηνες(νωρίς θα ελεγα. Όλη η σχεση συνολικά ηταν 1,5χρονο) Σαν αγορι εκείνος ήθελε πολλά παραπάνω πράγματα τα οποία εγω δεν ήμουν σε θέση να κάνω ακόμα. Υπήρχε μια περίοδος στην οποία θυμάμαι πολύ καλα ότι σε κάθε έξοδο μας θα πήγαινε το θέμα στο σεξουαλικο ενώ του είχα αναφέρει ότι δεν νιωθω έτοιμη. Μου εβαζε τα χέρια σε διαφορά σημεία του σώματος του,μου πίεζε το κεφάλι και δεν με άφηνε να σηκωθώ για αρκετή ώρα μέχρι που καταλαβαινε ότι δεν έχω σκοπό να κάνω κατι. Με αυτά και με εκείνα με απαταει. Με κάνει να νιωθω υπεύθυνη,να έχω του κόσμου τις τύψεις και να πέφτω σε μια μίνι κατάθλιψη. Τα ξαναβρίσκω μαζί του ακριβώς επειδή δεν καταλάβαινα πως ηταν λάθος όλα αυτά. Είχαμε κλείσει 6μηνες και τοτε ξεκίνησαν πάλι τα προβλήματα. Έλεγχος κινητού,τον ενοχλούσαν τα πάντα,δεν με άφηνε να βγαίνω εξω,δεν ήθελε να μιλάω με κανέναν,ζήλευε την ίδια μου την μητέρα,ζήλευε την κολλητη μου,τα αδερφια μου. Όλους. Μέχρι και σχολείο που πήγαινα,πήγαινα επειδή είχα γκόμενο. Αρχίζει και η λεκτική βία λοιπόν. Άσχημες λεξεις(όχι βρισιές αλλά κουβέντες οι οποίες σε κάνουν να νιώθεις μηδενικό και πως δεν σου αξίζει τίποτα)Αυτό με επηρέαζε και ψυχολογικά πολύ. Είχα χασει 10 κιλά και όλη μερα έκλαιγα αλλά εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω ότι είναι λάθος όλο αυτό. Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν επειδή με έκανε να πιστεύω πως άμα μιλήσω κάπου θα με κοροϊδεύουν,και πως η μητέρα μου θα ντραπεί για εμένα. Βέβαια όλοι με ρωτούσαν και ελεγα ότι ηθελα να χάσω κιλά και το εκανα,δεν άφηνα περιθώριο να καταλάβουν πως συμβαίνει κατι άλλο. Εδώ να αναφέρω πως στην μητέρα μου δεν είχα μιλήσει ποτε για εκείνον αλλιώς προφανώς θα είχε καταλάβει και θα με είχε βγάλει από όλη αυτή την κατάσταση πολύ νωρίτερα. Τέλος πάντων,πάνω στους 8μηνες με ξανα απαταει,με την ίδια κοπέλα,και μου δηλώνει πως από δω και πέρα θα βγαίνει και μαζί της και η θα το δεχτω η θα χωρίσουμε. Προφανώς το δέχτηκα,με συνέπεια το να καταστρέψω τελείως την ψυχική μου υγεία. Μου είχε περασει στο μυαλό πως πέρα από εκείνον δεν θα βρω κανέναν άλλον,ότι ειμαι ασχημη,ότι δεν αξιζω τοποτα και κανέναν και πως είναι ο μοναδικός που θα γυρισει ποτε να με κοιτάξει. Φτάνουμε στους 12 μήνες όπου γίνεται ένα ακραίο σκηνικό. Σαφώς είχαμε ολοκληρώσει τοτε και οταν έγινε αυτό το πράγμα απόρησα. Ήμασταν σπίτι του και ήθελε εκείνη την ώρα να κάνουμε κατι παρακάνω. «Δεν έχω όρεξη»είπα. «Η θα το κάνουμε η θα ξενερώσω τόσο πολύ και θα σε χωρίσω» απόρησα διότι ηταν μια χαρά η σεξουαλικη μας ζωή και για μια φορά που είπα «όχι» δεν περίμενα τέτοια αντίδραση. Ανέβηκε από πάνω μου με το ζόρι και μου ελεγε «λιγο μόνο λιγο». Μου εβγαλε τα ρούχα χωρίς να το καταλάβω και ξεκίνησε. Τον έσπρωχνα κυριολεκτικά να φύγει από πάνω μου αλλά εκείνος τίποτα,οποτε απλά το δέχτηκα και τον άφησα να συνεχίσει. Κάποιες μέρες αργότερα γίνεται το μπαμ και η σχεση μας τελειώνει. Εβγαλε από το μυαλό του πως τον απάτησα,και πάνω στον τσακωμο μας άρχισε να χτυπάει μπουνιές,κλωτσιές στα έπιπλα,να σπάει πράγματα,μέχρι που με έπιασε από το χέρι και μου το γύρισε,γύρισε τον καρπό μου συγκεκριμένα,έπειτα με έσπρωξε στον τοιχο και υστερικά φωναξε «εχε χαρη που είσαι εσυ αλλιώς θα σε είχα πιάσει από τον λαιμο και θα σε είχα πετάξει στον δρόμο με τις κλωτσιές» Έκλαιγα,αλλά όχι από τρόμο. Από φόβο να μην τον χάσω. Δεν είχα καταλάβει τίποτα απολύτως. Ενάμιση χρονο μετά και έχοντας βγει από αυτή την κατάσταση κατάλαβα πως όλο αυτό όχι μόνο ηταν τοξικό,αλλά ηταν βίαιο με κάθε έννοια της λέξης. Λεκτικά,σωματικα,ψυχικά. Φοβόμουν να του μιλήσω για αυτά που ενιωθα ενώ ηταν το αγορι μου. Φοβόμουν να του πω όχι. Εβγαινα με τις φίλες μου και ενιωθα πως κάνω έγκλημα. Είχα χασει τελείως τον εαυτό μου. Ειμαι πλέον χαρούμενη με τον εαυτό μου που κατάλαβε ότι έχει περασει κάποια πράγματα τραγικά και τα άντεξε. Βγήκα πιο δυνατή μέσα από αυτο(βέβαια μου πήρε πολύ χρονο να επανέλθω) Και ενώ θεωρώ πως έχω βγει όντως πιο δυνατή ακόμα απορώ αν όλα αυτά ηταν βία η αν απλά ειμαι εγω η δραματική. Τραύμα σίγουρα Μου έχει μείνει και δεν έχει φύγει 100% από μέσα μου,όμως σίγουρα έχω ωριμάσει και σίγουρα ξέρω η τουλάχιστον μαθαίνω να αναγνωρίζω το τι γνωρίζω. Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να σε ελέγχει,να σε κάνει να νιώθεις ετσι,να σε χειρίζεται,να,να,να. Μιλήστε,ζητήστε βοήθεια. Σηκώστε κεφάλι.