ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες βγήκα με παρέα μετά από αρκετό καιρό. Απο τα 4 άτομα, μόνο η 1 είναι η καλύτερη μου φίλη, τα υπόλοιπα 3 παιδιά τα γνώρισα πρώτη φορά από κοντά (αν και μιλάγαμε για αρκετό καιρό μέσω ίντερνετ). Να σημειώσω ότι είμαι η μόνη κουφή στη παρέα, μπορώ ωστόσο να συννενοουμαι κανονικά με προφορικό λόγο. Περναγαμε πολύ όμορφα γενικά, μέχρι που κάτσαμε σε μια καφετέρια που είχε πολύ δυνατή μουσική. Καπου εκεί δυσκολεύτηκαμε αρκετά με τα παιδιά να συνεννοηθούμε, προσπαθούσα να τους λέω κάτι, και δεν με καταλάβαιναν λόγω της μουσικής με αποτέλεσμα να μείνω στην απ'εξω και τα παιδιά να συζητάνε μόνο μεταξύ τους κ εγώ να τους παρακολουθώ χωρίς να καταλαβαίνω λέξη.. Είχα και αρκετό καιρό να νιώσω έτσι. Ένιωθα χάλια. Ευχόμουν να βρισκόμασταν κάπου που να είχε χαμηλή μουσική, έτσι θα ήταν και πιο εύκολο για όλους μας. Κατέληξαμε σε αυτή τη καφετέρια γτ όλες οι υπόλοιπες ήταν καταγεματες και δεν μπορούσαμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε. Ίσως πρόκειται για ατυχία. Όμως η διάθεση μου έπεσε, καθώς έβλεπα τα παιδιά να συννενουνται καλύτερα, και ας είχε δυνατή μουσική, και γέλαγαν και ήθελα να ήξερα για τι πράγμα γελούσαν για να γελούσα κι εγώ. Εχω προσπαθήσει όλο αυτό να μη το παίρνω προσωπικά, όμως κάθε φορα που μπορεί να συμβαίνει αυτό (μερικές φορές συμβαίνει, όχι πάντα), νιώθω χάλια. Πως το αντιμετωπίζω; Δεν ξέρω αν κάποιος από δω έχει βιώσει κάποια εμπειρία σχετικά με αυτό, αλλά θα ήταν χαρά μου να "ακούσω" κάποιες γνώμες. Ευχαριστώ!