U.N.K.L.E.

Επιστροφή των Unkle στην Αθήνα (09/04, Vox) και, αν δεν με απατά η μνήμη μου, αυτή είναι η πρώτη τους εμφάνιση που δεν γίνεται στο πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις στο τηλέφωνο τον James Lavelle. Είναι ο ορισμός του πολυάσχολου μουσικού, που έχει μετατρέψει το «περίπου» συγκρότημά του σε full-time job. Πόσο μάλλον αυτή την εποχή, που, εκτός από την περιοδεία του, ετοιμάζει καινούργιες κυκλοφορίες. «Βγήκε αυτές τις μέρες το καινούργιο EP με τίτλο “Only the lonely” και συμμετοχές από Nick Cave, Liela Moss, Gavin Clark και Rachel Fannan (παλιά στους Sleepy Sun) και ακολουθεί ο extended δίσκος με τίτλο “Another night out” που περιέχει 13 κομμάτια που ηχογραφήσαμε από την περίοδο που μπήκαμε στο στούντιο για να φτιάξουμε το περσινό “Where did the night fall” μέχρι και τις αρχές του έτους».

Αν και είμαι από αυτούς που έχουν ικανοποιηθεί από την κιθαριστική στροφή των τελευταίων δίσκων του Lavelle, το «WDTNF» εξακολουθώ να το βρίσκω υπερβολικά ακίνδυνο, αν και η γυαλάδα του δεν με αφήνει αδιάφορο. Το καινούργιο του EP μπορεί να περιέχει τον κράχτη του «Money and run», σαφέστατα γραμμένο για να απαγγείλει πάνω του ο Cave, αλλά για άλλη μια φορά το ενδιαφέρον έγκειται στις πιο άγνωστες φωνές που συνηθίζει να επιλέγει ο Lavelle. Ο ίδιος παραδέχεται πως ακούει συνέχεια καινούργια μουσική, γι’ αυτό και ανακαλύπτει φρέσκες φωνές. «Δεν κάνω και τίποτα άλλο. Ακούω συνέχεια μουσική, είτε είναι καινούργια είτε παλιά. Όλοι οι συνεργάτες μου, άλλωστε, αυτό κάνουν. Είναι όλοι παθιασμένοι με τη μουσική, οπότε υπάρχει μια διαρκής ροή ανακαλύψεων». Η πιο πρόσφατη είναι η Rachel Fannan, που έχει μια Fever Ray χροιά και αναλαμβάνει να τραγουδήσει την πιο αργόσυρτη σύνθεση του καινούργιου του υλικού.

Όταν του τονίζω πως είναι παράλογο να μην έχει αποφασίσει να ιδρύσει δικό του label για να δισκογραφεί τις ανακαλύψεις του, ξεκαθαρίζει πως αυτήν τη στιγμή δεν τον ενδιαφέρει. «Δεν θέλω να ασχολούμαι με τίποτα άλλο πέρα από τους Unkle. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, αλλά για την ώρα θέλω να εστιάσω στο συγκρότημα». Βέβαια, ως μεγάλος φαν οπτικών μέσων, δεν παραλείπει να προτείνει το πρόσφατο ντοκιμαντέρ για τον Basquiat (οι οπαδοί του Μπόουι θα θυμούνται και τη μέτρια ομώνυμη ταινία για τον ίδιο ζωγράφο, όπου ο Δούκας υποδυόταν τον Γουόρχολ) αλλά και τον περσινό δίσκο του «Aloe Blacc» στη Stones Throw. Θα συμφωνήσω.