Φυλλόδεντρα
ΑΥΤΑ τα φυλλόδεντρα έξω από την πόρτα του διαμερίσματός μου στην Αθήνα, ήταν της νόνας μου που ήταν της νόνας της. Μέρες μετά το θανατό της, πήγα στο κλειστό σπίτι της και ξερρίζωσα μια φύτρα. Δεκαετίες πριν.
Αυτές τις μέρες, ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες, τα κοιτάω με στραβό μάτι. Είναι αδιάντροπο αυτά να ζουν κι όσοι τα πότιζαν να έχουν πεθάνει.
Καταλαβαίνετε πού το πάω. Αλλά βαριέμαι κιόλας. Ηττάσαι μεγαλώνοντας σε τόσα μέτωπα, που πρέπει να το πάρεις απόφαση. Έτσι θα πάει. Τα φυλλόδεντρα ζουν περισσότερο από τον άνθρωπο. Όπως οι παπαγάλοι. Όπως οι χελώνες. Τέλος!
Αφού χαλκός και πέτρα και στεριά και κύμα
απ’ τον πικρό θα σβήσουν νόμο του θανάτου,
ποιά σωτηρία θα ’βρει εμπρός σ’ αυτή τη λύσσα
η ομορφιά που έχει τη δύναμη ενός ρόδου;
Πώς η γλυκειά πνοή του Απρίλη θα βαστάξει
τις μέρες που μάς πολιορκούν και μάς χτυπούν
όταν οι πύργοι οι άπαρτοι ραγίζουν
κι οι ατσαλένιες πόρτες πέφτουν με τα χρόνια
Ω σκέψη μαύρη! αλίμονο μου, πού θα κρύψω
του Χρόνου τ’ όμορφο στολίδι από τον Χρόνο
Ποιο χέρι τη γοργή πορεία του θα κρατήσει,
ποιος απ' τα νύχια του την ομορφιά θα σώσει;
Κανείς! Μα ίσως, ω θαύμα, τούτο το μελάνι
λαμπρή για πάντα την αγάπη μου θα κάνει
― Σαίξπηρ, Σονέτο LXV, μτφρ. Στυλιανός Αλεξίου, εκδ. Στιγμή
