ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ, δεκτές οι απόψεις σας ή οι δικές σας παρόμοιες εμπειρίες αν έχετε. Είμαι με το σύντροφό μου εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Νιώθω πολύ τυχερή που βρήκαμε ο ένας τον άλλον, είναι ένας άνθρωπος δοτικός, με χιούμορ, υποστηριτικός, λέμε να το πάμε για συμβίωση σύντομα. Μου αρέσει που είναι ειλικρινής μαζί μου και προσπαθεί να με κάνει να μην αμφιβάλλω ποτέ, σε όλα, αλλά τελευταία νιώθω είναι σα να μην τον ξέρω καθόλου και θα σας πω τι εννοώ. Για παράδειγμα, δουλεύει σταθερά εδώ και σχεδόν 4 χρόνια σε μια δουλειά. Πριν από λίγες μέρες που βρεθήκαμε το απόγευμα και είχε ρεπό εκείνη τη μέρα, μου είπε ότι εκείνο το πρωί ήταν για συνέντευξη για άλλη δουλειά, μα δεν μου είχε πει τίποτα πριν γι' αυτό, ότι ετοιμαζόταν ν' αλλάξει δουλειά κι ότι έψαχνε να πάει αλλού κτλ. Φυσικά το συζητήσαμε και μου είπε ότι δεν το ξέρει κανείς άλλος και ότι τόσο καιρό το σκεφτόταν να φύγει απ' την τωρινή του δουλειά γιατί ένιωθε ότι αρχίζει να βαλτώνει. Μα δεν έκανε ποτέ τέτοια νύξη ούτε σ' εμένα ούτε σε κανέναν. Ίσα-ίσα, έδινε την εντύπωση πάντα ότι του αρέσει κιόλας εκεί που είναι, γιατί μοιράζεται διάφορα ευτράπελα που τυχόν έγιναν σε μια βάρδια και το τι συζητάει στο μεσημεριανό με τους συναδέρφους του. Μετά ήταν και το άλλο. Βρίσκεται στο τελευταίο εξάμηνο των μεταπτυχιακών του σπουδών που ισχυρίζεται ότι κάνει για δική του ευχαρίστηση, γιατί είναι ανθρωπιστικές σπουδές, ενώ ο ίδιος έχει τεχνικό επάγγελμα, αλλά πρόσφατα μου είπε ότι πήρε ένα διάλειμμα γι' αυτό το εξάμηνο γιατί νιώθει ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Λέει ότι βασανιζόταν μέσα του καιρό τώρα γιατί δεν βλέπει το νόημα και νιώθει burn-out. Ποτέ δεν μου είπε κάτι τέτοιο πριν, όμως. Όταν τον ρωτούσα πώς πήγαιναν οι σπουδές του, έλεγε λακωνικά μόνο για εργασίες που είχε να κάνει. Δεν έκανε ποτέ νύξη ότι δεν τον ενδιαφέρουν άλλο πια. Μόνο αφότου τον ρώτησα γι' αυτό το εξάμηνο τι γίνεται με την πτυχιακή του μου είπε με δισταγμό ότι το πάει για πάουζα. Πρόσφατα κιόλας αγόρασε ένα αρμόνιο στο σπίτι του, κάτι που μου φάνηκε παράξενο γιατί ποτέ δεν είπε ότι τον ενδιαφέρει η μουσική. Κι όμως! Κάθισε επί τόπου κι έπαιξε μελωδίες, μία δικής του σύνθεσης ανάμεσά τους. Έμεινα άφωνη! Μου είπε ότι καιρό το σκεφτόταν να πάρει ένα αρμόνιο σπίτι του γιατί του είχε λείψει να παίζει πλήκτρα όταν θέλει να ξεφύγει λίγο. Και ναι, ενώ εγώ το βρίσκω υπέροχο ότι έχει κρυμμένες πτυχές, μου φαίνεται πολύ παράξενο που δεν τις εκδηλώνει ούτε καν σ' εμένα που του δείχνω έντονο ενδιαφέρον για το ποιόν του. Είναι εξωστρεφής άνθρωπος εκ πρώτης όψεως, κοινωνικός τύπος, φοβερός στις παρέες, καμιά φορά το πάει για πολύ τρολλιά κι έτσι, αλλά αρχίζω να ανιχνεύω μια πτυχή του πιο μελαγχολική και μυστικοπαθή που δεν ήξερα ότι ήταν εκεί. Ξέρω ότι καθένας μας έχει μια δική του γωνιά για ν' αποτραβιέται μέσα του, αλλά εδώ είναι λες και υπάρχει ολόκληρη προσωπικότητα που δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Έχω την εντύπωση ότι όταν είναι μόνος του βιώνει αγωνίες για τις οποίες δεν γνωρίζει κανένας μας, ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι του ούτε η οικογένειά του. Δεν ήξερα ότι η δουλειά του έχει αρχίσει να του φέρνει πλήξη, δεν ήξερα ότι του είναι τόσο δύσκολο να κρατήσει το πάθος του για τις σπουδές του, δεν ήξερα ότι συνθέτει μελωδίες που στριφογυρίζουν στο κεφάλι του αργά τα βράδια όταν έχει αϋπνίες (και εγώ δεν μένω εκεί να κοιμηθώ, οπότε δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό). Αρχίζω να φοβάμαι όχι τόσο ότι δεν τον ξέρω αρκετά καλά, αλλά ότι κρατάει πολλά μέσα του που τον βασανίζουν όσο συνεχίζει να δείχνει ένα χαρούμενο και ξέγνοιαστο πρόσωπο προς τα έξω. Πώς μπορώ να τον κάνω να μ' εμπιστευτεί, να του μιλήσω κάπως? Όταν μου είπε ότι αφήνει προσωρινά τις σπουδές του, συμπλήρωσε ότι φοβάται μην θεωρηθεί loser επειδή καταπιάστηκε με κάτι και τώρα το παρατάει για το τελευταίο εξάμηνο. Ξέρω ότι προέρχεται από ένα περιβάλλον όπου οι γονείς του τον έκριναν συνεχώς αυστηρά, αλλά εγώ πάντα του δείχνω ότι δεν τον κρίνω, ότι τον δέχομαι και θέλω να τον στηρίξω σε ότι αποφασίζει να κάνει (ή να μην κάνει, γιατί όχι).