Ο ΜΗΝΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Ιούνιο, τιμώντας την Εξέγερση του Στόουνγουολ, μια σειρά από αυθόρμητες και κάποιες φορές βίαιες διαδηλώσεις των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που έγιναν με αφορμή επιδρομή της αστυνομίας στο Στόουνγουολ Ιν, ένα διάσημο γκέι μπαρ της Νέας Υόρκης, στις 28 Ιουνίου 1969. Αυτές οι διαδηλώσεις, που κράτησαν μέρες και είχαν τρομερή συμμετοχή και μεγάλες εντάσεις, θεωρούνται το πιο σημαντικό γεγονός που οδήγησε στον σύγχρονο αγώνα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο κόσμο.
Σήμερα, σκοπός του εορτασμού αυτού του μήνα είναι η προώθηση της ορατότητας, της ισότητας και της εκπροσώπησης όλων των ατόμων, λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, τρανς, κουίρ και ίντερσεξ (ΛΟΑΤΚΙ+), σε μια κοινωνία που δεν τα φοβάται, σε μια κοινωνία τα αγκαλιάζει και τα σέβεται. Τούτη την ιστορική αναδρομή την έκανα μόνο και μόνο για να σταθώ στις λέξεις «ορατότητα» και «ισότητα». Μπορούν άραγε να τοποθετηθούν στο ελληνικό λεξιλόγιο με τρόπο που να σημαίνουν όντως κάτι;
Αν με ρωτάτε, κανένας μήνας υπερηφάνειας και καμιά παρέλαση δεν αρκεί ούτε για την ορατότητα ούτε για την ισότητα. Και όσο η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στη χώρα μας είναι ανύπαρκτη, καμία διάκριση δεν θα εξαλειφθεί και καμιά ομοφοβία δεν θα εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Μια φορά γνώρισα έναν φανταστικό μάγειρα, ένα αγόρι πολύ τραυματισμένο, πολύ έξυπνο, πολύ όμορφο, ανίκανο όμως να διαχειριστεί το γεγονός ότι του άρεσαν τα αγόρια και ότι αυτό ήταν κάτι που είχε δικαίωμα να υπερασπίζεται και να υποστηρίζει.
Η δουλειά μου στις κουζίνες, έναν χώρο πειθαρχίας, αυστηρής ιεραρχίας, πίεσης και διακρίσεων, μου το επιβεβαιώνει καθημερινά.
Μια φορά γνώρισα έναν φανταστικό μάγειρα, ένα αγόρι πολύ τραυματισμένο, πολύ έξυπνο, πολύ όμορφο, ανίκανο όμως να διαχειριστεί το γεγονός ότι του άρεσαν τα αγόρια και ότι αυτό ήταν κάτι που είχε δικαίωμα να υπερασπίζεται και να υποστηρίζει.
Αυτό το αγόρι επέλεγε πάντα εκκεντρικές εμφανίσεις, η φωνή του ήταν λεπτή και το σώμα του μικροκαμωμένο. Τα υπόλοιπα αγόρια στην κουζίνα (έτσι κι αλλιώς κορίτσια ήμασταν μόνο δύο) τον κορόιδευαν συνεχώς, και μπροστά και πίσω του, και φρόντιζαν να του κάνουν επίδειξη δύναμης, η οποία τις περισσότερες φορές έπιανε τόπο. Μια μέρα ήρθε στη βάρδια κλαμένος και με μελανιασμένο χέρι. Δεν μας είπε τι έγινε. Με έναν φίλο πήγαμε στον σεφ και του ζητήσαμε να του αλλάξει πόστο. Ο σεφ αποκρίθηκε λίγο πολύ ότι καθόλου δεν τον ενδιέφερε αν γινόταν bullying στην κουζίνα του και ότι αυτά συμβαίνουν. Και όντως συμβαίνουν.
Παρακολούθησα τη φάση λίγο πιο προσεκτικά και δύο μέρες μετά κατάλαβα ότι η κοροϊδία ξεκινούσε από έναν πιτσιρικά ομοφοβικό και εξ αυτού εντελώς μαλάκα, με καταγωγή από ένα μικρό χωριό της Στερεάς Ελλάδας, τον οποίο θα ονομάσουμε Χ. Το μόνο που έκανε ήταν να υποκινεί ομοφοβικά «αστεία» και «πειράγματα» που κατέληγαν στον δικό μας με φράσεις τύπου «μη δώσετε σ’ αυτόν να κάνει αγγούρια, θα τα βάλει στον κώλο του και μετά θα πρέπει να τα πλύνουμε ένα ένα», «εδώ κάθονται οι άντρες, πήγαινε πιο κει για τσιγάρο» και διάφορα άλλα που δεν θα τα πω γιατί θα μου ανεβάσουν την πίεση. Δεν ήξερα καθόλου τι να κάνω, όμως ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κάτι.
Μια μέρα είχα βάρδια με τον Χ. Αρχίσαμε να μιλάμε πίσω από βουνά λαχανικών που έπρεπε να κοπούν. Τον ρώτησα αν τρώει Croque Monsieur, μου είπε ναι. Τον ρώτησα αν του αρέσουν τα αυγά, μου είπε όχι. «Άρα», του λέω, «τρως Croque Monsieur και όχι Croque Madame, σωστά;», μου είπε «σωστά». Τον ρώτησα αν θα προσπαθούσε να αλλάξει γνώμη σε κάποιον και να τον κάνει να τρώει από Croque Madame, Croque Monsieur, σαν κι εκείνον, μου απάντησε όχι. Τον ρώτησα αν θα τραμπούκιζε ποτέ κάποιον τρίτο σε κάποιο διπλανό τραπέζι επειδή είχε διαλέξει να φάει Croque Madame, μου απάντησε «ούτε καν, τι με νοιάζει».
Εκείνη την ώρα μπήκε στην κουζίνα το αγόρι της ιστορίας μας. Τον ρώτησα αν τρώει Croque Monsieur, μου είπε ναι. Τον ρώτησα αν τρώει αυγά, μου είπε ναι. Τον ρώτησα αν προτιμάει το Croque Madame, μου είπε «φυσικά, αφού έχει αυγό».
Ο Χ με στραβοκοίταξε σαν να μου έλεγε «μου κάνεις τόση ώρα κήρυγμα, μωρή κάργια» και εντελώς ξενερωμένος πήρε το ξύλο κοπής του και πήγε σε διπλανό πάγκο.
Ανάθεμα κι αν κατάλαβε ποτέ την κουβέντα μας. Ανάθεμα κι αν κατάλαβε ποτέ ότι η μόνη διαφορά των ανθρώπων είναι ένα αυγό όλο κι όλο. Κι ανάθεμα αν καταλαβαίνω κι εγώ πώς ένα απλό γαμημένο αυγό είναι ικανό να μας κάνει να ξεχάσουμε πως έχουμε φτιαχτεί για την αγάπη και πως η αγάπη δεν έχει φύλο, δεν έχει χρώμα, δεν έχει ράτσα. Έχει μόνο τη δύναμη να μας κάνει καλύτερους, έτοιμους να βγούμε μπροστά για κάθε ανθρώπου το δικαίωμα στη ζωή, στην ορατότητα και στην αγάπη την ίδια.
Cheers to the people❤
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
