ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω σχέσεις από τα 12-13 μου και είμαι 27, τα έχω δει όλα, πραγματικά. Αγάπησα, αγαπήθηκα, πόνεσα, πληγώθηκα, στεναχώρησα, στεναχωρήθηκα, κτλπ. Ποτέ δεν με κέρδισε κάποιος άνθρωπος από τόσους που γνώρισα, όλοι υστερούσαν κάπου ή τους γνώριζα στη λάθος χρονική στιγμή. Μετά και τη τελευταία μου σχέση, ξενέρωσα σε απίστευτο βαθμό από όλη αυτή την ιστορία χωρίς τέλος, θέλω απλά να γνωρίσω έναν νορμάλ άνθρωπο και κάθε φορά απογοητεύομαι όταν ο επόμενος αποδεικνύεται χειρότερος από τον προηγούμενο. Αποφάσισα να απέχω από αυτά από εδώ και πέρα, να κάνω μόνο casual σχέσεις και χωρίς καθόλου όνειρα ή προσδοκίες για το μέλλον, ζόντας το τώρα και αδιαφορόντας για το αύριο. Δε μιλάω για hook ups, αλλά κάτι μη-μακροπρόθεσμά δεσμευμένο, πιο free. Εξήγησα σε ένα φίλο μου αυτή μου την απόφαση και τον λόγο της (που μετάνιωσα για κάθε χαμένο όνειρο και βαρέθηκα να μην καταλήγει εκεί που σχεδίαζα εξ αρχής) και το παρεξήγησε. Μου είπε κατά λέξη (το βλέπω ενώ το γράφω εδώ) "είσαι μεγάλος πλέον για casual dating, στα 27 άλλοι έχουν οικογένεια και παιδιά, ίσως να νομίζεις πως αυτό να σου χρειάζεται τη συγκεκριμένη στιγμή αλλά θα το μετανιώσεις αν γνωρίσεις τον σωστό άνθρωπο, όσο και αν δε το πιστεύεις πλέον αυτό." και δεν έδωσα έκταση επειδή θα μαλώναμε τελικά μιας και στη προσωπική ζωή των άλλων δεν επεμβαίνω εγώ και έχω ίδια προυπόθεση και για τους άλλους. Εσείς τι πιστεύετε; Πρέπει ντε και καλά να έχουμε (έστω να επιδιώκουμε να αποκτήσουμε) σοβαρές σχέσεις ή ανάλογα τι νιώθουμε πως μας χρειάζεται περισσότερο; (όντας ξεκάθαροι και ειλικρινείς από την αρχή μίας γνωριμίας και χωρίς να λέμε στον άλλον/η οτί τον/ην βλέπουμε σοβαρά ενώ εμείς θέλουμε κάτι casual)