Η Άννα Λόντου, προγονή και κληρονόμος του Γιώργου Σεφέρη, πέθανε σε ηλικία 91 ετών.
«Η υπέροχη Άννα Λόντου, κάτοικος της εμβληματικής κατοικίας της οδού Άγρας, υπήρξε δυναμική διαχειρίστρια του έργου του Γιώργου Σεφέρη εδώ και πολλά χρόνια, συμβάλλοντας με τον τρόπο της στη διάδοση του έργου του στις νεότερες γενεές. Μια γυναίκα ευφυής, φιλόξενη, λαμπερή, που με τον τρόπο της έφερνε κοντά ανθρώπους από κάθε μεριά της γης. Έζησε μια ζωή γεμάτη» έγραψαν οι εκδόσεις Ίκαρος, επιβεβαιώνοντας την είδηση του θανάτου της.
«Η κυρία Άννα στήριξε τον Ίκαρο με απέραντη γενναιοδωρία όλα τα χρόνια της συνεργασίας μας. Υπήρχε μεταξύ μας ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας που πήγαζε από τον απόλυτο σεβασμό στο έργο του ποιητή, και αναπτύχθηκε μέσω της κοινής μας αισθητικής. Η σχέση μας ήταν μια σχέση μεγάλης εμπιστοσύνης. Θα την θυμόμαστε πάντα με απέραντη αγάπη.»
Η κόρη της αγαπημένης γυναίκας του ποιητή, Μαρώς Σεφέρη, είχε γνωρίσει τον Σεφέρη στην Αίγινα, σε ηλικία 5 ετών, και μεταξύ τους αναπτύχθηκε μία στενή σχέση.
«Ο Σεφέρης και η μητέρα μου, όταν ήμουν τινέιτζερ και ερωτομανής, έλεγαν μεταξύ τους και γελούσαν ότι ερωτεύομαι όλους τους ηθοποιούς. Αυτό, βέβαια, ήταν συνηθισμένο τότε. Σε κάποια μαγαζιά πουλούσαν μικρές φωτογραφίες ηθοποιών και οι περισσότερες στην ηλικία μου τις συλλέγαμε. Ωστόσο, μεγάλωνα αρκετά αυστηρά. Για παράδειγμα, δεν με άφηναν να πάω σινεμά.»
Στα χρόνια της Κατοχής, είχε φιλοξενηθεί στην Οικία Δέλτα στην Κηφισιά, όσο απουσίαζε η μητέρα της. Είχε αφηγηθεί τη ζωή της στη LiFO και τον Γιάννη Κωνσταντινίδη.
«Όταν η μητέρα μου είπε στη Δέλτα ότι ήθελε να χωρίσει τον πατέρα μου για να ακολουθήσει τον Σεφέρη, εκείνη την ενθάρρυνε να το κάνει. Της είπε: «Μη σε νοιάζει, θα αναλάβω εγώ τα παιδιά». Και πράγματι, μας άφησαν στο σπίτι τους στην Κηφισιά, αλλά η Δέλτα αυτοκτόνησε.»
«Όσοι νομίζουν ότι ο Σεφέρης πήρε χρήματα από το βραβείο Νόμπελ κάνουν λάθος. Το βραβείο Νόμπελ στηρίζεται από ένα καταπίστευμα που επενδύεται και το ποσό που αποδίδει είναι αυτό που μοιράζεται στα βραβεία. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, το ποσό που μοιράστηκε ήταν μικρότερο από κάθε άλλη φορά. Τέλος πάντων, πήγαν όλα κατ' ευχήν και απέκτησε το σπίτι του. Ήταν κάτι που το ήθελε και είχε γράψει κάποτε στην Ιωάννα Τσάτσου: «Δεν ζητάω τίποτα, Ιωάννα. Μόνο μια σκέπη πάνω από το κεφάλι μου, για να τελειώσω το έργο μου».
Σε μία ξενάγηση στο σπίτι του Γιώργου Σεφέρη, στην οδό Άγρας 20, θα θυμόταν αργότερα μιλώντας αυτή τη φορά στον Γιάννη Πανταζόπουλο: «Είχα τη χαρά να έχω γνωρίσει κι ένα άλλο πρόσωπο του Γιώργου, εκείνο της χαράς, της ανεμελιάς και των όμορφων ταξιδιών. Τα γέλια που έχουμε κάνει σε αυτό το σπίτι δεν τα έκανα ποτέ με άλλον άνθρωπο. Στις δυσκολίες μου ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που πάλευε ανάμεσα σε ένα περίεργο μοτίβο, εκείνο του διπλωμάτη και εκείνο του ποιητή.»
