ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νέο έτος, αλλά η κατάσταση ίδια. Δε περίμενα,βέβαια, μέσα σε λίγες ώρες να άλλαζε κάτι. Αλλά είναι η 1η χρονιά, νομίζω, ξημερώματα πρωτοχρονιάς, που με βρήκε να κλαίω. Έχω κουραστεί από την αρνητικοτητα & τη τοξικότητα κάποιων ατόμων, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται & άλλοι. Τσακώθηκα με την αδερφή μου χθες για έναν πολύ χαζό λόγο & από κείνη την ώρα είναι μέσα στα μούτρα,οχι πως δεν είναι & τις υπόλοιπες μέρες. Οι γονείς μου επηρεάστηκαν & κεινοι, αφού δεν έκατσε καν μαζί μας στην αλλαγή, πήγε & κλείστηκε στο δωμάτιο. Η ψυχολογία μου έχει γίνει χάλια, τις περισσότερες φορές που είμαι μαζί της, η διάθεση μου πέφτει στο πάτωμα. Βαρέθηκα πλέον να ακούω τα εξης: "πάει μόνες μας θα μείνουμε, αντε για μένα το καταλαβαίνω, αλλά εσύ; δε το δέχομαι. Αλλά έτσι όπως το πας, που θες ο άλλος να είναι θεός, μόνη σου θα καταλήξεις και θα γελάω. Και οι γονείς μας κρίμα δε θα δουν από μας χαρά, ούτε ένα εγγόνι" κ.ά. τέτοια πολλά. Να πω εδώ, ότι εγώ είμαι 26 κ κείνη 34.Απ τη μία, έχει ένα μικρό δίκιο, γιατί έχουν αρχίσει & οι δικοί μας να κάνουν σχόλια περί πότε θα παντρευτούμε αλλά εγώ το περνάω στο ντούκου τις πιο πολλές φορές. Είναι ότι πολλων γνωστών μας τα παιδιά, έχουν κάνει οικογένεια, οπότε έχουν αρχίσει κ ζηλεύουν λίγο, τους βλέπω σαν να νιώθουν μόνοι, και εγώ δε τους κρατάω κακία. Από κείνη, όμως, δε το αντέχω. Γίνεται πολύ απαισιόδοξη με το θέμα αυτό, ίσως ζηλεύει, τη πιάνει ένας πανικός και τη πληρώνω εγώ. Μου γίνεται τέρμα πιεστική.Εγώ της δείχνω μια ξινίλα, κάθε φορά που μου λέει για κάποιον & μετά αρχίζει το παραπάνω μονόπρακτο. Νομίζει ότι δε θέλω να βρω κάποιον; Κι όμως θέλω κ επειγόντως, για διάφορους λόγους. Αλλά δε της το λέω πλέον, δε της το δείχνω, γιατί παλιά έλεγε ότι κλαιγομαι, ενώ μπορεί να μου μιλουσαν άτομα στα σοσιαλ. Κι όσο για τον θεό που λέει, έχει κολλήσει το μυαλό της, αν και την έχω διαψεύσει, ότι είμαι κολλημένη στο πρώην αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν είμαι. Απ τη μία λεω, δε με νοιάζει καθόλου τι πιστεύει εκείνη, το θέμα είναι εγώ. Άλλες πάλι, με επηρεάζει πολύ και γίνεται συχνά. Η αλήθεια είναι πως τελευταία έχω διαπιστώσει πως δε μ ενδιαφέρει κάποιος, όπως παλιά, που όλο και κάποιον θα είχα βάλει στο μάτι. Δε ξέρω, φταίει κάτι; Ανησυχώ, σκεπτόμενη και τα σχόλια της αδερφής μου αλλά βλέποντας άλλους σε σχέση ακόμη κ μικρότερες σε ηλικία να παντρεύονται και λέω βρε μπας και μείνω μόνη μου τελικά; Κουράστηκα να μ αρέσει κάποιος & να μη παίρνω ανταπόκριση; Ή έχει πέσει η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση που δεν έχω όρεξη να το κυνηγήσω; Και πως θα έρθει ο έρωτας, από μόνος του; Πως γίνεται, λοιπόν, να μη την ακούω ή έστω να μη τα κρατάω μέσα μου; Πως γίνεται να αποφύγω ένα τοξικό άτομο, με το οποίο βρίσκομαι πολλές ώρες μαζί του; Δυστυχώς, δε μπορώ να την αλλάξω και ούτε εκείνη είναι πρόθυμη να δει με άλλο μάτι τα πράγματα. Εγώ, όμως, θέλω να αλλάξω, να κοιτάξω εμένα και πως να είμαι καλά και ίσως τότε, να έρθει και αυτό το κάτι που θέλω, που λέει και η Καιτουλα.