ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα μία εξομολόγηση εδώ με αυτό το θέμα και είπα να γράψω την αντίστοιχη δική μου. Είμαι σε μία δουλειά μέσω προγράμματος του ΟΑΕΔ η οποία πραγματικά δε μου ταιριάζει καθόλου, δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτή, και όσο είμαι στην εταιρεία μετράω αντίστροφα τις ώρες, τα λεπτά για να γυρίσω σπίτι μου. Πριν πάω σε αυτή τη δουλειά είχα κάνει διάφορες δουλειές, όλες ήταν του τύπου "αυτό μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο" (σερβιτόρος, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, βοηθός αποθήκης, εργάτης σε εργοστάσιο, υπάλληλος σε πρατήριο βενζίνης, κτλπ, γενικά ό,τι έβρισκα) και αυτό που με παίρνει απίστευτα πολύ από κάτω και μου χαλάει τη ψυχολογία μου, είναι η επίγνωση οτί λόγω της υπάρχουσας κατάστασης (γενικής ανεργίας σε παγκόσμια κλίμακα) και του τεράστιου ανταγωνισμού , αυτό το "αυτό μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο", ίσως δεν έρθει ποτέ.. εδώ απόφοιτοι από πανεπιστήμια που είναι μακροχρόνια άνεργοι και ζούνε είτε από συντάξεις γονέων, είτε δουλέυοντας σε καφέ και μπαράκια.. με τόσα λίγα που βγάζουμε γενικά δεν απορώ καθόλου που η πλειοψηφία από τις ηλικίες μεταξύ 20-35 μένουν ακόμα με τους γονείς τους, θα έπρεπε να κάνει κάποιος 2 δουλειές για να είναι πλήρης ανεξάρτητος από τους δικούς του και τίθεται το γνωστό ερώτημα χωρίς απάντηση, "αν ζεις για να δουλεύεις πότε ζεις τελικά;" ... σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω στο εξωτερικό, εδώ το μόνο που με κρατάει είναι η μητέρα μου, έχει μεγάλη ηλικία και δε θέλω να την αφήσω μόνη της αλλά ας το παραδεχτούμε, η χώρα μας δεν είναι βιώσιμη χώρα.. δηλαδή αν κάποιος δεν έχει μέσο και 10 πανεπιστήμια να τελειώσει, δουλειά δε βρίσκει..