Για τον σύζυγό της, Νίκο Κουρή μίλησε η Έλενα Τοπαλίδου, στην τηλεοπτική εκπομπή «Μαμά-δες».
Συγκεκριμένα σε ερώτηση της Τζένης Θεωνά, τι αγαπάει περισσότερο στο Νίκο Κουρή, η Έλενα Τοπαλίδου απάντησε: «Μ' αρέσει το σώμα του, μ' αρέσουν πολύ τα μάτια του, μ' αρέσει πολύ η φωνή του, μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που κάνει θέατρο και πώς κάνει τη δουλειά του, το στιλ του, τα ρούχα που φοράει, το γούστο του στα ρούχα».
Η αυθόρμητη και τόσο ειλικρινής απάντηση της γνωστής χορεύτριας και ηθοποιού εξέπληξε ευχάριστα την παρουσιάστρια, που σχολίασε ότι της θύμισε 12χρονη, η οποία θαυμάζει έναν ηθοποιό.
«Του τα λες; Τον αποθεώνεις; Πλέκεις το εγκώμιο του έρωτά σας;», συνέχισε η Τζένη Θεωνά.
«Ναι, τον αποθεώνω πάρα πολύ, του λέω πολλά. Αυτός δεν με αποθεώνει πάρα πολύ, αλλά με αποθεώνει αλλιώς, καταλαβαίνω ότι ασχολείται μαζί μου, με άλλο τρόπο», απάντησε.
Δείτε το βίντεο:
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής της, μιλώντας για τον Νίκο Κουρή ως πατέρα, τον χαρακτήρισε «φοβερό και φανταστικό μπαμπά».
«Μπορεί να φταίει κι ο Νίκος πάρα πολύ που ο Πέτρος είναι τόσο κουλ και χαλαρός, γιατί έχει έναν τρόπο να του γελοιοποιεί τρομερά τις καταστάσεις», λέει η Έλενα Τοπαλίδου.
Οι δυο τους είναι παντρεμένοι από το 2005 και μαζί έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Πέτρο, που είναι σήμερα 13 ετών.
«Ήμουν 35 όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Νομίζω είναι μια καλή ηλικία για τον άντρα να κάνει παιδί, αλλά για μένα δεν ήταν ακριβώς μια συνειδητή επιλογή. Ήταν λίγο τυχαίο, με τη έννοια ότι δεν το είχα αυτοσκοπό. Κυρίως, η γυναίκα μου, η Έλενα, ήθελε να κάνουμε παιδί χωρίς βεβαίως να με πιέσει. Ήρθε κάπως σαν δώρο… Ο γιος μου μού έχει αλλάξει όλη μου τη ζωή και τις προτεραιότητες μου. Νομίζω ότι είναι πριν από μένα, πριν από μένα σκέφτομαι τον Πέτρο», έχει πει ο Νίκος Κουρής παλαιότερα.
Έλενα Τοπαλίδου: Η μάχη με διατροφική διαταραχή
Η Έλενα Τοπαλίδου έχει μιλήσει σε συνέντευξή της στο Lifo.gr για τη μάχη που έδωσε στο παρελθόν με διατροφική διαταραχή.
Το απόσπασμα:
Ήσουν πολύ μικρή όταν ξεκίνησες τον χορό;
Γύρω στα δέκα ξεκίνησα. Δεν ξέρω αν ήθελα να γίνω χορεύτρια, αλλά ήθελα να επιδεικνύω τον εαυτό μου. Ήταν πιο απλό στην αρχή, μετά έγινε πολύπλοκο, που μπήκαν οι φόβοι και η αυτοκριτική, τότε ήταν «γιούρια» όταν ξεκίνησα με τη δασκάλα μου στο Χαλάνδρι.
Μετά ήρθε η εφηβεία, το σώμα που δεν μου άρεσε, έπρεπε να κάνω δίαιτες και να μην τρώω. Απέκτησα διατροφικό πρόβλημα και με αυτήν τη διαταραχή πέρασα δεκαεφτά χρόνια. Δεν έχει φύγει, είναι πάντα μαζί σου αυτό, αλλά όταν πια το ξεπερνάς, δεν νιώθεις τρομερά εγκλωβισμένος, δυστυχισμένος.
Τρως τώρα;
Τρώω χωρίς να βασανίζομαι και επίσης δεν θεωρώ ότι το φαγητό είναι ο απόλυτος εχθρός μου, όπως ήταν μια ζωή. Το «πίσω δωμάτιο» του καθενός κρύβει πολλά. Και τώρα θέλω να είμαι αδύνατη, δύσκολα αποδέχομαι τον εαυτό μου με τέσσερα κιλά παραπάνω, αλλά η καθημερινότητα δεν στέκεται πια σαν βάρος πάνω από το κεφάλι μου, δεν είναι μια σταγόνα που δεν πέφτει, το πρόβλημα δεν είναι πιο ισχυρό από μένα, ώστε να μη με αφήνει να κάνω βήμα παραπέρα.
