Θέμα ζήλιας είναι η συμπεριφορά των Γερμανών προς τους Έλληνες και έλλειψης πάθους, γράφει στη στήλη γνώμης των New York Times ο Αμερικανός συγγραφέας και οικονομολόγος Todd Buchholz. Αναλύοντας τη σχέση Γερμανίας-Ελλάδας με μια διαφορετική οπτική βλέπει πίσω από την αυστηρή στάση των Γερμανών την εθνική ζήλια. Μπορεί να έχουν καταφέρει πολλά, τους λείπει όμως η “χαρά του Διόνυσου”, υποστηρίζει ο Buchholz, προσθέτοντας στα επιχειρήματα του λίγο από Νίτσε, Φρόιντ και Τόμας Μάν. Οκ, μπορεί να μην βρει πολλούς υποστηρικτές, όμως ο κύριος Buchholz είναι ό,τι πρέπει αυτή την εποχή για την ψυχολογία μας.
Τι γράφει μεταξύ άλλων:
«Η Ελλάδα είναι λυγισμένη και χρεοκοπημένη. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της φτάνει σχεδόν το 10% του ΑΕΠ, ενώ οι Γερμανοί έχουν πνίξει το δικό τους έλλειμμα στο 1,5%. Ρωτήστε έναν τυπικό Γερμανό και θα σας πει: “Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα. Εμείς περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα για να ξεκινήσουμε”. Αυτή είναι η εικόνα που έχει. Οι σκληρά εργαζόμενοι, πειθαρχημένοι Γερμανοί παραμένουν αξιόχρεοι και νηφάλιοι. Αντίθετα, οι γείτονες της Μεσογείου περιφέρονται σε εύφορα χωράφια με ανθισμένες λεμονιές και ελιές» αναφέρει χαρακτηριστικά το άρθρο.
Γιατί τότε να υποστηρίζουν («έστω και με γκρίνιες») τα πακέτα διάσωσης και «βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να σώσουν τον Αλέξη Ζορμπά και τους γείτονές του;», αναρωτιέται η αμερικανική εφημερίδα. «Η τυπική απάντηση είναι για να διαφυλάξουν τη γερμανική οικονομία. Αλλά αυτό είναι ένα φτωχό επιχείρημα. Παρά τη μεγάλη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η γερμανική παραμένει σταθερή, με την ανεργία στο αξιοπρεπές ποσοστό του 7%, ενώ η χώρα έχει θετικό εμπορικό ισοζύγιο, ακόμη και στις συναλλαγές της με την Κίνα» αναφέρει ο Buchholz και δίνει τη δική του εξήγηση στη συνέχεια. Σίγουρα, η νομισματική ένωση δεν έγινε από τους Γερμανούς μόνο για τα χρήματα, αν ήταν έτσι θα κρατούσαν το μάρκο με την λιτή και αξιόπιστη Budesbank πίσω του.
«Το πραγματικό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει τους Έλληνες δεν είναι το χρήμα. Είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί 200 χρόνια αναζητούν το χαμένο κομμάτι της ψυχής τους: το πάθος. Το βρίσκουν συνήθως στον Νότο και ζηλεύουν το χαλαρό πνεύμα και τις ηλιόλουστες ημέρες που απολαμβάνουν οι ανέμελοι Μεσογειακοί τους γείτονες» αναφέρει στο άρθρο μνημονεύοντας μάλιστα και τον Γερμανό φιλόσοφο Νίτσε που είχε εντυπωσιαστεί από την αρχαία Ελλάδα, ήταν ερωτευμένος με τη χώρα και είχε πει πως «μία δόση από Διόνυσο δε θα ήταν κακή για τη Γερμανία».
Σήμερα η BMW και η Siemens έχουν κατακτήσει τις αγορές με την ποιότητα τους, αλλά πότε δοκιμάζουν οι Γερμανοί τη χαρά του Διόνυσου; Μόνο όταν πηγαίνουν διακοπές στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Όμως ακόμη και τότε αγωνίζονται να βρούν τη σωστή ισορροπία.
Στη συνέχεια, ο Αμερικανός οικονομολόγος τονίζει Γερμανία έχει τη δύναμη να επιβάλει την πειθαρχία, αλλά νιώθει άσχημα για τους γείτονές της: «Οι Γερμανοί απλώς δεν μπορούν να κόψουν τους συναισθηματικούς τους δεσμούς με τους απείθαρχους, αλλά παθιασμένους αδελφούς τους στον Νότο».
Το άρθρο καταλήγει εξαίροντας την «ανοικτή καρδιά» των Ελλήνων: «Στη διάρκεια του Οκτόμπερφεστ (το διάσημο φεστιβάλ μπίρας του Μονάχου), οι Γερμανοί τραγουδούν συχνά, καθώς πίνουν, το λαϊκό τραγούδι Grieschiher Wein (ελληνικό κρασί). Μυστηριώδες και διεγερτικό, το ελληνικό κρασί συγκρίνεται με το «αίμα της γης» από τον λαϊκό στιχουργό. Στο τραγούδι, ένας Γερμανός κρυφοκοιτάει, ενώ οι Έλληνες πίνουν παρέα και αποζητάει να τον καλέσουν μαζί τους. Δεν χρειάζεται να τους το πει όμως, γιατί οι Έλληνες με τα σκούρα μάτια, τον καλούν στην παρέα τους».
