Τα γενέθλιά του στην Κοπεγχάγη γιόρτασε ο Κωστής Μαραβέγιας. Παρά την ομορφιά της πόλης, ο τραγουδιστής προτίμησε να μοιραστεί ένα προσωπικό βίωμα που είχε από αυτή.
Κάνοντας μια εκτενή ανάρτηση στο Facebook, ο τραγουδιστής Κωστής Μαραβέγιας, αναφέρθηκε στη νέα φιλία που δημιούργησε χάρη στη φωτογραφική του μηχανή που είχε χάσει, στο «μικρό θαύμα της ανθρώπινης καρδιάς» και «στο καλύτερο δώρο που του έχουν κάνει ποτέ».
Ολόκληρη η ανάρτηση του Κωστή Μαραβέγια
«Ανήμερα των γενεθλίων μου, καθισμένος σε μια πλατεία κοντά στο Nørrebro της Κοπεγχάγης, περιμένω την τούρτα μου από το απέναντι καφέ. Έχουν καθυστερήσει να την ετοιμάσουν κι εγώ χαζολογώ στο κινητό.
Ένας συμπαθέστατος περαστικός έρχεται προς τη μεριά μου. Είναι γύρω στην ηλικία μου, με όμορφο στυλ και καλλιτεχνική αύρα. Μου χαμογελάει διστακτικά, με “σκανάρει” με ένα διαπεραστικό βλέμμα, νόμιζα πως τον γνωρίζω από κάπου, ήδη προσπαθώ να θυμηθώ.
Έχεις χάσει κάτι στην Κοπεγχάγη;” με ρωτάει. Αισθάνομαι σαν να ζω σε όνειρο, από αυτά τα αποτυπωμένα δυνατά, στις πρώτες πρωινές ώρες κι αυτός σαν ένα τζίνι που πραγματώνει ευχές.
"Ναι” με έκπληξη του απαντάω. “Τι ακριβώς;” με ρωτάει. “Μια φωτογραφική μηχανή Χ100 με καφέ κορδόνια για λουρί”, λέω αποσβολωμένος. Χαμογελάει σαν να κέρδισε κάτι, με τη χαρά του ανθρώπου που περίμενε χρόνια αυτή τη στιγμή. “Μένω δίπλα, έρχομαι σε δυο λεπτά” μου λέει κι εξαφανίζεται σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να προλάβω να του πω τίποτε άλλο. Δεν το πιστεύω.
Εμφανίζεται μετά από λίγο με τη φωτογραφική μου μηχανή, σηκώνομαι προς εκείνον και τον αγκαλιάζω καταμεσής του δρόμου συγκινημένος. Κάπως τα χάνει κι εκείνος, ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. “Είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει πότε” του λέω, “σήμερα έχω γενέθλια”. Με αγκαλιάζει κι αυτός σαν τον κολλητό μου που μου εύχεται ενώ έχω μόλις σβήσει κεράκια.
Κάθισε στο τραπέζι μας για καφέ, περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί. Τον λένε Ross, είναι sound designer και παραγωγός μουσικής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοπεγχάγη, είναι αφρικανικής καταγωγής. Τον ρώτησα πώς με κατάλαβε. Ένιωσε μια ενέργεια μου λέει καθώς με χάζευε περνώντας προς το σπίτι του, είχε δει και τις φωτογραφίες που είχα στην κάρτα, είχε δει ένα μεγάλο κομμάτι της ανέμελης ταξιδιωτικής ζωής μου, “κάτι είπε μέσα μου πως μπορεί αυτό ο τύπος να είναι ο κάτοχος της μηχανής” μου λέει. Μου είπε πόσο πολύ αγαπάει την Ελλάδα, μου εκμυστηρεύτηκε μια συγκινητική προσωπική ιστορία όπου για αγαπημένο του πρόσωπο διήνυσε 2000 χλμ με ποδήλατο για να πάει στην Κορώνη, μου είπε για τα καλλιτεχνικά του, για τη ζωή του εδώ. Περάσαμε μια ώρα στην μικρή πλατεία του καφέ Kaf, χαιρετηθήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για Σεπτέμβριο στην Αθήνα, έφυγε για να πάρει τον γιο του καθώς είχαν κανονίσει εκδρομή με ποδήλατα λίγο έξω από την Κοπεγχάγη.
Σήμερα συνέβη κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Κάτι υπερβατικό που δεν μπορεί να εξηγηθεί με ορθολογική προσέγγιση. Μια άναρχη τυχαιότητα, μια ανεξήγητη ενέργεια που έφερε μια μεγάλη χαρά σε μένα και στον νέο φίλο μου Ross. Σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων μου, ήρθε πίσω σχεδόν με μαγικό τρόπο αυτό που έχασα και με πόνεσε. Αυτό ήταν ένα μικρό θαύμα της ανθρώπινης καρδιάς και της ανθρώπινης καλοσύνης.
Σε έναν κόσμο ατομικιστικό και ανταγωνιστικό υπάρχουν αυτοί οι ρομαντικοί που θέλουν το καλό και τη χαρά του άλλου. Λένε πως στα γενέθλια πιάνουν οι ευχές.
Να δίνετε καλοσύνη κι αγάπη αδέρφια, αλληλεγγύη κι ανθρωπιά. Σας υπόσχομαι πως με έναν μαγικό ανεξήγητο τρόπο αυτά έρχονται πίσω. Η ζωή είναι ωραία με όμορφους ανθρώπους. Ψάξτε τους.
(Το κείμενο το έγραψα αργά το βράδυ, την ημέρα των γενεθλίων μου)».
