ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχίζει να σβήνει η κάφτρα του τσιγάρου στα δάχτυλα και σκέφτομαι πως άλλοι γλύφουν το μέλι από τα δάχτυλα κι άλλοι αφήνονται να βλέπουν όλα σιγά σιγά να γίνονται στάχτη. Από τον δρόμο περνούν διαβάτες καθένας βυθισμένος στον καημό του, οι περισσότεροι βολεύονται στα λίγα βήματα μέχρι το σπίτι τους. Πέντε βήματα μπρος, δέκα βήματα πίσω. Έτσι την περπατάω εγώ την δική μου ζωή, ανήμπορος να μάθω τα σωστά βήματα του ορθού χορού, παρασυρμένος σ ένα ζεϊμπέκικο που κανείς δεν θα κρατήσει τον ρυθμό, κανείς δεν βαρεσει παλαμάκια. Τι κι αν και αύριο θα βρίσκομαι πάλι στην ίδια αίθουσα χορού, έστω και πίσω απ' την κουρτίνα, να περάσω άλλη μια μέρα αδέξια, και να συνεισφέρω. Άσχετα αν θα ήθελα να μπω στο πιο σκοτεινό καταγώγιο ή να βρεθώ στην άκρη μιας χαράδρας, ν ατενίζω το ανάμεσα της. Σκοτάδια και βράχια σκέφτομαι, σ αίθουσες καθωσπρέπει πρέπει να ζήσω. Μαζί με το τσιγάρο που τελείωσε και συνθλίβεται αργά στο τασάκι, σβήνω το φως πιο σίγουρος από ποτέ πως οι άνθρωποι θάβονται νεκροί και τα όνειρα πάντα ζωντανά.