Την ονομάζουν “γενιά-μπούμερανγκ”. Είναι η γενιά των νέων που αφού απομακρύνθηκαν από το σπίτι των γονέων τους κατακτώντας για λίγο την ανεξαρτησία τους, τώρα αναγκάζονται να χτυπήσουν και πάλι την πόρτα του πατέρα και της μητέρας τους, ηττημένοι από την κρίση. 5,9 εκατομμύρια Αμερικανοί, μεταξύ 25 και 34 ετών ζουν σήμερα με τους γονείς τους, 26% περισσότεροι από ότι το 2007, όταν η ύφεση «εγκαταστάθηκε» στις Η.Π.Α. «Έχουμε παρατηρήσει παρόμοιες τάσεις και σε προηγούμενες περιόδους ύφεσης», δηλώνει ο Κλοντ Φίσερ, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Berkeley. Η αμερικανική οικονομία βρίσκεται σε θλιβερή κατάσταση από την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και ποτέ δεν συνήλθε πραγματικά.
Η ανεργία στις ΗΠΑ φτάνει στο 9,1%, όμως στις ηλικίες κάτω των 24 ετών το ποσοστό αυτό διπλασιάζεται. «Οι νέοι άνθρωποι που έχουν λιγότερες γνώσεις και εμπειρία, αισθάνονται πολύ πιο δύσκολα στις περιόδους οικονομικής κρίσης», επισημαίνει ο Jeffrey Jensen Arnett, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Clark της Μασαχουσέτης.
Ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της «γενιάς-μπούμερανγκ», γράφει σε άρθρο του το Spiegel , είναι ο Karl Nielsen, 27 ετών , φωτογράφος, που μετά από τέσσερα χρόνια μελέτης και ένα πτυχίο στην ιστορία της τέχνης, με ειδίκευση στη φωτογραφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα, βρέθηκε στο δρόμο. Χωρίς δουλειά ως φωτογράφος, χωρίς χρήματα και χωρίς σπίτι. Ο Τσαρλς αφού εργάστηκε προσωρινά ως προϊστάμενος σε δημόσια πισίνα και σε διάφορες άλλες δουλειές του ποδαριού, τελικά επέστρεψε στους γονείς του σε μια πόλη 28 χιλιάδων κατοίκων, 35 μίλια βορειοανατολικά του Σαν Φρανσίσκο. "Μαμά, μπαμπά, γύρισα σπίτι. Μπορώ να μείνω;" είπε
Εντάχθηκε κι αυτός στη λεγόμενη «γενιά-μπούμεραγκ», φράση που μπορεί να ακούγεται ανάλαφρη ως παιχνίδι με τις λέξεις, είναι όμως αρκετά ζοφερή. Ακόμη κι αυτοί που έχουν μια δουλειά, συχνά αισθάνονται ότι δεν είναι αρκετή για να τους ζήσει. Το μεσαίο οικογενειακό εισόδημα έχει μειωθεί την τελευταία δεκαετία κατά 7,1 τοις εκατό, επί του παρόντος κάτι λιγότερο από $ 50.000. Την ίδια στιγμή, το κόστος ζωής, ειδικά στις πόλεις, ανέβηκε στα ύψη.
Το 1999 οι μισοί περίπου εργαζόμενοι στις Η.Π.Α μπορούσαν να βάλουν στην άκρη κάποια χρήματα, σήμερα το καταφέρνει το 31%. Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα για τους νέους που αποσύρονται τελικά στα «ασφαλή λιμάνια» της επαρχίας, για να ζήσουν με τους γονείς τους. Αυτό βεβαίως έχει συνέπειες και στους γάμους που μειώθηκαν κατά 44,2% ενώ η γεννητικότητα μειώνεται σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού. Οι ερευνητές εξακολουθούν να είναι διχασμένοι σχετικά με το αν η γενιά-μπούμερανγκ θα είναι μια σύντομη ανωμαλία ή ένα είδος κοινωνικού throwback στη δεκαετία του πενήντα.
Οι εντυπώσεις πάντως του Καρλ από τη συγκατοίκηση με τους γονείς του είναι πολύ καλές. "Περνάμε μαζί εκπληκτικά καλά», λέει. Σίγουρα, υπάρχει γκρίνια όταν τα πιάτα μένουν άπλυτα ή το δωμάτιο ακαθάριστο αλλά η μητέρα του είναι ευτυχής όταν μαγειρεύουν το γεύμα της Κυριακής. «Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις το παιδί σου ως ενήλικα πια, Μπορούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας με διαφορετικό τρόπο», λέει η μητέρα του.
Ο Καρλ προσπαθεί να απασχοληθεί και εδώ ως φωτογράφος, όμως η δουλειά είναι ελάχιστη. Παράλληλα εργάζεται ως θυρωρός. Δεν έχει ασφάλιση για συνταξιοδότηση, ούτε ασφάλιση υγείας. Δηλώνει παρόλα αυτά αισιόδοξος ότι παρότι η κατάσταση είναι ακόμη επισφαλής, τελικά θα βρει το δρόμο του ως φωτογράφος και αυτή τη φορά το μπούμερανγκ δεν θα γυρίσει πίσω.
σχόλια