ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα του Πειραιά; Σε άλλους το λιμάνι –γενικό και ενδεικτικό–, σε άλλους το ρολόι στο Πασαλιμάνι και το φουσκωτό τόπι (θα είναι σινεφίλ), σε άλλους το Δημοτικό Θέατρο-κόσμημα της περιοχής, η Τρούμπα με τη μακρά ιστορία, η Ακτή Θεμιστοκλέους με τα ταβερνάκια και τη θέα.
Και σε κάποιους άλλους, το Ικαριώτικο, το καφενείο που από το 1956 έχει καταφέρει να γίνει ορόσημο και τόπος συνάντησης των θαλασσινών, που, πιάνοντας λιμάνι, ήθελαν μια σταθερά να επιστρέφουν, αλλά και όλων όσοι είχαν και έχουν αδυναμία στην παράδοση και στο νησιώτικο ταμπεραμέντο της Ικαρίας, που μοιάζει να ενσωματώθηκε στον χώρο του καφενείου, διατηρώντας την αύρα και τη γεύση του ανέγγιχτη παρά το πέρασμα των χρόνων.
Το Ικαριώτικο, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Πειραιά, δεν θα μπορούσε απλώς να ξεριζωθεί παρά μόνο να μεταφυτευτεί, όπως και έγινε. Και το χώμα αποδείχθηκε εύφορο και καρποφόρο.
Όμως, οι αλλαγές των τελευταίων ετών στην περιοχή έφεραν μια αλλαγή και στο Ικαριώτικο που τους τελευταίους μήνες μάς υποδέχεται λίγα μέτρα μακριά από το μέρος όπου είχαμε συνηθίσει να δίνουμε το ραντεβού μας, σε νέα στέγη. Το γιατί έπρεπε να μετακινηθεί δεν μπορεί να απαντηθεί με σιγουριά. Κάποιοι κάνουν λόγο για ανάπλαση της περιοχής και την πρόθεση το κτίριο που το φιλοξενούσε να γίνει τελικά ξενοδοχείο. Το μόνο σίγουρο είναι πως το Ικαριώτικο, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Πειραιά, δεν θα μπορούσε απλώς να ξεριζωθεί παρά μόνο να μεταφυτευτεί, όπως και έγινε. Και το χώμα αποδείχθηκε εύφορο και καρποφόρο.
Οι θαμώνες του, που χρόνια τώρα το νιώθουν σπίτι τους και γνωρίζουν τους άλλους θαμώνες και το προσωπικό με το μικρό τους, βρίσκονται εκεί. Ο κ. Νίκος, στο τιμόνι του Ικαριώτικου εδώ και 35 ολόκληρα χρόνια, φρόντισε να μη μείνει τίποτα πίσω, ούτε καν οι τοιχογραφίες του. Οι ψηλοτάβανοι τοίχοι του νέου χώρου έχουν στολιστεί με εικόνες της Σάμου, της Ικαρίας και των Φούρνων Ικαρίας, οι οποίες ζωγραφίστηκαν και πάλι από την αρχή, στο χέρι, από την εικαστικό Αριάδνη Χάγερ.
Αν πας πρωί, θα πιεις μερακλίδικο καφέ. Από τις 11 και μετά το τηγάνι και η σχάρα παίρνουν φωτιά για ψιλό ψαράκι, τραγανό χταπόδι και άλλα θαλασσινά, φρέσκα και ημέρας, από την αγορά, αλλά και αφράτα κεφτεδάκια που κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε ολόκληρο το στενό με τα αρώματά τους.
Το τσιπουράκι συνοδεύεται από ποικιλίες με τουρσιά, ελιές, αλλαντικά, όσπρια. Τα τυριά έρχονται απ' την Ικαρία, όπως και ο ιδιοκτήτης, ο κ. Νίκος. Απολαμβάνοντας τα εδέσματα του καφενείου, ακούς παραδοσιακή, νησιώτικη μουσική και ιστορίες από τη θάλασσα όπως μόνο οι παλιοί καπετάνιοι και ναυτικοί μπορούν να διηγηθούν.
Το περιβάλλον, ίδιο, οι άνθρωποι, ίδιοι (και πίσω και μπροστά από το πάσο) – δεν φοβήθηκαν κύματα και θάλασσες, δυο στενά απόσταση θα τους πτοούσαν; Σε νέο χώρο, η ιστορία του Ικαριώτικου, του ξακουστού καφενείου του Πειραιά, απλώνει τις ρίζες της ακόμη πιο βαθιά.
Αριστείδου 17, Πειραιάς
