Στην κακοκαιρία Ιανός το 2020 ο Ορέστης Πλακιάς έχασε την ξαδελφή του, όταν επί μέρες αγνοούμενη, εντοπίστηκε νεκρή κάπου στο Μουζάκι Καρδίτσας.
Ήταν φαρμακοποιός και επέστρεφε σπίτι της αλλά το αυτοκίνητό της παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά. Τότε, το 2020 ήταν η κακοκαιρία Ιανός. Τώρα στο ίδιο χωριό, ξανά στο Μουζάκι Καρδίτσας, μία κακοκαιρία με άλλο όνομα- Daniel αυτή τη φορά- πλημμύρισε ξανά την περιοχή. Βύθισε ξανά τα σπίτια στη λάσπη. Και μετρά ξανά νεκρούς. Τέσσερις μέχρι στιγμής μετά και το φονικό πέρασμά της από τη Μαγνησία.
Μόλις 3 χρόνια μετά την απώλεια, ο Ορέστης Πλακιάς έχει κάτι να πει. Μία φωτογραφία με τον ίδιο (δεξιά) και τον αδελφό της «άτυχης φαρμακοποιού από το Μουζάκι» όπως λέει ο Ορέστης, αριστερά, τον Άρη, ίσως θυμίσει κάτι σε κάποιους.
«Γεια, δεν ξέρω αν με θυμάστε, ο Ορέστης ο Πλακιάς είμαι, ο ξάδερφος της «άτυχης» φαρμακοποιού από το Μουζάκι Καρδίτσας, αυτής που την έπνιξε η ασυγκράτητη ορμή του Ιανού το 2020, τότε που βουτήξαμε μόνοι μας στις λάσπες για μια βδομάδα ώστε να τη βρούμε. Όμως, εντάξει μωρέ, ήμασταν απροετοίμαστοι τότε ΟΛΟΙ ΜΑΣ απέναντι στην απρόβλεπτη οργή της φύσης.
»Τρία χρόνια μετά, σήμερα το βράδυ, είμαι και πάλι στη δουλειά μου, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια μου και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους αλλά δε μπορώ καν να τους βρω στο τηλέφωνο. Και κάπως ενώ θέλω τόσο πολύ να σκέφτομαι οτι οκ, «that’s life», «έτσι είναι μωρέ», «τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά ώστε να προστατευτούμε απο όλο αυτό;», κάπως εξατμίζονται πια, ολοκληρωτικά, οι ελπίδες μου ότι κάποιος άκουσε ή θα ακούσει τις κραυγές μας και θα φροντίσει για την επόμενη μέρα, όχι επειδή το χρωστάει κάπου, αλλά επειδή είναι η δουλειά του.
»Ο ένας τον άλλον έχουμε μόνο, κι αν δεν το καταλάβουμε αυτό όσο ακόμα είναι καιρός θα μας πνίγουν στα λιμάνια και στα ποτάμια, θα μας δολοφονούν για ένα εισιτήριο και θα μας δουλεύουν και στα μούτρα μας.»
