Γιατί θα ξαναδώ το Hook φέτος τα Χριστούγεννα στην ΕΟΝ

ADVERTORIAL

Αν και θεωρήθηκε αστοχία από την κριτική τότε, το Ηοοk (1991) του Στίβεν Σπίλμπεργκ γνωρίζει επανεκτίμηση τα τελευταία χρόνια  που οι millennials κριτικοί έχουν την πρωτοκαθεδρία. Βλέπεις, πέτυχε τους περισσότερους σε τρυφερή ηλικία και ενσωματώθηκε στο σινεφιλικό τους DNA. Για μένα δε, είναι η πρώτη ταινία που είδα και δεύτερη φορά στο σινεμά. Δεν γνώριζα ότι σου επιτρέπεται να παρακολουθήσεις και δεύτερη φορά την ίδια ταινία και ευθύνη για αυτό φέρουν οι videoclubάδες, οι οποίοι όταν πήγαινα στο ταμείο με βιντεοκασέτα που είχα δει, μου την επέστρεφαν με ένα βλοσυρό «το έχεις δει». Φαρμακωμένος ,την γύριζα πίσω στην προθήκη και έπαιρνα μια άλλη, που «δεν είχα δει», ενώ στην πραγματικότητα ήθελα εκείνη. Να, όμως, που ο άνθρωπος στο ταμείο του σινεμά δεν μου είπε «το έχεις δει», όπως φοβόμουν, μια ανακάλυψη κοσμογονική για μένα και μάλλον καταστροφική για τους γονείς μου, γιατί γνώριζαν ότι από αυτό το σημείο κι έπειτα τα αιτήματα επαναληπτικής προβολής στο σινεμά θα έπεφταν βροχή.

Το Hook έρχεται και σε μετά από μια σειρά ταινιών όπου ο Σπίλμπεργκ προσπαθούσε να «σοβαρέψει», να αποδείξει στην κριτική και στα μέλη της οσκαρικής Ακαδημίας ότι μπορεί να κάνει «ενήλικο» σινεμά – δεν το λες και ταινία ανηλίκου το Jaws, αλλά ας μην πλατειάσουμε. Το φιλμ ήταν μια προσπάθεια να να ανακτήσει τον παιδικό ενθουσιασμό του, στηριγμένο σε μια ρεβιζιονιστική εκδοχή της ιστορίας του Πίτερ Παν. Η ταινία βρίσκει τον ιπτάμενο ήρωα σε μεταγενέστερη ηλικία ως αγιογδύτη δικηγόρο με το όνομα Πίτερ Μπάνινγκ, φανατικά προσηλωμένο στην επαγγελματική του ρουτίνα, με γυναίκα και παιδιά που αγνοεί πεισματικά. Έχει ξεχάσει την Χώρα του Ποτέ, την Τίνκερ Μπελ και τη νέμεσή του, βασικά έχει ξεχάσει πώς να είναι ο Πίτερ Παν – κάποιος θα έλεγε όπως και ο Σπίλμπεργκ είχε ξεχάσει πώς να είναι ο…Σπίλμπεργκ.

Όταν τα παιδιά του θα πέσουν θύματα απαγωγής από τον Καπτεν Χουκ, θα πρέπει να επιστρέψει στην Χώρα του Ποτέ και να θυμηθεί και πάλι να πετάει και να μάχεται, να εντοπίσει, δηλαδή, ξανά τον Πίτερ Παν μέσα του. Ομολογουμένως, υπάρχουν κάποιες ατυχείς επιλογές  στο έργο, μπορεί το μπέιζμπολ να είναι σημάδι αμερικανικότητας, αλλά μάλλον δεν έχει θέση στη Χώρα του Ποτέ, ενώ ο Ντάντε Μπάσκο που υποδύεται τον Ρούφιο, τον προσωρινό ηγετη τον χαμένων παιδιών, αποτελεί τη σπάνια περίπτωση ακατάλληλου casting μέσα στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Δεν ισχύει το ίδιο για τον Ντάστιν Χόφμαν, όμως, που κεντά ως ματαιόδοξος Χουκ, ούτε για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Αυτό το καταγάλανο βλέμμα είχε μεν την παιδική ζωηράδα, αλλά μπορούσε, ταυτόχρονα, να είναι και το πιο θλιμμένο που είδες ποτέ στο σελιλόιντ. Ο Σπίλμπεργκ εδώ θα χρειαστεί και τα δυο, ζητώντας παράλληλα από τον ηθοποιό να παραμερίσει τη μανιακή κωμική περσόνα του και να επανασυστηθεί ως ηρωικό πρότυπο – και τα κατάφερε περίφημα, κρίμα που παραγνωρίζουμε την ερμηνεία του στο Hook.

Ο Τζον Γουίλιαμς έχει γράψει μερικές από τις ωραιότερες σουίτες της καριέρας του, η μακροσκελής σεκάνς της τελικής σύγκρουσης συνιστά έναν έξοχο φόρο τιμής στα παραδοσιακά swashbucklers, ο Φιλ Κόλινς εμφανίζεται ως επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ, η Γκλεν Κλόουζ αγνώριστη σε ρόλο- έκπληξη, ενώ οι Τζορτζ Λούκας και Κάρι Φίσερ είναι το ζευγάρι που ερωτοτροπεί στη γέφυρα και ανυψώνεται, όταν πέφτει πάνω του νεραϊδόσκονη – για κάτι τέτοιες σκηνές ο Σπίλμπεργκ διατηρεί (δικαίως) τον ρόλο του μεγαλύτερου εν ζωή παραμυθά. Και τα Χριστούγεννα είναι πλασμένα για κινηματογραφικά παραμύθια.

Η παρουσία του Hook στον κατάλογο της ΕΟΝ είναι μια καλή αφορμή για να ξαναδώ την ταινία φέτος τα Χριστούγεννα. Λειτουργεί, βλέπεις, σαν προσωπική υπενθύμιση να μην λησμονήσω την Χώρα του Ποτέ, ό,τι κι αν σημαίνει για μένα. Να μην ξεχάσω ότι τη μέρα που θα πάψω να αναζητώ μια ακόμα περιπέτεια, θα έχω μεταμορφωθεί σε Πίτερ Μπάνινγκ. Κι αυτό θα είναι μεγάλο δυστύχημα.

Μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς το Hook φέτος τις γιορτές, όπως και εκατοντάδες ταινίες και σειρές ακόμα, καθώς η Nova δίνει δωρεάν πρόσβαση σε ολόκληρο το περιεχόμενο της EON μέχρι τις 10 Ιανουαρίου.