ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από παιδί κάτι πολύ περίεργο αισθανόμουν ότι συνέβαινε στο σπίτι μου, ότι μεγάλωνα μέσα σε ένα ανισόρροπο περιβάλλον. Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, δεν υπάρχει σχολή για γονείς, αλλά οι δικοί μου κάπως ξεπέρασαν τα όρια. Από μικρή (είμαι μοναχοπαίδι) μεγάλωνα μέσα σε τέσσερις τοίχους. Ούτε βόλτες, έστω να πάω ένα περπάτημα μόνη μου, τίποτα. Σαν ζευγάρι οι γονείς μου απέτυχαν υποθετω δεδομένου ότι ο μπαμπάς μου απόκοψε την μαμά από συγγενείς και φίλους και η γυναίκα υστερίασε. Πλέον που είμαι 25 χρονών και από τα 22 μου κάνω ψυχοθεραπεία κατάλαβα πολλά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι και ενήλικη ότι ζούσα μέσα σε νοσηρό περιβαλλον. Με την ψυχοθεραπεία το κατάλαβα. Ένιωθα ότι πιεζόμουν, αλλά από την άλλη κατηγορούσα και τον εαυτό μου, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι μου έλεγαν ότι οι δικοί μου με υπεραγαπούν και ότι κάνουν το κάνουν από αγάπη. Απλώς πλέον ζω στην πραγματικότητα: με θεωρούν κτήμα τους, είναι άρρωστοι, ψυχοπαθολογικοί. Η μαμά μου περνάει φάσεις υστερίας και επικρισης και μετά γίνεται τρυφερή μαζί μου. Ο μπαμπάς μου επίσης από εκεί που λέει κάτι μετά από κάποιες ώρες το παίρνει πίσω. Με είχαν κλειδώσει στο σπίτι μια φορά για να μην πάω μόνη μου κάπου γιατί ήθελαν να με πάνε εκεί με το αμάξι. Μια φορά που ήθελα να πάω ένα ταξίδι μου πήραν την ταυτότητα για να μην μπορώ να πάω. Δεν με έστειλαν να σπουδάσω όταν πέρασα εκτός Αθηνών για να με έχουν κοντά τους, όχι γιατί δεν έχουμε χρήματα, μια χαρα τα βγάζουμε πέρα. Με αυτά και με εκείνα έχω αρχίσει να φοβάμαι! Άνθρωπος που πάσχει και σε θεωρεί κτήμα του αν του εναντιωθείς μπορεί να φτάσει στα άκρα, να σε σκοτώσει. Ή το άλλο το κουλό; Που δεν θέλουν να δουλεύω! Γενικώς με όλα αυτά έχω αναπτύξει μια ψυχολογική διαταραχή και κουράζομαι εύκολα, αλλά είναι φαύλος κύκλος. Τώρα που μπήκε το νέο έτος θέλω να κάνω κάποια σεμιναρια, πηγαίνω και σε ένα ΙΕΚ και απο του χρόνου ή απο το καλοκαίρι να βρω μια δουλειά! Έχω και ένα διαμερισματάκι στο όνομα μου, παίρνω από εκεί ένα αξιοπρεπές ποσό, να μειώσω τις βόλτες μου κάπως να μαζέψω ένα ικανοποιητικό ποσό και να φύγω! Απλώς ξέρω ότι αν φύγω θα είμαι μόνη απο οικογένεια, μπορεί και να με ξεγράψουν τελείως, αλλά δεν πειράζει. Ούτε η πρώτη θα είμαι, ούτε η τελευταία που οι γονείς για εγωιστικούς λόγους τα παιδιά τους τα αποκληρώνουν ή τα ξεγράφουν γιατί έκαναν επιλογές που δεν συμφωνούσαν μαζί τους. Ευελπιστώ στον αγώνα μου να έχω τους φίλους μου όπως έχω και το παλικάρι μου που τα γνωρίζουν και μου έχουν σταθεί, αλλά και εκείνοι πρακτικά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Αλλά θα τα καταφέρω! Να στηρίζετε τους ανθρώπους σας και να ξέρετε ότι είστε ευλογημένοι όσοι έχετε οικογένειες που σας αγαπούν με τρόπο που σας κάνουν να προοδεύευετε. Εγώ μια φορά δυστυχώς δεν το είχα αυτό!