Σκέψεις βλέποντας ένα αριστούργημα
Υπάρχει τόσο πολύ έντιτινγκ στις μέρες μας
- Οι gay πάνω από τα 40 είναι μια μελαγχολική ιστορία, παρότι πρόλαβαν να πιούν νερό από την πηγή. Ακόμη και η μουσική τους (οι Φράνκι, οι Pet Shop Boys, oι Erasure…) μια μελαγχολία είναι- μη μπερδεύεσαι από το μπιτ. Κι η καρδιά μπορεί να χτυπάει σαν τρελή, αλλά είναι λυπημένη. Δυστυχώς, επέσαμε θύματα. Πολλών πραγμάτων. Εν πρώτοις των γονιών μας. Εξ ου και είναι τόσο σπαρακτικά ειλικρινές το σενάριο τoυ Andrew Haigh. Ας ψευτοχαρούμε ό,τι μπορούμε και προλάβουμε, καθότι οι πληγές δεν κλείνουν, απλώς σκεπάζονται.
- Ένα τόσο σύνθετο, πολυεπίπεδο έργο (το ειδα δυο φορές και τη δεύτερη ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικό) έχει τόσο «απλό», σίγουρο γράψιμο. Δεν είναι τυχαίο. Andrew Haigh: «Υπάρχει τόσο πολύ έντιτινγκ στις ταινίες στις μέρες μας. Κανείς δεν δίνει στα πράγματα χώρο να ανασάνουν. Δεν χρειάζεται να κόβεις πίσω μπρος. Άνθρωποι όπως ο Αντονιόνι ήταν ευχαριστημένοι απλώς αφήνοντας τα πράγματα να υπάρχουν».
- Αυτό το αριστούργημα δεν είναι υποψήφιο για κανένα Όσκαρ. Μια ακόμη ένδειξη ότι άλλο το Χόλιγουντ και άλλο η πνοή του μεγάλου σινεμά. Ασφαλώς και αρκετές φορές συμπίπτουν· αλλά όχι πάντα. Το πρώτο προϋποθέτει πολύ χρήμα, πολύ εμπόριο, κοπαδιαστά κοινά που τα έχει τρελάνει το hype και το μάρκετινγκ, κόκκινα χαλιά και υστερικό λόμπινγκ· το άλλο είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Τα τελευταία χρόνια το Χόλιγουντ σα να έχει καταπιεί κατά κράτος ολόκληρη την έννοια του σινεμά, έτσι όπως το χρήμα έχει καταπιεί τις Τέχνες γενικώς, ακόμη και το underground. Το γκλάμουρ θεωρείται κάτι περίπου ισοδύναμο με την ποίηση. Είναι ανώμαλο αυτό. Πιστεύω ότι μια μέρα, η μεγάλη, αληθινή ποίηση θα αυτονομηθεί ξανά από το μεγα-εμπόριο που την αποχυμώνει ― και θα δείξει το μέγεθός της: απέναντι στο Χρόνο, αυτή είναι η μόνη Κυρά. Τη χρονιά που η Σαντάλ Άκερμαν έβγαζε την δεδηλωμένα σπουδαιότερη ταινία της ιστορίας του σινεμά, τα δύο κορυφαία Όσκαρ πήγαιναν στο «Ρόκυ» ρε φίλε!
- Ορισμένες ταινίες των αδελφών Νταρντέν είναι σαν σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν. Αυτό το φιλμ, ήταν σαν κουαρτέτο του για έγχορδα.
- Κάθε ένα – ενάμιση μήνα κατεβαίνω στο νησί μου, υπνοβατώντας σχεδόν, για να δω τη γριά μάνα μου. Βασικά, κατεβαίνω για να βάλω τις χαλασμένες χώρες μου σε τάξη. Το κατάλαβα, βλέποντας την ταινία. Πάω σε τάφους, πάω σε κλεισμένα σπίτια... Αλλά είναι δύσκολο να συνεργαστείς με πεθαμένους. Γλυστράνε πάντα.
- Μόνο η αγάπη κάποιου θα σε βγάλει από τη λούμπα που έπεσες.
