ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συχνά κάνω αναδρομή στο παρελθόν και θυμάμαι τα περασμένα. Αυτό δεν το κάνω επίτηδες και ως μέτρο σύγκρισης με τα τωρινά απλά τότε έβλεπα τον κόσμο αλλιώς και σίγουρα με επηρεάζει αυτός ο παράγοντας. Ήμουν πιο ξένοιαστος, πιο ανέμελος, πιο ονειροπόλος, πιο ρομαντικός, πιο ενθουσιώδης με όλα, το οτιδήποτε. Πλέον δεν είμαι στον ίδιο βαθμό και αυτό τα ξινίζει όλα, ποτέ δεν γελάω με την ψυχή μου ή ποτέ δεν νιώθω πως το τάδε συναίσθημα ή τάδε αίσθηση έχει υπερκορεστεί, πάντα κάτι θα υπάρχει σε έλλειψη και ποτέ ολοκληρωμένο. Πιστεύω οφείλεται στην φυσική διαδικασία του να μεγαλώνεις και ίσως να το μεγαλοποιώ εγώ αλλά επειδή ανέκαθεν ήμουν άτομο ευαίσθητο που όλα τον επηρεάζουν και τα υπεραναλύει, είναι μεγαλύτερη σε εμένα η αντίθεση σε αυτή την μετάβαση από παιδικός ενθουσιασμός σε ενήλικη σοβαρότητα, αν και άργησα λίγο, 28 είμαι, όχι και παιδάκι. Και που λέτε σκέφτομαι άραγε πόσοι είναι εκεί έξω που δεν "μεγάλωσαν" ποτέ; Πόσοι δεν διάβασαν τα μερικά αυτά βιβλία ή δεν άκουσαν τις συγκεκριμένες απόψεις ή δεν είδαν τα κατάλληλα ντοκιμαντέρ ίσως, οτιδήποτε διαμορφώνει τυχαία και ανεπιστρεπτί τις ζωές μας, με αποτέλεσμα να μην αλλάξουν και η κάμπια ποτέ να μην γίνει χρυσαλλίδα, ούτε η χρυσαλλίδα να γίνει πεταλούδα. Να μείνει η κάμπια μία ζωή κάμπια και ναι μεν εν δυνάμει χρυσαλλίδα και εν δυνάμη πεταλούδα αλλά ποτέ να μην εξελιχτεί. Ξέρω ίσως να σκέφτεστε τον Πήτερ Παν σαν ανθρώπινη αναλογία και πιστεύω θα ήταν υπέροχο να μέναμε πάντα παιδιά ή έστω να διατηρούσαμε για πάντα αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό και την περιέργεια που έχουν τα παιδιά και στα 30 και στα 40 και στα 80 μας. Ακούγεται ουτοπικό ίσως αλλά θα προτιμούσα να ζούσα στην άγνοια παρά με μία εμπειρία σοφίας η οποία σε προβληματίζει και σε "βαραίνει" ψυχικά και πνευματικά. Τα παιδιά άμα θέλουν κάτι απλά κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν, ζουν την κάθε στιγμή στο τώρα χωρίς να σκέφτονται καν τι θα κάνουν σε 1 ώρα ή 1 μέρα μετά. Αυτό θα ήθελα κεγώ, να μην έχω κανένα βάρος, να αφήνω την φαντασία να με κάνει να νιώθω απόλυτα ελεύθερος και ας αγνοώ τα κοινωνικά βαρίδια που με κρατάνε φυλακισμένο στην αντικειμενική πραγματικότητα.