Αύγουστος είναι εκείνο το ατέλειωτο οικογενειακό τραπέζι

ADVERTORIAL

Η Ελενίτσα, που εδώ και μερικούς μήνες πάτησε τα 18, έγινε πλέον η Ελένη. Κάτι που σίγουρα συνεχίζουν να αγνοούν οι υπόλοιποι δεκατρείς άνθρωποι που απαρτίζουν τον στενό οικογενειακό της κύκλο.

Λίγο πριν την αναχώρησή της για τη φοιτητική ζωή, καταμεσής του Αυγούστου, αλλά και του πελάγους των ονείρων της -που επιτέλους παίρνουν μορφή-, κάνει ένα τελευταίο join στο οικογενειακό, παραθαλάσσιο εξοχικό στην επαρχία. «Θα έρθω… Μόνο και μόνο επειδή θα μαγειρεύει η γιαγιά!». Ως θαλασσινή (όνομα και πράγμα), η γιαγιά Θάλασσα έχει τον τρόπο της να κάνει όλα τα φαγητά πεντανόστιμα. Τόσο-όσο αλμυρά. Ζουμερά, αργοψημένα, μαγειρεμένα με τις καλύτερες πρώτες ύλες. Τα μόνα που έμαθε εξαιρετικά καλά στη ζωή της ήταν το κολύμπι και η κουζίνα. Στα δυο χιλιόμετρα από το σπίτι, υπάρχει μόνο ένα Lidl. Το επισκέπτεται μια φορά τη βδομάδα για να φουλάρει ψυγείο και καταψύκτη. Έχει και κινητό, για να διαβάζει τα νέα και τις προσφορές. Είναι μοντέρνα, πιο μοντέρνα από πολλές ή μάλλον από όλες όσες γνωρίζει στη γειτονιά η Ελένη.

Το σπίτι, με την μεγάλη αυλή και την μπλε πρόσοψη, είναι παράξενα δομημένο. Τρεις πόρτες οδηγούν σε τρία διαφορετικά σπίτια, με έξτρα μπάνια και κρεβάτια. Ωστόσο, αυτή η δομή δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο ακούγεται. Το σπίτι είναι παλιό και το ζεστό νερό λιγοστό. Το σόι; Μεγάλο και αβάσταχτα φασαριόζικο. Φωνές, φουσκωτά στρώματα, τσακωμοί, πολλοί τσακωμοί. Κι άλλες φωνές. Εντός και εκτός θαλάσσης. Και ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι που ενώνει άλλα τραπέζια μικρά και μεγαλύτερα. Κολλάζ προσωπικοτήτων, ηλικιών και γούστων. Το μοναδικό πράγμα που διαφέρει σε αυτό το σπίτι είναι η κουζίνα. Χτίστηκε μετέπειτα, σε ένα ξεχωριστό, δικό της οίκημα που συνορεύει με το κυρίως σπίτι και την αυλή. Η γιαγιά τους ήθελε πάντα όλους κοντά της. Και κάπως έπρεπε να διαχειριστεί το φίλεμα, που στο μυαλό της ήταν και είναι πράγμα ιερό. Το κουζινάκι πήρε το όνομα «φωλίτσα» από τα εγγόνια που έβλεπαν πάντα τη γιαγιά να φωλιάζει εκεί μέσα με τις ώρες πάνω από τα τηγάνια.

Η Ελένη καταφθάνει τελευταία, με το λεωφορείο. Το μεγάλο ασκέρι απουσιάζει. Πλατσουρίζει μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι. Η γιαγιά την υποδέχεται, αγκαλιάζοντάς τη με μια καταλερωμένη ποδιά. «Δε μ’ έστειλες μήνυμα», της λέει, θυμίζοντάς της την καλή σχέση που έχει με την τεχνολογία. «Σου έστειλα, βρε γιαγιά», της απαντά η Ελένη κοιτάζοντας το λαδωμένο κινητό της στο περβάζι να έχει κλείσει από μπαταρία. Η γιαγιά έχει ξεχαστεί πάλι για ώρες μέσα στη φωλίτσα της. Κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για το μεσημεριανό-βραδινό γεύμα που έπεται. Θα γίνει «μάχη». Κανονική. Γιατί πριν καθίσουν όλοι γύρω από αυτό το τραπέζι, πρώτα θα φέρουν μια φοβερή αναταραχή μέχρι και στη θάλασσα που σήμερα είναι λάδι. Με την Ελενίτσα να κάθεται σε μια γωνία του τραπεζιού, με το χέρι στο μέτωπο, περιμένοντας στωικά να περάσουν τα ανυπόφορα «μποφόρ». Η επιδρομή δεν αργεί να γίνει, όταν όλοι γυρνούν από τη θάλασσα σε μια μείξη γέλιου, κλάματος και τσακωμών για το ποιος θα προλάβει την καλή καρέκλα που βλέπει λίγο στην τηλεόραση εντός του σπιτιού. Αλλά και το ζεστό νερό στο ντουζ. Αν μπορούσε η Ελένη να πατήσει “skip” σε αυτή τη διαδικασία, θα το έκανε μετά χαράς.

Και να που η γιαγιά έρχεται ευθύς αμέσως να τη σώσει εν αγνοία της, ζητώντας της να την πετάξει στα γρήγορα στα Lidl. Εκεί, η Ελένη θα βρεθεί για λίγο με την γιαγιά της στην απόλυτη ησυχία. Και σαν ταινία μικρού μήκους, η γιαγιά θα της πει τη δική της ιστορία μέσα από ολόφρεσκα λαχανικά, παραδοσιακές συνταγές που χτίζονται νοητά μέσα από τα ράφια και οικογενειακές συσκευασίες που σημαίνουν αγάπη. Δύναμη, ζωντάνια και αντίσταση στον χρόνο και όσα φέρνει. Αλλά και συμπόρευση μαζί του σε ένα σύγχρονο νοικοκυριό που κρατάει από πολύ παλιά. Μεγάλη ιστορία. Θέλει χρόνο, όπως όλα. Έτσι έμαθε η γιαγιά να φροντίζει το «μποστάνι» του σπιτιού της. Με υπομονή.

Με την επιστροφή, η Ελενίτσα θα κόψει πλάι στη γιαγιά τη σαλάτα. Η φωλίτσα έχει κρυώσει και το τραπέζι είναι έτοιμο. Χαμόγελα ευχαρίστησης. Ένα τραπέζι βάλσαμο. Που στο τέλος της ημέρας, ανάμεσα στα αλάτια και τις «αλμυρές» κουβέντες, πάντα τα καταφέρνει. Με γεύσεις που λειτουργούν σαν σελοτέιπ που κολλά τις διαφορές. Γιατί έτσι είναι οι οικογένειες. Και η ενήλικη Ελένη θα συνεχίσει για εκείνους να είναι για λίγο ακόμη, ή όσο χρειαστεί. Ευτυχώς!