ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για να μην θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύομαι καταστάσεις έχω περάσει πολλά χρόνια από τη ζωή μου -κι ακόμα συνεχίζω έτσι- χωρίς να εκφράζω τις προσωπικές μου επιθυμίες ή τις επαγγελματικές μου ενασχολήσεις. Δηλαδή δεν θα πω ποτέ σε κάποιον συνάδελφο ότι κάνουμε την ίδια δουλειά κι ότι την αγαπώ πολύ αυτή τη δουλειά ούτε θα δείξω έργα μου πάνω σε αυτή και τέτοια. Εκτός αν ρωτήσει πάνω σε τι δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά, πράγμα σπάνιο. Το ίδιο και στα προσωπικά μου. Δεν εκφράζω σχεδόν ποτέ την επιθυμία να γίνω φίλος με κάποιον/α ή την ερωτική μου έλξη προς κάποιο άτομο. Δείχνω το ενδιαφέρον μου έμπρακτα, με κάποιο δώρο ή τρέχοντας να βοηθήσω πάνω σε κάτι που χρειάζεται κάποιος άλλος αλλά και πάλι για να μην θεωρηθεί η συμπεριφορά μου ως pick-me, δηλαδή ότι εσκεμμένα δείχνω ενδιαφέρον ώστε να αποκτήσω φιλική ή ερωτική σχέση, έτσι δε λέω τίποτα, προσφέρω απλά τη βοήθειά μου και τέλος. Βλέπω ανθρώπους που προωθούν τη δουλειά τους με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, ακόμα και σ' εμένα τον ίδιο, μου λένε ας πούμε ''μπες στο τάδε site και δες αυτό, εγώ το έκανα'' ή ''αν ενδιαφέρεσαι γι' αυτό να σου δώσω την κάρτα μου'' (και μου την δίνουν) και γενικά κάθε φορά που θα τύχει να συναντηθούμε το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά. Ενώ είμαστε απλοί γνωστοί, καθόλου φίλοι. Βλέπω ανθρώπους που μπορεί να έχουν κάνει κάτι (π.χ. μια γραπτή, πνευματική ή χειροποίητη εργασία) και εγώ να έχω κάνει εκατό πράγματα σαν κι αυτά που έχουν κάνει αυτοί και να μην το ξέρει κανείς ενώ αυτοί προωθούν λυσσασμένα το ένα πράγμα που έχουν φτιάξει. Δεν είμαι ματαιόδοξος, δεν λέω ότι θέλω να γίνω γνωστός και μ' εμποδίζουν, τίποτα τέτοιο, ίσα-ίσα που νιώθω αμήχανα αν πει κάποιος μια καλή κουβέντα για κάτι δικό μου γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για μένα, τι αγαπώ να κάνω πραγματικά. Δεν λέω ότι απαραίτητα κάνουν κάτι κακό, αν και κάποτε που το είχα συζητήσει με κάποιους μού είχαν πει πως αυτή είναι χειριστική συμπεριφορά κι ότι εκτιμούν τους ανθρώπους που δεν προβάλλουν τον εαυτό τους ούτε τα επαγγελματικά τους στους άλλους, που ζουν και εργάζονται σιωπηλά. Το θέμα είναι ότι εμένα μ' έχει απορροφήσει η σιωπή σχεδόν σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Δεν λέω ότι κάνω το σωστό, αναγνωρίζω κάποιο λανθασμένο μοτίβο σε αυτή τη συμπεριφορά μου, από την άλλη όμως έστω τις ελάχιστες φορές που επιχείρησα να κάνω γνωστή την επιθυμία μου για κάτι σε κάποιον, είτε στον προσωπικό είτε στον επαγγελματικό τομέα βρήκα τεράστιο τοίχο μπροστά μου, πλήρως απροσπέλαστο. Οπότε θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά δεν είχε και νόημα να προσπαθήσω να ''βγω στο φως''.