«Μες στους ανθισμένους κήπους»: Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη στο Ωδείου Ηρώδου Αττικού

Ο Μελωδία 99.2 αποδίδει τον δικό του φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό Μίκη Θεοδωράκη μέσα από τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου και τις ενορχηστρώσεις του Θέμη Καραμουρατίδη.

Τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου έρχεται ένα μεγάλο αφιέρωμα στην εμβληματική μορφή της διεθνούς μουσικής σκηνής και μάλιστα σε έναν χώρο που ταιριάζει απόλυτα στη σημαντική αυτή στιγμή. Η σκήνη του Ωδείου Ηρώδου Αττικού θα φιλοξενήσει την ξεχωριστή παράσταση που βάζει στο επίκεντρο την επιδραστικότητα του συνθέτη και την αφοσίωση στον άνθρωπο και στα ιδανικά του.

Συνδυάζοντας τους ήχους της Μεσογείου με το προσωπικό του ύφος, ο Θέμης Καραμουρατίδης επιχειρεί μια διαφορετική ανάγνωση στο έργο του Θεοδωράκη και τις κορυφαίες στιγμές του, ενώ η Νατάσσα Μποφίλιου μαζί με επτά καλλιτέχνες και ένα σύνολο μουσικών αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν αυτή την εξαιρετική παράσταση-αφιέρωμα που συγκινεί βαθιά.

«Μες στους ανθισμένους κήπους»: Μια παράστασ-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη με τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε μια πολυτάλαντη προσωπικότητα που σφράγισε τον αιώνα μας και άλλαξε το ελληνικό τραγούδι, διαμορφώνοντας τον ελληνικό ήχο. Μελοποίησε τους μεγάλους μας ποιητές, δημιούργησε μερικές από τις πιο εμβληματικές και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και απογείωσε το λαϊκό αίσθημα, πάντα μέσα από το δικό του πολιτικό και κοινωνικό πρίσμα.

Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που έχουμε να περιμένουμε από την παράσταση «Μες στους ανθισμένους κήπους»:

«Τι είναι για εμάς ο Μίκης;

Είναι δυο χέρια ανοιχτά στον ουρανό.

Το αίμα που κύλησε άδικα και πότισε αυτόν τον τόπο στο πέρασμα των χρόνων.

Τα αετόμορφα βουνά, το γεράνι της Δραπετσώνας, τα περβόλια, η Παντέρμη, η υπόγεια η ταβέρνα, οι κοπέλες του Άουσβιτς, το τρένο που φεύγει στις 8, το κρυφό το περιγιάλι, οι αμυγδαλιές που ανθίζουν, το ψωμί στο τραπέζι και η νοτιά των ανθρώπων.

Είναι η Ρωμιοσύνη, το φως της οικουμένης, το χώμα τους και το χώμα μας και όλα τα ωραία που κάποτε θα ‘ναι δικά μας.

Είναι το ντουφέκι του Βελουχιώτη, η μάντρα της Καισαριανής, το πείσμα της Μάγδας Φύσσα, η Μακρόνησος, ο Ανδρέας στην ταράτσα.

Είναι ο αγώνας για το καθημερινό μεροκάματο, το δάκρυ της Καρυστιανού, η υψωμένη γροθιά στον ουρανό, η ουρά στο ταμείο ανεργίας, η βάρκα του πρόσφυγα, ο ξεριζωμός του μετανάστη, ο απλήρωτος λογαριασμός, το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη.

Είναι η αδικία που θέλουμε να ανατρέψουμε, η ανισότητα που θέλουμε να σβήσουμε, η υποταγή που θέλουμε να αρνηθούμε, ο φόβος που θέλουμε να διώξουμε.

Είναι τα βήματά μας στην καθημερινή πορεία της ζωής, άλλοτε γερά και στέρεα και άλλοτε βαριά.

Αυτό είναι για εμάς ο Μίκης σήμερα.

Έτσι ακούμε τα τραγούδια του, μαζί με όλα τα παραπάνω.

Ποτέ σκέτα.

Για να φυτρώνει η ελπίδα και να ανθίζει το μυαλό στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους».

Σύλληψη - Καλλιτεχνική διεύθυνση - Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Ενορχηστρωτική σύλληψη - ενορχηστρώσεις Θέμης Καραμουρατίδης

Σκηνοθετική-σκηνογραφική επιμέλεια: Άγγελος Τριανταφύλλου

Κείμενα: Θύμιος Καλαμούκης