ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καταλαβαίνω ότι η απόσταση είναι κάτι το δύσκολο (και επειδή δεν βλέπεις τόσο συχνά τον άνθρωπό σου αλλά και δεν τον έχεις κοντά σου) αλλά πάντα τις καλύτερες γνωριμίες που έχω κάνει, ήταν από απόσταση, δε ξέρω γιατί αυτό, απλά το παρατήρησα. Και όταν λέω απόσταση δεν εννοώ 30-40 χιλιόμετρα μόνο, εννοώ ότι εγώ μένω Θεσσαλονίκη και γνωρίζω κοπέλες κοντά ηλικιακά με εμένα (22-25) που μένουν Αθήνα, Πάτρα, σε διάφορα νησιά εδώ και εκεί, όλες από τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα και βάλε απόσταση. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά τυχαίνει, πόσες φορές δοκίμασα εκούσια να εστιάσω μόνο στις γνωριμίες στα περίχωρα και να έχω επιλεκτικό "ραντάρ" πόσο μακριά θα κοιτάω, δεν πέτυχε. Και το περίεργο ποιο είναι; Μπορεί μεν να γνωρίζω άτομα από μακρινές πόλεις/χωριά/νησιά, αλλά δεν τις πτοεί αυτό, δηλαδή αν έκανα 20 τέτοιες γνωριμίες τα τελευταία 5 χρόνια, άντε οι 2 στις 20 να ενοχλήθηκαν κάπως, όχι σε σημείο ξενέρας απλά "εμμ οκ". Οι άλλες 18 ήταν πολύ κομπλέ, γενικά όλες οι γνωριμίες εκεί δεν αποσκοπούν, να γνωριστείς με τον άλλον; Δεν είπαμε ντε και καλά να παντρευτούμε ή να κάνουμε σχέση, μπορεί για αρχή (πρώτους μήνες) να είμαστε μια χαρά με τα casual ραντεβουδάκια (πότε εγώ στο δικό της μέρος, πότε αυτή εδώ, πότε στο ενδιάμεσο της απόστασης ή και -γιατί όχι- μικρές διήμερες εκδρομούλες -ή road trips/camping- σε άλλα μέρη) και γενικά αν δούμε πως ταιριάζουμε και πάει καλά το όλο μεταξύ μας, ίσως κάποια στιγμή να το επισημοποιήσουμε. Με όσες βγήκα από εδώ, ακριβώς επειδή μέναμε στην ίδια πόλη και μπορούσαμε να βγαίνουμε πολύ συχνά, καταλήγαμε πάντα (πάντα όμως) να υπερ-ενθουσιαζόμασταν με τις προοπτικέε της νέας γωριμίας, που τελικά βγαίναμε κάθε μέρα ή μέρα πάρα μέρα και ή θα κατέληγε αναπόφευκτα σε friendzone, ή θα έσβηνε το δυνατό αυτό αρχικό συναίσθημα σιγά σιγά. Όλοι κράζουν την απόσταση και το κατανοώ και το σέβομαι απολύτως, αλλά κάνει και καλό η απόσταση, αν έχεις δουλειά 8-10 ώρες καθημερινά και οτιδήποτε το εξτρά (άθλημα, γυμναστήριο, μουσική, χορό, εθελοντική δράση, κτλπ) , πάντα πέφτεις ράκοα στο κρεβάτι, σαν ένα τσουβάλι με πατάτες που λέμε, και το ΣΚ (άμα δεν εργάζεσαι κιόλας επειδή πλέον το 6 στα 7 έγινε κανονικότητα δυστυχώς) έχεις συσσωρευμένη τέτοια πίεση και άγχος και κούραση (ψυχολογική-σωματική) που απλά θέλεις να αράξεις, να ξεκουραστείς, γενικά κάτι το ήρεμο, χαλαρά πράματα. Αν βρίσκεσαι κάθε ΣΚ με μία γνωριμία (που ακόμα δεν εξελίχθηκε σε κάτι άλλο, ακόμα γνωρίζεστε σιγά σιγά) , σίγουρα θα είσαι κακόκεφος και δεν θα δείχνεις την καλύτερη εικόνα σου λόγω έλλειψης ενέργειας, αλλά αυτό αν το πεις ακούγεται σαν δικαιολογία και εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί. Νομίζω σχέσεις από απόσταση σου κακοφαίνονται μόνο αν είσαι ή πιο μικρός ηλικιακά (έφηβος π.χ. που έχεις άπειρο ελεύθερο χρόνο οπότε προλαβαίνει να σου λείψει ο άλλος αφού τον σκέφτεσαι πολλές ώρες την ημέρα) ή αν είσαι μεγαλύτερος ηλικιακά (35+ π.χ. και αυτό με την προυπόθεση πως είτε είστε προς κάτι το σοβαρό π.χ. πριν να πατρευτείτε είτε αν είστε σε πολύ καλό δρόμο και έχετε σοβαρή σχέση και "χτυπάει" αυτή η απόστασ που θυμίζει ξενιτιά και νοσταλγία). Εννοώ πως στη δική μας ηλικιακή κατηγορία (20-25) που αρχίζουμε σιγά σιγά να βγαίνουμε στην αγορά εργασίας και έχουμε από πριν μία κοινωνική ζωή και υποχρεώσεις, δεν είναι και τόσο κακό. Μπορεί να βρίσκεσαι με τον άνθρωπό σου και 2-3 μέρες τον μήνα και να περνάτε όλη την ημέρα μαζί και να αναπληρώνετε τον χαμένο χρόνο, μιλάτε και καθημερινά διαδικτυακά με τα σόσιαλ, είναι πολύ εύκολο να κρατήσετε αυτή τη φλόγα και αυτή συνέχεια δοκιμάζετε οπότε πάντα θα έχετε κάτι πολύ πιο δυνατό από το "από κοντά". Είναι όμως και ανάλογα τον άνθρωπο, τι θέλει από τη ζωή του, προσδοκίες, στόχους, όνειρα, κτλπ.