Αυθυποβάλλεις τον εαυτό σου ότι την επιθυμείς ενώ την θες στη ζωή σου απλώς κάπου παραδίπλα να βρίσκεται.
Όπως ξέρουμε ότι η ζάχαρη είναι στο κάτω ντουλαπάκι όταν την χρειαστούμε για να βάλουμε στον καφέ και νιώθουμε εντάξει, πως όταν την χρειαστούμε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε.
Θες κι εσύ μια σχέση στη ζωή σου, έτσι να υπάρχει, ως ανταλλακτική αξία χρήσης.
Δεν έχεις εντελώς άδικο όσον αφορά την αποφυγή της μοναξιάς σου γιατί όντως δεν είναι καλή η μοναξιά, χώρια που οι μόνοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με καχυποψία και κράξιμο είτε πίσω είτε μπροστά από την πλάτη τους και πολλές φορές το κράξιμο αυτό υποδύεται και τη συμπόνια.
Θα σου πρότεινα να βρεις κάποια που να έχετε εκατό τοις εκατό συμβατότητα αλλά από την άλλη δεν είσαι και ο πρώτος που βολεύεται σε μια διεκπεραιωτική σχέση ζωής.
20.12.2024 | 19:22
Μα πώς εξηγείται όλο αυτό;
Είμαι σε σχέση περίπου 1 χρόνο. Η σχέση σε γενικές γραμμές είναι καλή. Και η κοπέλα μού φέρεται άψογα, όπως άλλωστε και εγώ. Όμως, εδώ και 1-2 μήνες μου συμβαίνει το εξής παράδοξο: Όταν κατά την διάρκεια της ημέρας είμαστε μακριά, μου λείπει και την σκέφτομαι πολύ. Αλλά όταν είμαστε μαζί, πολλές φορές βαριέμαι. Όταν είμαι μόνος μου, ρωτάω τον εαυτό μου: Αν σταματούσε να υπάρχει στη ζωή σου, πώς θα αισθανόσουν; Και η απάντηση που δίνω είναι ότι θα μου έλειπε πολύ και θα στενοχωριόμουν. Ειλικρινά. Όταν όμως είμαι μαζί της, δεν είναι λίγες οι φορές που βαριέμαι. Εντάξει, όχι πάντα, αλλά αρκετά συχνά. Πριν από περίπου 10 ημέρες πήγαμε μια εκδρομή για 3-4 ημέρες. Αισθανόμουν ακριβώς το ίδιο και ας είχαμε αλλάξει περιβάλλον και καθημερινότητα. Αντιφατικό, το ξέρω. Αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να δώσω μια λογική εξήγηση. Καμιά γνώμη;
4
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [20.12.24]](/sites/default/files/styles/square_large/public/articles/2024-12-20/__LiFO_10%2B1_Previews%2810%29.jpg?itok=7WmuXTJv)
