ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν στην εφηβεία χώρισαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου (το μάθαμε αρκετά αργότερα αυτό με την διάγνωση του ψυχολόγου) ήταν μανιοκαταθλιπτικός και κυκλοθυμικός, είχε έντονα ξεσπάσματα όταν ήταν στις κακές του. Αφού χώρισαν, εγώ έμενα με την μητέρα μου και τον επισκεπτόμουν στο τέλος της εβδομάδας (πήγαινα συνήθως Παρασκευές απόγευμα και κοιμόμουν εκεί, γυρνούσα ή Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή πρωί. Αμελούσε τα πάντα, δεν καθάριζε το σπίτι του (το οποίο είχε κατσαρίδες, το βράδυ πάντα φοβόμουν να σηκωθώ να πάω τουαλέτα, άνοιγα τα φώτα για κανένα λεπτό να κρυφτούν στις εσοχές και μετά πήγαινα) , έκανε μπάνιο μία στο τόσο, δεν έπλενε ή σιδέρωνε τα ρούχα του (συνέχεια φορούσε τα ίδια μέσα στο σπίτι) , δεν ήξερε να μαγειρεύει (έμενε πολλά χρόνια στο εξωτερικό και εκεί πάντα έτρωγε σε εστιατόρια επειδή είχε πολύ καλή δουλειά, πριν έρθει Ελλάδα και γνωρίσει την μητέρα μου) και πάντα ή θα παράγγελνε απ' έξω ή θα ετοίμαζε σάντουιτς με έτοιμο κομμένο σε φέτες ψωμί, σαλάμι και κασέρι (ή θα έτρωγε πατατάκια, μπισκότα, κτλπ). Πραγματικά δεν μπορούσα να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση. Δεν δούλευε (έπαιρνε επίδομα πρόνοιας και το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγυής) και τα χρήματα όλα έφευγαν, δεν του έμενε τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να πληρώνει την διατροφή του διαζυγίου (που είχανε βγάλει απόφαση από το δικαστήριο) αλλά δεν μπορούσε και δεν του το ζητούσε η μητέρα μου. Αν δεν έμενε σε δικό του σπίτι χωρίς ενοίκιο και τράπεζες (του το είχαν αφήσει οι γονείς του) ίσως να έμενε και στον δρόμο, τόσο χάλια ήταν. Από ένα σημείο και μετά παρατήρησα πως άρχισε να μιλάει μόνος του (ενώ ήμουν μπροστά του, απευθυνόμενος σε έναν παλιό του φίλο που δεν ζούσε πια) και μία - δυό φορές που έτυχε και πέρασα από το διαμέρισμά του (έμενε στο ισόγειο και μπορούσες να δεις μέσα στο σαλόνι του σπιτιού αν ήσουν στον δρόμο) τον είδα να κάθεται να βλέπει τηλεόραση ενώ ήταν γυμνός. Το είχα πει στην μητέρα μου η οποία πήρε τηλέφωνο τον γείτονά του (στο διπλανό διαμέρισμα έμεναν οι παλιοί ένοικοι της πολυκατοικίας και τους οποίους ήξερε από μικρός, ήταν γνωστοί των γονιών του) και τον παρακάλεσε να χτυπήσει το κουδούνι του να δει πως είναι, αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι (με την μητέρα μου είχε κόψει κάθε επικοινωνία). Ο γείτονάς του τον βρήκε γυμνό όταν του άνοιξε την πόρτα και να μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα πράματα και μετά από επικοινωνία με την μητέρα μου, πήγαν και οι 2 μαζί (μαζί με εμένα) στην αστυνομία και είπαμε ό,τι γνωρίζαμε. Η αστυνομία τον επισκέφτηκε και μετά τον πήγαν με εισαγγελική σε ψυχιατρείο. Ήταν να μην γίνει αυτό, από τότε δεν βγήκε ποτέ, απλά άλλαζε κτήρια (από ψυχιατρική κλινική σε αυτά τα σπίτια δεύτεργς ευκαιρίας, μετά σε δομές που είναι με κοινωνικό λειτουργό, κτλπ). Εγώ τον επισκεπτόμουν 3-4 χρόνια αλλά μετά σταμάτησα, δεν άντεχα άλλο. Ξέρω πως ήταν λάθος επειδή πατέρας μου ήταν και είχα κοινωνική υποχρέωση, αλλά δεν άντεχα. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν (όταν μου έδιναν την άδεια ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, κτλπ, μερικές ώρες μία στις 2 βδομάδες να φανταστείτε) έκλαιγα μετά. Κάθε φορά που τον έβλεπα ήταν χειρότερα από την προηγούμενη, μέσα σε μερικά χρόνια του είχαν πέσει σχεδόν όλα τα δόντια από τα ψυχοφάρμακα (έχουν πολλές παρενέργειες) , αραίωσαν τα μαλλιά του, έγινε μισός απ' ότι ήταν, δεν θυμόταν πάντα πως ήμουν ο γιος του, έτρεμαν τα χέρια του... πραγματικά δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι. Σταμάτησα να πηγαίνω να τον επισκέπτομαι αλλά έπαιρνα κάθε βδομάδα τηλέφωνο να ρωτήσω για νέα του και εξελίξεις. Έχει 3 χρόνια που πέθανε. Δεν θα με συγχωρέσω ποτέ που δεν πήγαινα να τον βλέπω, ήταν απίστευτα δύσκολο αλλά έπρεπε να το κάνω και ακόμα με βαραίνει πολύ αυτό, σαν μία παλιά πληγή που ίσως και να μην κλείσει ποτέ. Χθες ήταν τα γενέθλιά του και τον θυμόμουν με τις ομορφότερές μας αναμνήσεις και έκλαιγα επί ώρες. Λυπάμαι πολύ, μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω. Θα έλεγα στον 17χρονο εαυτό μου "συνέχισε να πηγαίνεις να τον βλέπεις να τον κάνεις για λίγο χαρούμενο και ας μετά τα ξεχνάει όλα, συνέχισε να ελπίζεις σε αυτόν, να πιστεύεις πως κάποτε θα ξαναγίνει καλά". Δυστυχώς ισχύει αυτό που λένε πως αν δεν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου, κανένας ειδικός δεν μπορεί να το κάνει αυτό για σένα. Ο πατέρας μου είχε παραιτηθεί από την ζωή πολύ πριν μπλέξει με τα ψυχιατρεία και τα φάρμακα, απλά τότε βγήκαν οι διαγνώσεις και αφέθηκε στο τέρας της κατάθλιψης χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να το πολεμήσει... Ευχαριστώ που το διαβάσατε όλο αυτό, πάντα να σκέφτεστε πως όλοι όσοι αγαπάτε κάποτε θα φύγουν από την ζωή και τότε δεν θα μπορείτε να αλλάξετε κάτι, όλα θα περάσουν στον παθητικό κόσμο των αναμνήσεων. Όσο μπορείτε κάντε υπομονή, σφίξτε τα δόντια και προσπαθήστε να μην τους παρατάτε, μετά θα είναι αργά για τύψεις..