ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε 10 ημέρες είναι η ορκομωσία μου.Αισθάνομαι ότι ανταμείβονται οι κόποι μου και νιώθω μια γλυκιά πίκρα ,καθώς ήταν μια περίοδο με σκαμπανεβάσματα και έντονες αυξομοιώσεις στην διάθεση μου.5 χρόνια σπουδές χωρις καμία φιλία απ' το πανεπιστήμιο,και αποφασίζοντας σοβαρά να τελειώσω την σχολή αφού μπήκα στο 3 έτος και έχοντας περασμένα 5 μαθήματα.Άρχισα να παρακολουθώ και να πηγαίνω να διαβάζω μόνη καθημερινά.Κοιτάζοντας πίσω τέλος πάντων δεν ξέρω τι μου συνέβαινε και τελικά διαμόρφωσα αυτή την προσωπικότητα, ίσως αρχικά η μετάβαση σε άλλη πόλη που με δυσκόλευε ,ούσα ήδη πολύ ντροπαλή ως άτομο από μικρή και ύστερα το πείσμα να τελειώσω σχετικά εγκαίρως ,αφού αποφάσισα να συνεχίσω τελικά ,που με έκανε να απωθώ άλλες δραστηριότητες , επειδή ένιωθα τύψεις,ενώ στην ουσία είχα χρόνο για τα πάντα.Τα πρώτα χρόνια σπουδών ήμουν χάλια με όλο αυτό,ένιωθα φοβερή μοναξιά και μειονεκτικά με τον κόσμο γύρω μου ,αλλά η εσωστρέφεια σε μεγάο βαθμό και τα προσωπικά standars που έχω απ' τους ανθρώπους που θα αποφασίσω να βάλω στο πολύ στενό περιβάλλον μου για να μην πληγωθώ βρίσκονταν συνεχώς εμπόδιο σε ευκαιρίες γνωριμιών .Μαζί με όλα αυτά εγώ όμως έμαθα να ζω πλέον και τώρα δεν με πειράζει και κάπως πια συμβιβάστηκα να έχω σαν παρέα μόνο τις φίλες απ' το λύκειο και τα αδέρφια μου .Θα ήθελα να έχω κύκλο και εμπειρίες φυσικά και με άλλα άτομα απ' την σχολή μου αλλά δυστυχώς δεν είναι για όλους εύκολη η ζωή,και ξέρω ότι ίσως να το μετανιώνω σε λίγα χρόνια από τώρα,που δεν πίεσα λίγο τον εαυτό μου να βγει απ' το καβούκι του.Το θέμα είναι ότι σε αυτή την ορκωμοσία εγώ δεν θα έχω κανένα άτομο ως πανεπιστημιακό φίλο και αυτό με αγχώνει ,καθώς πάντα όταν με ρωτούσαν οι γονείς μου αν έχω βρει παρέες τους έλεγα ότι έχω βρει,και γενικά νιώθω ότι θα νιώσουν απογοήτευση,αφού καταβάθος η φοιτητική ζωή δεν είναι μόνο το πτυχίο,είναι να αναπτύξεις και τις κοινωνικές σου σχέσεις,και οι γονείς γενικά είναι περήφανοι όταν έχεις τακτοποιήσει και αυτό το κομμάτι,συμπεριλαμβανομένης και της σχέσης μέσα που δεν έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια,και οι γονείς με ρωτάνε πάλι...Δεν θέλω να νιώσω αμήχανα και μάλλον θα πω κάποιο ψέμα ότι δεν μπόρεσε να έρθει κανένας ,το οποίο φυσικά δεν θα πείσει.Σκέφτηκα ακόμα και να πω σε άκυρα άτομα να έρθουν και να κάνουν ότι γνωριζόμαστε (το ξέρω άλλα level απελπισίας😋)Ούτε από άλλες δραστηριότητες γνώρισα άτομα ,τίποτα είμαι τελείως μόνη μου στην καθημερινότητα, ειδικά τις περιόδους που δεν δουλεύω κιόλας κάπου,και το περίεργο ειναι ότι συνηθίζω όσο περνάνε τα χρόνια και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό η κακό,και φυσικά αυτές οι κοινωνικές απαιτήσεις νιώθω πως δεν θα με αφήσουν πότε να επιλέξω πως θέλω εγώ να συνεχίσω να ζω...