«ΕΙΜΑΙ Ο ERRIK NOUR Έλληνας κλασσικός χορευτής στην εθνική όπερα Οδησσού της Ουκρανίας. Μεγάλωσα, σπούδασα και έζησα στην Αθήνα στην περιοχή των Aμπελοκήπων».
«Μετά τη συνεργασία μου με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας αποφασίστηκε να γίνει κλείσει το θέατρο προκειμένου να γίνει ανακαίνιση με αποτέλεσμα να μείνω άνεργος. Το περασμένο καλοκαίρι η εθνική όπερα της Οδησσού έκανε περιοδεία στην Αθήνα και συγκεκριμένα είχε πρεμιέρα στο Ηρώδειο. Μια φίλη μου με κάλεσε και μου πρότεινε να δω την παράσταση. Πήγα στο Ηρώδειο και εκεί γνωριστήκαμε με το μπαλέτο και τους διευθυντές Garry Sevoyan και Yana Kiselova. Μου προτάθηκε να κάνω ένα τυπικό μάθημα κλασσικού χορού μαζί τους την επόμενη μέρα, το οποίο και έγινε στο Ηρώδειο θέατρο κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης.
Μετά από το μάθημα ήρθε και η ανεπίσημη πρόταση από τον διευθυντή ρωτώντας με αν εκείνη την εποχή δουλεύω στην Ελλάδα. Του είπα "όχι είμαι ελεύθερος αυτή τη χρονική περίοδο". "Γιατί δεν έρχεσαι στην Οδησσό"; με ρώτησε. "Μας αρέσεις πολύ. Θα ήταν χαρά μας να συνεργαστούμε". Ηταν ιδιαίτερα τιμητική πρόταση μια τέτοια πρόταση, αλλά γνωρίζοντας πως στην Οδησσό και γενικότερα στην Ουκρανία επικρατεί πόλεμος δίστασα να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή θετικά και του είπα πως θα το σκεφτώ.
Πηγαίνοντας στο σπίτι ή χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Από τη μια που είχα γνωρίσει τόσους καλούς φίλους και χορευτές και από την άλλη σκεφτόμουν τον πόλεμο Και πως θα πάω; Και αν κάτι γίνει; Το σκέφτηκα πολύ και τελικά δεν απάντησα στην πρόταση, αλλά εξακολουθούσα να διατηρώ καλές σχέσεις με το μπαλέτο. Βλέποντας πως στην Ελλάδα δεν υπήρχε μέλλον και πως η τεχνική μου μέρα με την μέρα πέφτει δεν μπορούσα άλλο να κάτσω και να περιμένω. Ένας χορευτής είναι όπως ένας αθλητής. Πρέπει να γυμνάζεται κάθε μέρα και να 'αγωνίζεται'. Ξέροντας πως η Ουκρανία έχει παράδοση στις κλασσικές τέχνες και στο μπαλέτο αποφάσισα απλά να επισκεφθώ την Οδησσό προκειμένου να δω από μόνος μου την κατάσταση και να την αξιολογήσω.
Ήρθα στην εθνική όπερα Οδησσού το παλαιότερο θέατρο της πόλης που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1810 επί Μαρασλή, του μεγάλου Έλληνα ευεργέτη που εκείνη την εποχική ήταν και ο δήμαρχος της πόλης και καταστράφηκε από τη φωτιά το 1873
Εκείνη την περίοδο λοιπόν η Yana Κiselova είχε πρεμιέρα το νέο της έργο στο θέατρο που λεγόταν tango και με είχε καλέσει να δω την παράσταση αλλά και όσο θα καθόμουν εκεί να κάνω και μαθήματα-προπόνησης με το μπαλέτο. Βρέθηκα λοιπόν στην Οδησσό για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μετά από ένα σχετικά δύσκολο ταξίδι εφόσον ο εναέριος χώρος είναι κλειστός και αεροπλάνα δεν πάνε απευθείας έπρεπε να πάω από Μολδαβία και μετά με λεωφορείο μέχρι την Οδησσό. Όταν οι διευθυντές και το μπαλέτο με είδαν την άλλη μέρα έξω από το θέατρο να πίνω καφέ είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, καθώς δεν πίστευαν πως τελικά θα πάω. Εκείνο το πρωί από την μια ήταν όλοι ενθουσιασμένοι που με έβλεπαν ξανά και στην χώρα τους και από την άλλη άκουγα ότι “είσαι τρελός και πως για να είσαι εδώ σε τέτοιες καταστάσεις αποδεικνύει πόσο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις". Κάπως έτσι βρέθηκα στην Οδησσό να χορεύω μέσα στον πόλεμο και να υπηρετώ την τέχνη που αγαπάω πολύ, τον κλασικό χορό».
Ήρθα στην εθνική όπερα Οδησσού το παλαιότερο θέατρο της πόλης που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1810 επί Μαρασλή, του μεγάλου Έλληνα ευεργέτη που εκείνη την εποχική ήταν και ο δήμαρχος της πόλης και καταστράφηκε από τη φωτιά το 1873. Το σύγχρονο κτήριο κατασκευάστηκε και άνοιξε το 1887.
Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα δυσκολίες, αλλά κάποια θέματα που έπρεπε να διευθετηθούν. Να βρω κατοικία, να φτιάξω τα χαρτιά μου για να είμαι νόμιμος στην χώρα να φτιάξω τα φορολογικά μου κλπ. Οι Ουκρανοί με εξυπηρέτησαν πλήρως και μάλιστα εν καιρό πολέμου. Ένας συνάδελφος μου ο Σεργκέι με βοηθούσε στις μεταφράσεις πηγαίνοντας με από υπηρεσία σε υπηρεσία για να φτιάξω τα χαρτιά μου.
Μπορώ να πω πως η προσαρμογή μου ήταν δύσκολη ως προς τη νοοτροπία και τη γλώσσα. Βέβαια, αυτό που δεν συνηθίζεται οι βόμβες και οι ρουκέτες και οι ήχοι κάθε βράδυ από τα πολυβόλα. Αυτό ήταν κάτι που στην αρχή με έκανε πολλές φορές να πω αύριο γυρίζω πίσω, αλλά τελικά συμφιλιώθηκα και νίκησα τον φόβο μου όπως άλλωστε και οι κάτοικοι της Οδησσού.
Θυμάμαι πώς είχα πρόβες για την Κάρμεν, όταν δεν άκουσα πως ο πύραυλος έπεσε δίπλα στο λιμάνι που είναι και η όπερα. Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα στο στούντιο ο διευθυντής Γκάρι Σεβογιάν και με την βροντώδη φωνή του μου λέει "τι κάνεις εδώ δεν ξέρεις πως έχουμε συναγερμό;" Του απάντησα πως δεν είχα ιδέα. Εκείνη την στιγμή μου λέει "κοίτα πίσω σου στο παράθυρο". Γυρνάω και αντικρίζω καπνούς και φωτιές. Τον κοίταξα στα μάτια. Δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα άλλο. Αμέσως κατεβήκαμε στο καταφύγιο όπου και ήταν και όλοι οι άλλοι.
Μια άλλη φορά είχε ο φίλος και συνάδελφος Dimitri Anatolievits-tzen τα γενέθλια του 31 Ιανουαρίου και μας κάλεσε στο καμαρίνι του να μας κεράσει μετά από την παράσταση. Παραλίγο το πρώτο σφηνάκι τζιν να με πνίξει όταν ακούσαμε τον πύραυλο που έπεσε 300 περίπου μέτρα από την Όπερα. Μείναμε όλοι και κοιταζόμαστε βουβοί, όταν γύρισα και είπα στον Dimitri "όλα καλά κάνε μια ευχή είναι πυροτέχνημα για τα γενέθλια σου". Γελάσαμε εκείνη την στιγμή αλλά αμέσως πήγαμε σε ασφαλές μέρος περίπου για 4 ώρες.
Πολλές φορές έχω μείνει, όπως και όλη η πόλη, χωρίς ρεύμα και νερό μόνο με κάποια κεριά για να μπορώ να δω στο σκοτάδι.
Η καθημερινότητα στην Οδησσό από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος μέχρι τώρα είναι ιδιαίτερη. Οι άνθρωποι απολαμβάνουν πλέον τα λίγα και τα καλά. Αυτά που έχουν σημασία.
Εντύπωση μου έχει κάνει το πόσο αγαπάνε τους Έλληνες εδώ στην Οδησσό. Παντού συναντώ πολύ έντονα την ελληνική κουλτούρα
Το πρωί όλοι πηγαίνουν στις δουλειές τους. Τα μαγαζιά ανοίγουν κατά της 9 το πρωί, αν και πολλά έχουν κλείσει λόγω πολέμου ή έχουν πληγεί από drones και πυραύλους. Εγώ μετά την δουλειά μου κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα στο συντριβάνι του θεάτρου μαζί με ένα καφέ. Βλέπω ανθρώπους να βγάζουν φωτογραφίες στην όπερα, στα σκαλιά, στο συντριβάνι. Οικογένειες με τα παιδιά να κάνουν βόλτα. Ζευγάρια να περπατάνε χέρι χέρι. Ο κόσμος είναι πλέον πιο δεμένος. Νωρίς το απόγευμα μαζεύονται όλοι σπίτια τους. Τα εστιατόρια έως τις 11 κλείνουν, καθώς 12 η ώρα υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας. Όλοι μαζεύονται στο σπίτι, δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή.
Η σχέση του ουκρανικού λαού με τον χορό και τις τέχνες γενικότερα είναι πολύ στενή. Αγαπούν και έχουν τον κλασσικό χορό ως παράδοση. Τους χορευτές μπαλέτου τους σέβονται πολύ. Γεμίζουν το θέατρο σε κάθε παράσταση.
Εντύπωση μου έχει κάνει το πόσο αγαπάνε τους Έλληνες εδώ στην Οδησσό. Παντού συναντώ πολύ έντονα την ελληνική κουλτούρα. Υπάρχει εμπορικό κέντρο με το όνομα Αθηνά. Υπάρχει η οδός Ελλήνων, η προτομή του Έλληνα ευεργέτη Μαρασλή και φυσικά το σπίτι της Φιλικής Εταιρίας. Τους Έλληνες τους αντιμετωπίζουν με αγάπη και θαυμασμό. Όπου λέω πως είμαι Έλληνας με περιμένει πάντα μια φιλόξενη αγκαλιά. Έτσι και αλλιώς με την Οδησσό μας συνδέουν πολλά.
Είναι η πρώτη μου φορά που θα κάνω Πάσχα εκτός σπιτιού, εκτός Ελλάδας και μάλιστα στην Ουκρανία. Από όσα έμαθα τα ήθη και τα έθιμα μας μοιάζουν. Περιμένω να δω και εγώ πως θα είναι. Αναρωτιέμαι πώς οι άνθρωποι θα γιορτάσουν όταν κάθε μέρα πρέπει να επιβιώνουν μέσα στον πόλεμο. Όταν κάθε ημέρα ξημερώνουν με την ελπίδα να σταματήσει ο πόλεμος και να μην υπάρχουν άλλες ανθρώπινες απώλειες.
