Το ενδιαφέρον είναι πως σπάνια είναι κάποιος ιδιαίτερα κεφάτος στις φωτογραφίες. Μιας και η νυχτερινή ζωή της Ξάνθης που καλύπτει ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να είναι και τρομερά αχανής (σε ένα ροκάδικο μόνο έχω πάει που λεγόταν Καταφύγιο, ή κάπως έτσι), πέφτει συνέχεια πάνω στα ίδια άτομα, τα οποία πλέον αποκαλεί με τα μικρά τους σα να είναι διασημότητες παγκοσμίου βεληνεκούς.
Οι λεζάντες του είναι ασαφώς επεξηγηματικές για το τι συμβαίνει, κάποιες φορές ίσως να χρειάζεται να χρησιμοποιεί και την επινοητικότητά του.
"Χαμός στο τάδε μαγαζί" γράφει, δείχνοντας δυο άτομα που υπομειδιούν καθισμένα σε μίζερο τραπεζάκι.
Ή άλλες φορές προσπαθεί να σημειολογήσει τυχαίες πόζες των φωτογραφιών.
H στήλη είναι γεμάτη με inside jokes που μόνο οι εικονιζόμενοι και ο δημοσιογράφος πιθανώς να καταλαβαίνουν: Φράσεις όπως "Οπότε για να το κάνει, σημαίνει ότι είναι έτοιμος για… όλα! Και κυρίως, τα «καυτά» σχόλια του «γύφτου»…" ή "Στο μεταξύ, απορίες προκάλεσε η δήλωση του Ανδρέα Ιντζέ, «Πυξίδα» είναι μία, εννοώντας το ισόγειο… -Ανδρέα μου, στα… υπόγεια όμως είναι η ΘΕΑ!" δεν είναι καθόλου κατανοητές για τον μέσο αναγνώστη που νιώθει αποκλεισμένος απ' τον exclusive πριβέ κόσμο της νυχτερινής Ξάνθης.
Αυτό όμως κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την κοσμική δημοσιογραφία του ΜΑΧΗΤΗ, μιας και επειδή μας απαγορεύεται η είσοδος θέλουμε οπωσδήποτε να μπούμε μέσα κι εμείς.
Μπηχτές και κακιούλες (αναρωτιέμαι αν έχει φάει ποτέ ξύλο), κουτσομπολιά για ανθρώπους που ποτέ δε θα μάθεις, εμμονή στο με ποιον πήγε στο σουβλατζίδικο ο τάδε και γιατί δεν ήταν μαζί του η δείνα, πικάντικα υπονοούμενα, παιχνιδιάρικη γλώσσα.
Στο τέλος, μετά από αρκετές στήλες του που διαβάζεις αποκτάς μια οικειότητα.
Αρχίζεις να αγαπάς τους ανθρώπους, να νιώθεις πως ζεις σε ένα χωριό που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και στην πραγματικότητα δε βλέπεις το κοσμικό ξεφάντωμα των νυχτερινών μαγαζιών αλλά φωτογραφίες που εισχωρούν στην άλλοτε μίζερη, άλλοτε βαρετή, άλλοτε συναρπαστική καθημερινότητα των γνωστών/αγνώστων σου.
Στο τέλος αναρωτιέσαι κι εσύ, γιατί πήγε παραλία ο Χρήστος χωρίς τη Σίσσυ ή γιατί πήγε ο κος Βασίλης χωρίς τον κουμπάρο του τον Γιωργούδα στη χοροεσπερίδα, ή αν κάπνιζε ο τάδε "περίεργα" τσιγάρα.
Μια κλειστή τοπική κοινωνία που οι κοπέλες δεν εμπιστεύονται τα αγόρια τους όταν λείπουν, που κουμπάρες δεν πήγαν στο νέο μαγαζί της κουμπάρας προξενώντας διπλωματικό επεισόδιο, που η εξωτερική εμφάνιση μεσόκοπων ηλικιωμένων περιγράφεται ως "ανανεωμένη", που υπάρχει μια διάσημη τηλεπαρουσιάστρια (Ρένα) την οποία και έχει άχτι μεγάλο ο Μαχητής, ίντριγκες με θεατρικές παραστάσεις για το ποια θα πάρει το ρόλο και ποια κρατάει μούτρα...
Οι "ειδήσεις" και τα "αποκλειστικά" είναι έξω από κάθε σφαίρα φαντασίας.
Το λογότυπο ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ φαρδύ πλατύ πάνω τους χάνει κάθε νόημα μιας και σύντομα αρχίζεις να νοιάζεσαι. Ακριβώς επειδή δεν είναι διάσημοι. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για hardcore κουτσομπολιό.
Ένα καταστασιακό πείραμα (το να αντιμετωπίζεις ως διασημότητες καθημερινούς ανθρώπους εμφανιζόμενος ως παπαράτσι) εξελίσσεται κάθε μέρα στην εφημερίδα ΜΑΧΗΤΗΣ και τώρα που εθίστηκα σκοπέυω να το παρακολουθώ συχνά...
σχόλια