Όταν έμαθε η μαμά μου ότι είχε καρκίνο (κι ότι δεν υπήρχει γιατρειά), ο μπαμπάς μου κι εγώ αποφασίσαμε να της πάρουμε κομπιούτερ και να της μάθουμε το μαγικό κόσμο του ίντερνετ, των παιχνιδιών, του email και των βίντεο.
Μιλούσε με γνωστούς της σ' όλο τον κόσμο, ξαναβρήκε παλιές της φίλες, μελέτησε πράγματα που για χρόνια επιθυμούσε, έπαιξε άπειρα παιχνίδια (και χαιρόταν σαν παιδί όταν νικούσε), έσωζε φωτογραφίες των εγγονών της και τις έβλεπε όλο χαρά. Επίσης με βομβάρδιζε με email, μου έστελνε ενδιαφέροντα πράγματα - διάβαζε και το μπλογκ μου και με μάλωνε αν αργούσα να γράψω. Τα 3/4 που έγραφα της φαινόταν κινέζικα, αλλά ως μαμά, δήλωνε ενθουσιασμένη.
Θυμάμαι ότι μου είχε βγει η πίστη να της μάθω τα περισσότερα πράγματα. Τα έγραφε σε χαρτάκια, τα έχανε, ξεχνούσε τα πάντα, την τέσταρα για να τα μάθει καλά. Οι περισσότεροι άνθρωποι άνω των 60, υποθέτω, παθαίνουν ένα πολιτισμικό σοκ - κυρίως αν δεν είχαν καμία απολύτως επαφή με την σύγχρονη τεχνολογία. Το να μάθουν να χρησιμοποιούν το google είναι κατόρθωμα, τη δε φορά που η μαμά μου κατάφερε να κάνει σωστά μια φωτογραφία copy-paste μόνο σαμπάνιες αποφοίτησης που δεν ανοίξαμε.
Γέλασα λοιπόν, με τεράστια κατανόηση, βλέποντας μια γιαγιά κι έναν παππού στο παρακάτω βίντεο να προσπαθούν να καταλάβουν πώς λειτουργεί αυτό το μαραφέτι...
Μ' αρέσει που προς το τέλος όταν πάνε να το κλείσουν συνειδητοποιούν ότι τραβούσαν σε βίντεο τους εαυτούς τους.
Μ' αρέσει επίσης που φαίνονται αγαπημένοι.
σχόλια