Ευτυχώς στην εφηβεία μου (και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης) δεν είχα ίντερνετ και η σκέψη μου δεν ήταν τόσο σκορπισμένη. Και δεν είχα τη διάσπαση προσοχής που μου χάρισε το πρώτο μου κομπιούτερ και έκτοτε μ' ακολουθεί.
Θέλω να πω: ευτυχώς που είδα όλες τις παλιές ταινίες του Αγγελόπουλου όσο ήμουν νέος, γιατί σήμερα -βλακωδώς- θα βαριόμουν να καθήσω μπροστά από μια οθόνη χωρίς να κάνω τίποτα για πχ. τις περίπου τέσσερις ώρες που κρατάει ο Θίασος.
Κι έτσι είχα τη χαρά να δω ταινίες που με σημάδεψαν - η αγαπημένη μου είναι η Αναπαράσταση, ένα φιλμ που σε αφήνει στο σκοτάδι δίνοντάς σου στοιχεία που δένονται τελικά στο μυαλό σου μόνο στο τέλος. Τις νεότερες τις είδα στο σινεμά. Η χειρότερή του, για μένα, ήταν αυτή που πήρε και το Χρυσό Φοίνικα. Δεν είναι νομίζω τυχαίο πως ήταν η πιο "εμπορική" του, αυτή στην οποία η κάμερα κινούνταν (σούπερ πρωτότυπο για Αγγελόπουλο) και υπήρχαν άφθονα κοντινά πλάνα των ηθοποιών (επίσης).
Μου άρεσαν οι νωχελικοί ρυθμοί του, μου άρεσαν τα μακρινά του πλάνα, οι συμβολισμοί του. Συμπλήρωνε τον κινηματογραφικό μου κόσμο, προσφέροντας κάτι διαφορετικό - και ουσιαστικό.
Είχε μιλήσει κάποτε στο Βερολίνο, σ' ένα μεγάλο αφιέρωμα για τον ίδιο. Ήταν το 1999 και τότε ζούσα κι εγώ εκεί. Ήταν μια περίοδος που τριγυρνούσα άσκοπα στο Βερολίνο μόνος. Ξόδευα τα λεφτά (των γονιών μου) σε CD, έτρωγα ελάχιστα, πήγαινα σε συναυλίες τα βράδια, ενώ τη μέρα τραβούσα με την πρώτη μου βιντεοκάμερα ό,τι μαγικό έβλεπα γύρω μου. Δεν μιλούσα με κανέναν - έκανα ό,τι μπορούσα να μην έχω φίλους. Στο πανεπιστήμιο πήγαινα σπάνια, κυρίως για να δω ταινίες στη Βιντεοθήκη.
Η έλευση του σκηνοθέτη στο Βερολίνο μού έδινε την ευκαιρία να δω από κοντά έναν απ' τους ήρωές μου. Πήγα σε αρκετές ταινίες του αφιερώματος και φρόντισα -όχι και με τον πιο ηθικό τρόπο- να βρω εισιτήριο και για την ομιλία του.
Κι έτσι εκεί, στη μεγάλη αίθουσα, λίγο μετά την προβολή του Βλέμματος του Οδυσσέα και καθώς ο σκηνοθέτης απαντούσε στις ερωτήσεις μας, ένιωσα για λίγο κάτι πρωτοφανές για μένα. Ένιωσα φευγαλέα (ξένος μεταξύ ξένων καθώς ήμουν) περήφανος που ήμουν Έλληνας.
Επειδή ήταν κι αυτός.
-----
σχόλια