Χρήστος Κανέττης & Ρολφ Πλάγκε Μότσαρτ, Μπραμς και Στραβίνσκι για βιολί και πιάνο

Η Σειρά «Μουσική Δωματίου» συνεχίζεται, την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος (ώρα: 20.30), με τη δεύτερη από τις τέσσερις συναυλίες του Κύκλου αυτού που φιλοδοξεί να φέρει το κοινό σε επαφή με μουσικά κομψοτεχνήματα γραμμένα για μικρά σύνολα. Ο εξαίρετος βιολονίστας και μουσικοπαιδαγωγός Χρήστος Κανέττης δίνει ένα και μοναδικό ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής πλαισιωμένος από τον παλιό του γνώριμο και συνεργάτη Ρολφ Πλάγκε (πιάνο). Για το πρόγραμμα τους στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος οι δύο καλλιτέχνες επέλεξαν έργα για βιολί και πιάνο των Μότσαρτ, Μπραμς και Στραβίνσκι. Τη συναυλία θα προλογίσει ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης. Στο σημείωμά του για τις εκδηλώσεις της Σειράς, αναφερόμενος στη γέννηση της μουσικής δωματίου δύο αιώνες πριν, γράφει: «Η μουσική ανθίζει όταν σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια υπάρχει κάποιος που παίζει ένα όργανο. Κάπως έτσι έγινε κατά τον 19ο αιώνα στη Γερμανία και γεννήθηκε η μουσική δωματίου που, χάρη στους μεγάλους συνθέτες της εποχής, καθιερώθηκε και επεκτάθηκε στις άλλες χώρες ως το απόσταγμα της μουσικής σκέψης και ευαισθησίας». Η αρχή του πρώτου και δεύτερου μέρους του ρεσιτάλ ανήκει στον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791). Το πρώτο θα αρχίσει με την τριμερή Σονάτα σε λα μείζονα για βιολί και πιάνο ΚV 526, που γράφτηκε από τον μεγάλο Αυστριακό στα 1787 και, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι η ωραιότερη της ωριμότητάς του για τον συγκεκριμένο συνδυασμό οργάνων. Ο μεγαλοφυής μουσουργός φρόντισε να διαμοιράσει με σοφό και ισόρροπο τρόπο γοητευτικές μελωδίες και δεξιοτεχνικά περάσματα στα δύο όργανα, είτε στα πιο αργά είτε στα πιο γρήγορα μέρη της παρτιτούρας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει μάλιστα το γεγονός ότι τα πρώτα ντούο για βιολί και πιάνο άρχισαν να γράφονται στα μέσα του 18ου αιώνα ειδικά για τον Μότσαρτ, που, ως παιδί-θαύμα, έπρεπε τότε να ερμηνεύει, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών περιοδειών του, ένα πλούσιο ρεπερτόριο ως φιλοξενούμενος των αριστοκρατικών σαλονιών και των βασιλικών αυλών εκείνης της εποχής. Στο δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ, τον πρώτο λόγο έχει πάλι ο Μότσαρτ και συγκεκριμένα η διασκευή για βιολί και πιάνο από τον θρυλικό βιολονίστα και συνθέτη του 19ου αιώνα Φριτς Κράισλερ (1875-1962) του Ρόντο από τη Σερενάτα αρ. 7 σε ρε μείζονα, «Haffner», Κ. 250 (248b). Ο ονομαστός Αυστριακός βιρτουόζος είχε καταπιαστεί με πολλούς συνθέτες (Κορέλλι, Μπραμς, Μέντελσον, Γρανάδος, Παγκανίνι, Γ.Σ. Μπαχ, Χαίντελ, Τσαϊκόφσκυ, Ρίμσκυ-Κόρσακοφ κ.ά.), δημιουργίες των οποίων μετέγραφε συχνά για βιολί ή και για άλλα όργανα, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην προβολή, αναβίωση και αναγνώριση του έργου τους. Η διασκευή του Ρόντο έγινε στα 1913, μετά τον τραυματισμό του Κράισλερ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έναν χρόνο προτού αναχωρήσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου παρέμεινε μέχρι το 1924. Η μεταγραφή βασίζεται στο τέταρτο μέρος της Σερενάτας «Χάφνερ» (1776), η οποία οφείλει την επονομασία της στην οικογένεια Χάφνερ, και συγκεκριμένα στον Σίγκμουντ Χάφνερ τον Νεότερο, που την είχε παραγγείλει στον Μότσαρτ ενόψει των εορτασμών για τον επικείμενο γάμο της αδελφής του. Το Ρόντο θεωρείται μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές δεξιοτεχνικές συνθέσεις του ρεπερτορίου για βιολί.