«Είμαι γέννημα θρέμμα Αθηναίος, γεννήθηκα το 1975 στην Αθήνα σε μια περίοδο αναταραχών και μεγάλων πολιτικών αλλαγών, όπως και τώρα.... Μετά από 2 χρόνια από τη γέννηση μου, ήρθε στη ζωή και η αδελφή μου, η Κέλλυ».
«Οι γονείς μας χώρισαν όταν ήμασταν μικροί. Μας μεγάλωσε η γιαγιά μου ενώ η μητέρα μου δούλευε ως κομμώτρια στο κέντρο. Μεγάλωσα στο Βύρωνα… Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτες καλοκαιρινές μέρες που παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό στο πάρκο τις Ανάληψης, κοντά στο διαμέρισμα που νοίκιαζε η μητέρα μου στην Φορμίωνος και τα τρελά παιχνίδια, αργά το βράδυ, στα Αγαλματάκια δίπλα στην ταβέρνα του πατέρα μου».
«Ήμουν καλός στο σχολειό και το όνειρο μου ήταν να γίνω αρχιτέκτονας όταν μεγαλώσω, λάτρευα να χτίζω σπίτια με τα lego για ώρες»...
«Όταν ήμουν γύρω στα 10-11 άρχισα να νιώθω όμορφα και ζεστά συναισθήματα έλξης προς άλλα αγόρια, άρχισε σαν μια αθώα περιέργεια. Στο γυμνάσιο, ήξερα ότι είμαι ένας gay έφηβος. Ήμουν όλο και πιο πολύ σίγουρος ότι για να νιώσω ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος ως άνθρωπος θα ήθελα να μοιραστώ την ζωή μου μ’ έναν άλλον άντρα. Όμως, όλα αυτά που ένιωθα, έπρεπε να μείνουν καλά κρυμμένα. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Δεν ένιωθα ντροπή γιατί αισθανόμουν ξεκάθαρος μέσα μου ότι είμαι αληθινός με τον εαυτό μου και δεν πείραζα κανέναν, αλλά ο φόβος απόρριψης από τον κόσμο, την οικογένεια μου και ειδικά από την μητέρα μου, ήταν αβάσταχτος τότε».
«Είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο να μεγαλώνει ένα gay παιδί στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς επαρκή ενημέρωση, υποστήριξη και θετικά πρότυπα. Μερικές φορές χαίρομαι που δεν είμαστε στην Ελλάδα του 1990, άλλες φορές ανησυχώ γιατί βλέπω ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και παρά πολύ»...
«Στο λύκειο τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο για την οικογένεια μου. Οι γονείς μου ήταν στη δική τους φρίκη με τον ψυχοφθόρο χωρισμό τους και έντονες διαμάχες που κράτησαν χρόνια. Εγώ με τα δικά μου, άρχισα να απομονώνομαι περισσότερο».
«Στην τρίτη λυκείου αμέλησα τελείως τα σχεδία να γίνω αρχιτέκτονας, αμέλησα και τον εαυτό μου, άρχισα να τρώω ανθυγιεινά και έγινα υπέρβαρος και μοναχικός. Άρχισα να νιώθω κενός, απελπισμένος και να χάνω το νόημα... Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά ότι η αυτοκτονία είναι μια καλή διαφυγή από τον πόνο του να ζεις».
«Νιώθοντας συνήθως χάλια ή ένα βαθύ κενό, αφέθηκα να με πάει όπου θέλει η ζωή. Και έτσι ήρθε το γράμμα από το στρατό και… απλώς δέχτηκα ότι μου ζήτησαν να κάνω. Ήμουν 20 ετών, έγινα οδηγός σε τανκ στο πεζικό και βρέθηκα για 18 μήνες από την Τρίπολη, στον Έβρο και μετά στα Ιωάννινα».
«Η μητέρα μου ένιωσε μεγάλη απώλεια όταν έφυγα για στρατό. Είχε πουλήσει το κομμωτήριο της και ήταν σπίτι με κατάθλιψη -είχε διαγνωστεί με σοβαρό καρκίνο στο νεφρό και χρειάστηκε άμεσα να αφαιρέσει το ένα νεφρό της. Μέσα στον πόνο και την ατυχία μας, ήμασταν τυχεροί γιατί ο καρκίνος δεν είχε κάνει καμία μετάσταση και ευτυχώς είναι καλά από τότε. Έμειναν όμως πολλές άλλες πληγές, ψυχολογικές και οικονομικές»...
«Κράτησα τη σεξουαλικότητα μου κρυμμένη από το επιθετικό και προκατειλημμένο περιβάλλον του στρατού για να προστατευτώ. Έβλεπα ποσό άσχημα ή κοροϊδευτικά φέρονταν σε άλλους gay άντρες πιο θηλυπρεπείς από έμενα. Εκείνη την περίοδο έκανα και την πρώτη σχέση μου μ’ έναν άλλο άντρα έξω από τον στρατό -σχέση που κράτησε μερικούς μήνες. Τα χρόνια του στρατού ήταν ανάμικτα, έχασα τα παραπανίσια κιλά και ένιωσα πολλές φορές ελεύθερος για πρώτη φορά στην ζωή μου -μετρώντας τις μέρες να απολυθώ βεβαία! Ή κατάθλιψη μου πήγαινε πάνω-κάτω. Θυμάμαι μια περίοδο έπιασα πάτο όταν με εκφόβιζε συνεχώς ένας παλιός φαντάρος. Ήμουν νέος στο τάγμα και εκείνος ήταν λίγο "psycho" εδώ που τα λέμε!».
«Η μαριχουάνα και η παρέα με τα αλλά παιδιά ήταν αυτά που έκαναν τον στρατό υποφερτό... Κάτι που άλλαξε τη ζωή μου ήταν που έκανα έναν κολλητό τότε, τον Γιώργο. Ήρθαμε κοντά και ένιωσα ότι υπάρχει ζωή μπροστά. Αυτός είχε σπουδάσει στο Λονδίνο πριν τον στρατό, είχε σχέση με μια Αγγλίδα και μετρούσε τις μέρες να γυρίσει πίσω Λονδίνο. Μια μέρα του είπα ότι δεν έχω ιδέα τι θα κάνω μετά το στρατό, μου είπε: “Γιατί δεν έρχεσαι Λονδίνο;”. Δεν είχε καν περάσει από το μυαλό μου! Ο Leo στο Λονδίνο»;
«Με το που απολύθηκα από τον στρατό, το καλοκαίρι του ’97, ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι πάω Λονδίνο για να σπουδάσω . Έτσι μια μέρα του Σεπτέμβρη, λίγες μέρες μετά το θάνατο της Diana, ήμουν για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, στον σταθμό Victoria του Λονδίνου με την μουσταρδί παλιά βαλίτσα του παππού μου, 1000 και κάτι λίρες και ένα ταψί γαλακτομπούρεκο για τον Γιώργο (και για μένα βεβαία -αγαπημένο!). Ήμουν γεμάτος έντονα συναισθήματα χαράς και ελευθερίας, αλλά στο βάθος έκρυβα βαθιά λύπη και ενοχή -είχα αφήσει πίσω μου την οικογένεια μου με πολλές δυσκολίες. Ένιωθα, όμως, ξεκάθαρα ότι έπρεπε να σπρώξω τον εαυτό μου να φύγω από την Αθήνα για να αναπνεύσω. Και όντως ανέπνευσα...».
«Τον πρώτο καιρό ένιωσα μια απίστευτη ενεργεία και ζωντάνια, έκανα φίλους, βγήκα έξω, ερωτεύτηκα και πόνεσα -πως πάνε μαζί αυτά! Άφησα τα σχεδία για σπουδές γιατί δεν είχα λεφτά και όρεξη για διάβασμα, έτσι έπιασα δουλεία ως μάγειρας και μετά σερβιτόρος σε ιταλικό εστιατόριο στο Piccadilly Circus. Ήμουν καλά τον πρώτο καιρό... Συχνά, όμως, ένιωθα μπερδεμένος. Η κατάθλιψη μου χτύπαγε την πόρτα συχνά πυκνά. Ευτυχώς, ήρθα κοντά με τους τότε συγκάτοικους μου και γίναμε καλοί φίλοι, με τον Πάνο ειδικά, πάντα βρίσκαμε κάτι να φιλοσοφήσουμε ή να γελάσουμε».
«Εκείνα τα χρόνια, άρχιζα να σπουδάζω ψυχολογία. Όταν κοιτάζω πίσω, καταλαβαίνω ότι αυτή η επιλογή σπουδών ήταν μια αυτοβοήθεια. Όμως, ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στις σπουδές μου και ένας χωρισμός, τότε, με καταρράκωσε. Άρχισε άλλο ένα δυνατό καταθλιπτικό επεισόδιο. Μέσα στην απελπισία μου, ευτυχώς, πήγα στον ψυχολογικό σύμβουλο του Πανεπιστήμιου και σε μερικούς μήνες ήμουν σε εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία που κράτησε αρκετά χρόνια μ' έναν Γερμανό θεραπευτή στο Crouch End».
«Εν μέσω εντατικής θεραπείας, άρχισα να καταλαβαίνω βαθιά ότι θέλω να είμαι αληθινός και ανοιχτός μέσα μου και με τους άλλους, γιατί μόνο έτσι θα αντιμετώπιζα την κατάθλιψη μου και θα έβγαζα κάποιο νόημα με τη ζωή που είναι τόσο γλυκόπικρη έτσι κι’ αλλιώς… Έτσι, αποφάσισα να μιλήσω στη μητέρα μου για την προσωπική μου ζωή, θέλοντας να έρθω πιο κοντά της, πιο κοντά στην Ελλάδα και στις ρίζες μου».
«Ήταν οι τελευταίοι μήνες του 2001 που έγιναν δυο σημαντικά πράγματα στην ζωή μου και μάλλον το ένα έφερε και το άλλο... Μίλησα στη μητέρα μου εκείνον τον Αύγουστο στην Αθήνα και τον Οκτώβριο στο Λονδίνο σ’ ένα night club, το Heaven, γνώρισα τον Φερνάντο από την Βραζιλία. Ερωτευτήκαμε σφοδρά και είμαστε από τότε ζευγάρι».
«Η μητέρα μου, φρίκαρε όταν της είπα ότι είμαι gay. Με την αδελφή μου περιμέναμε τo "δράμα" αφού την ξέρουμε καλά και έτσι είχαμε προετοιμαστεί! Είχα καλή υποστήριξη από την αδελφή μου, από κάλους φίλους και τον θεραπευτή μου. Πήγαμε μια φορά και σε οικογενειακό σύμβουλο οι τρεις μας -χαμογελάω τώρα που το σκέφτομαι»…
«Κάθισα σχεδόν ένα μηνά στην Αθήνα, μίλησα πολύ με την μητέρα μου. Όταν ηρέμησε, της είπα και για την κατάθλιψη μου και εκείνη για τη δική της».
«Οι γονείς των παιδιών που είναι gay θέλουν σίγουρα το χρόνο τους και υποστήριξη. Η μητέρα μου είναι περήφανος άνθρωπος και έτρεμε στην ιδέα ότι ο "κακός κόσμος" θα με πληγώσει και θα με απορρίψει… Καταλάβαμε, τότε, ότι ήμασταν σε σταυροδρόμι: Μπορούσαμε να έρθουμε πιο κοντά ή να παγώσουμε και ίσως να χάσουμε ο ένας τον άλλον. Και ότι στο κάτω-κάτω, τι κάνω εγώ στο κρεβάτι μου είναι δικό μου θέμα! Είμαστε καλά από τότε και δουλεύουμε τη σχέση μας, όσο περνάει ο καιρός πηγαίνει προς το καλύτερο. Μετά από καιρό, μίλησα και στον πατέρα μου και στη γιαγιά μου, όλα πήγαν καλά»…
«Ο Fernando είχε σχεδία να πάει Γερμάνια, αλλά τελικά λόγω της σχέσης μας ήρθε Λονδίνο να μείνει μαζί μου. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου να τον βοηθήσω. Πριν πάρει το ιταλικό του διαβατήριο -ο ένας προπάππους του Ιταλός- πηρέ visa διαμονής στην Αγγλία ως ανύπαντρος σύντροφος Έλληνα -τα καλά της ΕΕ!».
«Οι μητέρες μας γνωρίστηκαν από κοντά πριν 2 χρόνια στην Αθήνα και αγαπηθήκαν πολύ αν και δε μιλούν την ιδία γλωσσά… Έχω πάει Βραζιλία αρκετές φορές όπου γνώρισα την πολυμελή του οικογένεια, εκτός από τον μπαμπά του που πέθανε όταν ο Fernando ήταν 18. Είναι ιδιαίτερο το πόσο θυμίζουν τους Έλληνες, οι Βραζιλιανοί!»
«Μετά από 15 χρόνια στο Λονδίνο, ορκίστηκα βρετανός υπήκοος πριν λίγες εβδομάδες… Εδώ με τον Fernando ζούμε άνετα και ανοιχτά ως gay ζευγάρι. Το Λονδίνο είναι αληθινά πολυεθνικό -δεν ένιωσα ποτέ ξένος. Φυσικά υπάρχει και εδώ ρατσισμός και προκατάληψη απέναντι σε διαφορετικές φυλές, εθνικότητες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, αλλά υπάρχει και καλή ενημέρωση και ξεκάθαροι νομικοί, ηθικοί και κοινωνικοί κανόνες για το τι είναι σωστά ανθρώπινο και τι είναι άδικο»...
«Κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας μου, αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό και ειδίκευση στην υπαρξιακή ψυχολογία στο Regents College. Το 2008 αποφοίτησα και από τότε, δουλεύω ως ψυχοθεραπευτής στο βόρειο Λονδίνο, με πελάτες ντόπιους και ζευγάρια, αλλά και με πελάτες από την Αθήνα μέσω τηλέφωνου και Skype».
«Χαίρομαι που μένει και η αδελφή μου στο Λονδίνο εδώ και 5 χρόνια μαζί με τον άντρα της, τον Ash από την Ινδία».
«Πριν μερικούς μήνες, μας ήρθε έμπνευση και αποφασίσαμε με τη μητέρα μου και τον Fernando, ν’ ανοίξουμε μαγαζί με ειδή λαϊκής τέχνης στην Πλάκα... Με το που είδα το μαγαζί σε ένα παλιό σοκάκι της Μνησικλέους το ερωτεύτηκα. Τι όμορφη που ήταν η παλιά Αθήνα! Βοηθάμε ο ένας τον άλλον και οι τρεις μας έχουμε διαφορετικά δυνατά (και αλλά αδύναμα!) σημεία. Ο Fernando σπούδασε στο Λονδίνο management και οικονομικά, εγώ είμαι πιο πολύ στo design και στη γενική διαχείριση και η μητέρα μου σκίζει στις πωλήσεις και δημοσιές σχέσεις με τους τουρίστες και Έλληνες πελάτες μας».
«Πηγαινοέρχομαι Αθήνα-Λονδίνο και ο Fernando -όταν έρθει από τις διακοπές του στην Βραζιλία- θα περάσει τους επομένους 5 μήνες στην Αθήνα. Θα μείνει με τη μαμά και γιαγιά στο Βύρωνα! Τα πάνε μια χαρά, τον έχουν σαν δεύτερο γιο τους και λατρέυει τα φαγητά της γιαγιάς!»
«Η μητέρα μου έχει ξανανιώσει με το μαγαζί. Μετά από 15 χρόνια αδρανείας, στο ενοίκιο, με μειωμένο εισόδημα και με όλες τις δυσκολίες της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, έχει βρει τον δρόμο της! Φαίνεται και πολύ νεότερη».
«Σε περιόδους κρίσης βοηθήθηκα και με αντικαταθλιπτικά φάρμακα, με τη σωστή παρακολούθηση και ενημέρωση από γιατρούς και θεραπευτές. Ευτυχώς, όταν, έφτασα στα άκρα, έψαξα για βοήθεια, αλλιώς, μάλλον, δε θα ήμουν ζωντανός σήμερα... Η βασική βοήθεια για μένα αυτά χρόνια είναι η αληθινή και βαθιά ανθρωπινή επαφή, με φίλους, οικογένεια, τον άνθρωπο μου και με τους ψυχοθεραπευτές που έχω δουλέψει. Είμαι και αυτήν την περίοδο σε θεραπεία στο Λονδίνο λόγω των έντονων αλλαγών που βιώνω, με μια πολύ καλή Ελληνίδα υπαρξιακή θεραπεύτρια. Έχω μάθει και προσέχω τον εαυτό μου όσο μπορώ».
«Μετά από 20 χρόνια έχω μάθει να ζω με τις καταθλιπτικές μου τάσεις -θα είναι πάντα κομμάτι μου. Προσπαθώ και θέλω κάθε μέρα να προσέχω, αποδέχομαι, σέβομαι και αγαπώ τον εαυτό μου και τους άλλους γύρω μου. Αφήνω πάντα χώρο για τα σκοτεινά μου κομμάτια: όταν είμαι αρνητικός, φοβισμένος, θυμωμένος ή απότομος και κάνω υπομονή -και ευτυχώς κάνουν και οι άλλοι με έμενα όσο μπορούν- μιλάω με άλλους, πάω για δουλεία, κάνω τις χειροτεχνίες μου ή πάω στην θάλασσα, μέχρι να περάσουν τα σύννεφα. Και πάντα περνούν αργά ή γρήγορα»...
σχόλια