Η κίνησή του είχε σοκάρει (κυρίως θετικά) όχι μόνο τους ψηφοφόρους του, αλλά και ολόκληρη την πολιτική σκηνή. Ήταν πρωτάκουστο: ένας (ούτε καν ηλικιωμένος!) πετυχημένος πρόεδρος κόμματος να αποχωρεί μόνος του για να δώσει το βήμα στη νέα γενιά.
Η καλή αυτή κίνηση επιβραβεύτηκε με την ραγδαία αύξηση των ποσοστών του Σύριζα, το δίδυμο Τσίπρα - Αλαβάνου θεωρήθηκε αχτύπητο, και ο δεύτερος έγινε υπερδημοφιλής για την ανωτερότητά του.
Μετά τη μεγαλειώδη του κίνηση όμως, ο Αλαβάνος άρχισε τις κόνξες: μια έλεγε θα παραιτηθώ μια όχι, μια προσπαθούσε να κάνει τον Σύριζα κάτι άλλο υπό την ηγεσία του, όταν τελικά έφυγε φαινόταν πως ήθελε να ξαναγυρίσει, αργότερα ενώ και καλά είχε φύγει τελείως απ' την πολιτική κατέβηκε υποψήφιος Περιφερειάρχης Αττικής (ως αντίπαλος του Σύριζα!!!) - γενικώς ένα μπέρδεμα. Έγινε πλέον προφανές, και από δηλώσεις του ίδιου, ότι ο Αλαβάνος είχε μετανιώσει που παρέδωσε οικειοθελώς την ηγεσία στον Αλέξη Τσίπρα.
Ακόμα και πρόσφατα (πιθανώς άθελά του) υπονόμευε το Σύριζα, υπονοόντας πως το κόμμα δεν λέει την αλήθεια για την καταγγελία του μνημονίου και πως αυτή θα σήμαινε αυτομάτος την επιστροφή στη δραχμή, πράγμα κατά τον ίδιο καλό.
Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά φαντάζομαι ότι συναισθήματα όπως η ζήλια και η πικρία θα περνούν απ' το μυαλό του Αλέκου Αλαβάνου τώρα που μιλάμε. Τουλάχιστον απ' το δικό μου μυαλό θα περνούσαν. Και μπορεί και να φώλιαζαν.
Τη στιγμή που ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα είναι στα πολιτικά αζήτητα (με δική του ευθύνη φυσικά), το ευεργετηθέν πνευματικό του παιδί πάει για πρωθυπουργός. Και την ώρα που οι σχηματισμοί Αλαβάνου φυτοζωούν (όταν κατέβηκε για Περιφερειάρχης, με αφίσες στις οποίες δήλωνε ότι θα έμπαινε και φυλακή για να βρει δουλειές στα παιδιά μας, το ποσοστό του ήταν σοκαριστικά μικρό) κι ο ίδιος μεγαλώνοντας κινείται όλο και πιο προς την ριζοσπαστική εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ο Τσίπρας μεγαλώνοντας γίνεται -αναγκαστηκά- όλο και πιο μέινστριμ, ένας εκπρόσωπος μιας πιο υπεύθυνης αριστεράς του 30% (που αρκετοί ταυτίζουν με τα πρώτα χρόνια του Πασόκ).
Πού θέλω να καταλήξω; Σε ένα ρεμίξ των γνωστών κλισέ. Πώς τα φέρνει η πουτάνα η ζωή / Απ' τα ψηλά στα χαμηλά / Εκεί που ήμουν ήσουνα - και δε συμμαζεύεται. Κι ενώ μπορεί να είναι κουτσομπολίστικοι και παραπολιτικοί οι λόγοι που με έκαναν το βράδυ των εκλογών να σκεφτώ το πώς νιώθει ο Αλέκος Αλαβάνος, η αλήθεια είναι πως καθώς περνούσαν οι μέρες το αίσθημα λύπης μου γι' αυτόν έγινε γνήσιο και ειλικρινές. Λες και πρόκειται για τον παππού μου.
Είναι τελείως χαζό αυτό που θα πω, αλλά από την ανθρώπινη/ριάλιτι άποψη, πολύ θα ήθελα να τον καλέσει ο Τσίπρας για καφέ, για να τα πούνε. Και ό,τι ήθελε προκύψει.
σχόλια