[ΓΝΩΜΕΣ] Από τον Κολοκοτρώνη στον Γούναρη, κι από εκεί στον Τσίπρα. Από τον Διονύση Μητρόπουλο.

                   Οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου σύμφωνα με αρκετούς ακαδημαϊκούς και πολιτικούς αποτελούν κρίσιμο ιστορικό πολιτικό γεγονός για το μέλλον της Ελλάδας, για την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πορεία του Euro. Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας είχε πολλές κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Τελικά, η παρούσα ιστορική συγκυρία και οι εκλογές της Κυριακής με ποια περίοδο των τελευταίων δύο αιώνων μπορούν να παραλληλιστούν;

Την Παρασκευή το πρωί,  ακούγοντας τη ραδιοφωνική συχνότητα που φιλοξενεί τις εκπομπές του κ. Μίμη Ανδρουλάκη, σε κάποιο σημείο της συζήτησης και προσπαθώντας να αναλύσει τις εκλογές της  17^ης Ιουνίου με βάση την ιστορική τους βαρύτητα, ανέφερε ότι οι εκλογές αυτές θυμίζουν τις εκλογές του 1920, όταν ο λαός της Ελλάδας ψήφισε υπέρ των «Βασιλοφρόνων» προτάσσοντας κύρια και καταστροφικά - όπως απέδειξε η ιστορία - το ιδιωτικό συμφέρον αγνοώντας το εθνικό/ιστορικό συμφέρον. Το επιχείρημα-παραλληλισμός ήταν ότι οι δημαγωγοί της εποχής (βλέπε Γούναρης) είχαν τότε πείσει τους Έλληνες ότι: «τι σας νοιάζει εσάς που ο Βενιζέλος έχει διπλασιάσει την Ελλάδα (των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών); Το χωράφι σας μεγάλωσε;»

Κατά την γνώμη μου, αυτή είναι μια άδικη και πρόχειρη ανάγνωση της ιστορίας, η οποία αδικεί κυρίως τον λαό της Ελλάδας, παραβλέποντας τα τότε κριτήρια επιλογής της καταστροφικής -πράγματι- ψήφου του. Να θυμίσω ότι τότε κατέβηκαν στις εκλογές η παράταξη των Βενιζελικών (Κόμμα των Φιλελευθέρων) και η Ηνωμένη Αντιπολίτευσης (σας θυμίζει άραγε κάτι η ενωμένη αντιπολίτευσης σχετικά με τους τωρινούς κομματικούς σχηματισμούς που πρόταξαν τη συσπείρωση για την διεκδίκηση της εξουσίας;) Ο λαός λοιπόν τότε, είχε έντονα δυσανασχετήσει με την συνεχιζόμενα απροκάλυπτη επέμβαση των συμμάχων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας και από τις βίαιες δραστηριότητες των «ζηλωτών» των Βενιζελικών. Το πιο βασικό όμως κριτήριο για την ψήφο του ήταν ότι ο λαός βρισκόταν για οχτώ συνεχή χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση, με 200.000 άντρες κάτω από τα όπλα, με την πλειονότητα αυτών να βρίσκονται στην Μ. Ασία.

Κάνοντας μια αντίστοιχη ιστορική αναγωγή, θα λέγαμε ότι ο ελληνικός λαός σήμερα έχει πανομοιότυπα κριτήρια πολιτικής επιλογής και εκλογικής συμπεριφοράς με τότε, τα οποία δεν εκπορεύονται από τις «μεγάλες αφηγήσεις» για την πολιτική και την κοινωνία, αλλά από τις επιτακτικές υλικές συνθήκες που συγκροτούν ένα αμείλικτο «εδώ και τώρα» για αλλαγές που θα επαναφέρουν την Ελλάδα σε παραγωγικούς ρυθμούς, αλλά πρωτίστως σε κοινωνική συνοχή. Συνεπώς, ο ψηφοφόρος την Κυριακή της 17^ης Ιουνίου θα ψηφίσει για να εκλέξει κυβέρνηση που θα ασκήσει εξουσία (και όχι πια για να τιμωρήσει!) με βάση αυτά τα δεδομένα:

1. Ο δείκτης φτώχειας από 20% το 2009 εκτινάχθηκε στο 48%.
2. Η ανεργία από 9% εκτοξεύθηκε στο 23% σε ελάχιστο διάστημα για ανεπτυγμένη χώρα.
3. Η μείωση μισθών στον δημόσιο τομέα έφτασε σε έναν μέσο όρο του 45%.
4. Ο δείκτης αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους  -σχεδόν- διπλασιάστηκε.
5. Αυξήθηκε τουλάχιστον 50% ο ρυθμός μετανάστευσης ατόμων -κυρίως νέων- με ανώτερες/ανώτατες σπουδές.
6. Οι συνθήκες εργασίας έγιναν ακόμα πιο επισφαλείς και ευέλικτες.
7. Η δημόσια υγεία συνεχώς υποβαθμίζεται και υπο-χρηματοδοτείται.
8. Η δημόσια παιδεία οργανωτικά και χρηματοδοτικά καταρρέει, και το προσωπικό της πλήττεται έντονα λόγω των μεγάλων μειώσεων στη μισθοδοσία.
9. Ευρύτερες περικοπές σε όλους τους τομείς των κρατικών υπηρεσιών και κυρίως του κράτους πρόνοιας.
10. Άσκοπη υπερπαραγωγή νόμων και νομοσχέδιων που μένουν ανεφάρμοστοι και είναι περισσότεροι από όσους έχουν ψηφιστεί τα τελευταία 35 χρόνια!
11. Το 2012 είναι ο πέμπτος συνεχόμενος χρόνος  της Ελλάδας σε ύφεση...

Ναι, τα δεδομένα αυτά θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, αλλά που είναι το επιχείρημα σε αυτό; Πότε έγινε το μη χείρον βέλτιστον το όραμα μιας ανεπτυγμένης χώρας; Από πότε η επιβίωση έγινε ο στόχος και η αξιοπρέπεια πολυτέλεια;Σε αυτό το πλαίσιο, ο διάλογος απλά για να επιτευχθεί η επιθυμητή ανάπτυξη θεωρείται στείρος, αν δεν συμπεριλάβει την κοινωνική προοπτική για μια πιο δίκαιη, πιο ισότιμη, με μικρότερες και λιγότερες ανισότητες ανάπτυξη. Εικάζω, ότι μια τέτοια προοπτική δύσκολα μπορεί να την προσφέρει ένα κόμμα που έχει ήδη υπογράψει το Μνημόνιο ΙΙ στις 12 Φεβρουαρίου.

Για τους παραπάνω  λόγους, οι εκλογές της Κυριακής θα έχουν κι ένα ιστορικό περιεχόμενο. Στην ραδιοφωνική συζήτηση που ανέφερα παραπάνω, ειπώθηκε ότι ακαδημαϊκοί όπως ο Ζίζεκ (ο οποίος θυμίζω, ανέφερε σε ομιλία του ότι οι ελληνικές εκλογές αποτελούν σοβαρότατο πολιτικό συμβάν που θα κρίνει το μέλλον της ΕΕ και των συσχετισμών στην Ευρώπη γενικότερα) δεν έχουν σχέση με την πραγματική Αριστερά (sic) και εκπροσωπούν μια διαστρεβλωμένη εκδοχή κοσμοπολιτισμού/διεθνισμού. Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι καθηγητές, οι πολιτικοί άλλων ιδεολογικών χώρων και οι απλοί πολίτες  που έχουν με τον έναν ή άλλο τρόπο στηρίξει και πιστέψει τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν υποθέσουμε ότι είναι πλανεμένοι και η επιλογή τους δεν μπορεί να τους οδηγήσει να δουν το μεγάλο «δάσος» του εθνικού συμφέροντος, ένα είναι σίγουρο, ότι έχουν πιστέψει ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με δημοκρατικό και προοδευτικό τρόπο, θέτοντας την κοινωνία, αν όχι πάνω, τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με τις αγορές. Όλοι αυτοί, έχουν πιστέψει στην ριζική και δημιουργική αλλαγή, κι όχι σε έναν παρωχημένο κρατισμό. Έχουν καταθέσει τις μικρές τους αλήθειες, για να ανατραπεί ένα μεγάλο ψέμα: η λογική των μνημονίων. Αν αυτή η ελπίδα δεν επιβεβαιωθεί, τότε, σίγουρα, θα αναδυθούν νέοι κομματικοί σχηματισμοί που θα τροφοδοτήσουν με νέες «ελπίδες» το εκλογικό σώμα.

Τέλος, αν θέλαμε να αντιπαραβάλουμε ιστορικά το πώς η Ευρώπη και οι αγορές αντιμετωπίζουν την σημερινή κατάσταση, θα έπρεπε να πάμε πίσω στην εποχή του Κολοκοτρώνη, όταν πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 και σχηματίστηκε η Ιερή Συμμαχία για να καταστείλει τους τότε φιλελεύθερους της Ευρώπης, τους κατά τόπους εθνεγέρτες και τις επαναστάσεις τους,  ώστε να αποκαταστήσουν την παλαιά τάξη πραγμάτων. Και τότε χρησιμοποιούταν, από τoυς ισχυρούς της εποχής, το αίτημα να διατηρηθεί ακέραιο το status quo στην Ευρώπη και να παταχθούν οι εξεγέρσεις με βαναυσότητα. Τότε, οι ισχυροί διακήρυτταν ότι τους οδηγούσε ο ίδιος ο Θεός, κι οι σύμμαχοι ηγεμόνες επέμεναν στο αυθαίρετο δικαίωμα τους να επεμβαίνουν και να εισβάλλουν σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος όπου τα επαναστατικά κινήματα ξεσήκωναν τον «πλανημένο» λαό ενάντια στον νόμιμο τοπικό ηγεμόνα. Για το σήμερα, όπου Θεός βάλτε «ορθολογισμός» και εθνικό συμφέρον. Το πρόβλημα είναι, ότι αυτοί που ορίζουν το περιεχόμενο του όρου «ορθολογισμός» είναι αυτοί που προσπαθούν να διασφαλίσουν το δικό τους ιδιωτικό συμφέρον. Και με το πραγματικό εθνικό συμφέρον τι γίνεται; Ποιο είναι;