[ΓΝΩΜΕΣ] Εθνική Ελλάδος γεια σου. Από την Ροζίτα Σπινάσα.

Οκτώ χρόνια πέρασαν από την κατάκτηση του κυπέλλου του Euro από την Εθνική Ελλάδος, το σωτήριον έτος 2004. Θα μπορούσαν να ήταν και είκοσι, αν συγκρίνουμε το τότε και το τώρα.

2004: ‘Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα’. Η Αθήνα στα καλύτερα της. Κάτι λιγότερο από δυο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς και η πόλη είχε μετατραπεί σε εργοτάξιο - λούνα παρκ. Όλοι γυρνοβολούσαμε στα μπαρ του κέντρου σαν τις μέλισσες, την ίδια στιγμή που άλλες εργατικές μέλισσες - μετανάστες άνοιγαν με μεταμεσονύχτια κομπρεσέρ τα καυτά τσιμέντα, ίσα για να παραδοθούν τα έργα - όχι βέβαια on time, μα πάνω στην έναρξη των αγώνων.

Μέσα σε αυτό το ευοίωνο κλίμα, η Εθνική άρχισε τις τρέλες. Με αφετηρία τον υπεράνω υποψίας Καραγκούνη, η πρεμιέρα με την οικοδέσποινα Πορτογαλία μετατράπηκε στην αφετηρία ενός απρόσμενου πανηγυριού. Η πρόκριση από τον όμιλο αποδείχθηκε παιχνιδάκι, στον αγώνα με τη Ρωσία οι σαμπάνιες είχαν μπει στις παγωνιέρες από νωρίς.

Γαλλία, Τσεχία και πάλι Πορτογαλία (δεν είχε βάλει βλέπετε μυαλό). Οι διεθνείς γκρίνιες για αντιποδόσφαιρο παντελώς άστοχες: Η κατάκτηση του κυπέλλου από την Εθνική Ελλάδος ήταν από μόνη της ένα θαύμα, εάν είχαμε παίξει και (θεαματική) μπάλα, τότε θα μιλούσαμε για δέκα θαύματα μαζεμένα. Άλλωστε, το να βρίσκεις το δρόμο για τα δίχτυα δεν στο εγγυάται κανένα κατενάτσιο.

Κι έτσι, κάθε νικηφόρα βραδιά το κέντρο πλημμύριζε με αλλόφρονες από χαρά Έλληνες, που μόλις είχαν ανακαλύψει-επιβεβαιώσει, ότι η φουστανέλα του τσολιά έκρυβε κατιτίς το βαρύτιμο. Ήταν ωραίες εκείνες οι νύχτες, μέσα στην γλυκιά αγριάδα της συλλογικής μας παραζάλης. Το ‘δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ αλβανέ’ ηχούσε ως ιαχή-φλας από ένα ζοφερό μέλλον που δεν θα αργούσε και τόσο να έρθει.

2012: Το κέντρο της Αθήνας έχει διαλυθεί από τα λουκέτα της οικονομικής κρίσης και τις καταστροφές των επεισοδίων, ενώ μεγάλα τμήματα της πόλης έχουν μετατραπεί σε γκέτο παράνομων μεταναστών. Η ανομία, η βία και τα ναρκωτικά έχουν αγγίξει μέχρι και το άβατο του Κολωνακίου, ενώ η αστυνομία των 700 ευρώ έχει αφήσει την πόλη να βουλιάζει στην ανομία. Μέλη της φασιστικής συμμορίας ‘Χρυσή Αυγή’, η οποία πλέον έχει μπει πανηγυρικά στη Βουλή, σκορπούν τη βία και τον τρόμο ανενόχλητα. Κι όμως, δεν είναι τρέιλερ ταινίας μελλοντολογικού σκοταδισμού, είναι η σημερινή μας πραγματικότητα - η καταδική μας καταδίκη.

Η έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι θέμα στην ημερήσια διάταξη εδώ και ένα περίπου χρόνο, ενώ η χώρα οδηγείται για δεύτερη φορά σε εκλογές, αφού τα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων δεν επέτρεψαν τη δημιουργία κυβέρνησης. Η πιθανή πρωτιά του Σύριζα, σενάριο αριστερής ανάτασης για τους μεν, εφιαλτικής καταστροφής για τους δε. Το προηγούμενο βράδυ των εκλογών, η Εθνική μας αποχαιρετά τη φάση του ομίλου παίζοντας και πάλι με τη Ρωσία. Έχει προηγηθεί η ισοπαλία με τη διοργανώτρια Πολωνία και ο ένας βαθμός που την κράτησε ζωντανή.

Οι Έλληνες, μουδιασμένοι από το φόβο της καταστροφής, που πλέον μοιάζει αναπόφευκτη, παίρνουν θέση μπροστά στην τηλεόραση - έτσι κι αλλιώς τα σαββατόβραδα δεν βγαίνουν και πολλοί πια στη γύρα. Κι ενώ, λίγο η περιρρέουσα ηττοπάθεια, λίγο η προηγηθείσα ήττα από την Τσεχία, μας είχε προετοιμάσει για αποκλεισμό, ο bigger than life Καραγκούνης το έκανε πάλι το θαύμα του: με ένα σουτ στο 46’ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την ψυχολογία μας στο κόκκινο.

Οι περαιτέρω χαμένες ευκαιρίες της Εθνικής δεν άφησαν χώρο για γκρίνιες, ενώ το όνομα της αντιπάλου μας στην επόμενη φάση -Γερμανία!- έδωσε στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση ξεχωριστό νόημα: μέσα στη σουρεαλιστική δίνη που ζούμε τους τελευταίους μήνες, η ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τη χώρα που, για πολλούς, είναι η κύρια υπαίτια για όλα μας τα δεινά, φαντάζει ως ανέλπιστο δώρο κι αποκτά αναπόφευκτα συμβολικό χαρακτήρα.

Άλλωστε ο Σάντος είχε ήδη μιλήσει στα διεθνή μέσα για τον πολιτισμό και την ιστορία της χώρας μας - την ίδια στιγμή που η (κάθε άλλο παρά αρχαιοελληνική) φάτσα του Καραγκούνη πανηγύριζε στο διπλανό παράθυρο της οθόνης, βάζοντας τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση.

Το σίγουρο είναι ότι (α) η Γερμανία είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί και (β) η Ελλάδα έχει το απόλυτο ψυχολογικό πλεονέκτημα, αφού, αν χάσει, κανένας δεν θα την κατηγορήσει, ενώ αν καταφέρει και κερδίσει, θα έχει δώσει ένα ιστορικής σημασίας ράπισμα στη Μαντάμ Μερκέλ και τους υπηκόους της - προοπτική που θα κάνει τα πόδια των γερμανών παικτών ολίγον τι πιο βαριά.

Κι επειδή οι συνθήκες της απόλυτης σχετικότητας κι ανισορροπίας που μας διέπουν, είναι ικανές να ανατραπούν κι από το πλέον ανύποπτο γεγονός, έχω την αίσθηση ότι μια νίκη της Εθνικής μας επί της γερμανικής ομάδας δεν θα είναι αποκλειστικά αθλητικής σημασίας, αλλά θα βάλει κι αυτή το λιθαράκι της στις ήδη τεταμένες σχέσεις μεταξύ των δύο λαών. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα μικρό λιθαράκι είναι αρκετό για να κάνει την πλάστιγγα να γύρει, το οποίο εν προκειμένω μπορεί να λειτουργήσει και ως κοτρώνα στην αρχή μιας χιονοστιβάδας.

Ανυπόστατες κι ανόητες υπερβολές; Πολύ πιθανό. Μόνο που στην αβέβαιη και γεμάτη ανατροπές εποχή που ζούμε κανένα σενάριο δεν φαντάζει απίθανο - ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε την καταλυτική επίδραση που έχουν οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις στο ανθρώπινο θυμικό.

Σε αναμονή της Παρασκευής το λοιπόν.