Η Κατερίνα Β. μου έστειλε ένα μέηλ με κάτι που της συνέβη πριν μια εβδομάδα. Να τι έγραψε:
Το μαύρο –με ελάχιστο άσπρο- γατί
Έχω ένα γατί γκρι, λίγο άσπρο και ακόμη πιο λίγο κανελί. Το μεγαλώνω από μωρό μαζί με το φίλο μου. Είναι κομμάτι αυτού που είμαι. Το έχω σαν παιδί. Του φιλάω τα μουσούδια, του λέω σχετικά με γάτες τραγούδια, το ταίζω, το εμβολιάζω, το αγκαλιάζω, το φροντίζω, το βλέπω στον ύπνο μου, μιλάω γι αυτό, μιλάω σ’ αυτό, λέω υποκοριστικά σα χαζή,το παίρνω φωτογραφίες, το μαλώνω όταν είναι πολύ άτακτο, το κοιτάω στα μάτια, κοιμάμαι μαζί του,αναρωτιέμαι άμα θα ταν πιο καλά να ζει ελεύθερο στη φύση, το απεθυμώ. Εκείνο με φιλάει στη μύτη, με κουτουλάει, γουργουρίζει, ίσως μ’ αγαπάει, μου τραβάει τα μαλλιά, βγαίνει και μου φωνάζει από το μπαλκόνι όταν έρχομαι ή φεύγω, μπαίνει μαζί μου στο ντουζ, κρεμιέται από τη μπουγάδα μου όταν μαζεύω τα ρούχα, πατάει πάνω στο λάπτοπ μου όταν θέλω να κάνω εργασία, με κοιτάζει μερικές φορές με απορία, του αρέσει να κοιτάζει τη βροχή, έχει ταξιδέψει μαζί μας σε πλοία, κτελ, ταξί, αυτοκίνητα, ποδήλατα, έχει έρθει όταν ήταν μωρό για πώληση κοσμημάτων στο λιμάνι, για καφέ στη Σπλάτζια, για μάθημα στη σχολή. Του έχουν κάνει μπέιμπι σίτινγκ οι φίλοι μου, έχει γνωρίσει όλη την οικογένειά μου, έχει δώσει μπούφλες και έχει πιάσει φιλίες με άλλες γάτες.
Πηγαίναμε με τα πόδια σε μια προβολή ταινίας με τον φίλο μου το Σάββατο το βράδυ και στη Βενιζέλου, έναν παραθαλάσσιο δρόμο, ένα πλάσμα μικροσκοπικό, ίσο σε μέγεθος με έναν ποντικό, κυρίως μαύρο με ελάχιστο λευκό, πέρασε ατσούμπαλα το δρόμο κι ήρθε καταπάνω μας. Κι έβγαζε κάτι μικρές κραυγές και τριβότανε στα πόδια μας, κι όταν κοντοκάθισα κρύφτηκε κάτω από τη ζακέτα μου γιατί το φόβιζαν τα αυτοκίνητα που πέρναγαν. Και σκύψαμε και ασχοληθήκαμε με αυτό, με ένα γατί μικρό, μωρό. Είχε ένα κεφάλι πολύ μικρό και μύτη ροζ.
Κι είπαμε γιατί είναι μόνο του, και δεν έχει μαμά?, και τι θα το κάνουμε γιατί είναι επικίνδυνα στο δρόμο έτσι όπως τον περνάει. Κι αυτό γυρνούσε γύρω μας, μας φώναζε και τριβότανε κι είπαμε μήπως το πάμε στον κήπο της αρχιτεκτονικής λίγο πιο πάνω. Αλλά μετά σκεφτήκαμε πως έχει σκυλιά εκεί και πώς ίσως το χάσει έτσι η μάνα του άμα το ψάχνει. Κι εγώ ούτε ένα χάδι δεν έδωσα στο γατί αυτό γιατί μου φαινόταν κάπως βρώμικο. Κατεβηκε και περπάτησε στο δρόμο. Το τύλιξα με ένα χαρτομάντηλο και το σήκωσα και το πήγαμε πιο κει, να το βάλουμε πίσω από το τοιχάκι του δρόμου που ‘χε κάτι πρασινάδες. Και ο φίλος μου το πήρε από το χέρι μου και το ακούμπησε στη γη. Μα πιο κάτω το τοιχάκι σταματάει και το γατί έτρεξε και βγήκε πάλι πίσω μας στο πεζοδρόμιο. Και κάποιο άλλοι περαστικοί περνώντας το κοίταξαν. Αμάξια πέρναγαν ξυστά.
Το γατί μας φώναζε. Ήθελε να μας τραβήξει την προσοχή. Αλλά εμείς συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κι εγώ αυτό το μικρό γατί, το ‘χα συμπαθήσει μα την πιθανή βρωμιά του είχα φοβηθεί κι επέμενα να πάμε στην αρχιτεκτονική να πλύνουμε τα χερια μας. Και λέγαμε πώς δεν γίνεται να παίρνουμε όλα τα γατάκια που βρίσκουμε σπίτι και πώς μακάρι να ‘χαμε δικό μας κήπο , θα το βάζαμε εκεί. Κι ύστερα από την ταινία, στο γυρισμό, εγώ και μια φίλη μου κοροιδεύαμε τον φίλο μου για κάτι κι αυτός έλεγε πώς άμα συνεχίσω θα κλωτσήσει το γατί (δεν το εννούσε φυσικά). Και εγώ περίμενα να δω τι έχει γίνει με το γατί.
Και όταν φτάσαμε στο σημείο που το 'χαμε δει, κοίταξα στην άσφαλτο και είδα ένα λεκέ μαύρο και ελάχιστο λευκό...
Κάποτε ήταν ένα μικρό γατί που πέρασε το δρόμο για να μας δει. Και που λέγαμε πως άμα είχαμε κήπο θα το βάζαμε μέσα… Κι εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να κλάιω. Για το μαύρο βρώμικο γατί, που δεν το χάιδεψα στιγμή, που δεν του έσωσα τη ζωή, που το ‘χα τόσο σιχαθεί που μ’ ένα χαρτομάντηλο το σήκωσα, που δεν υπάρχει κήπος για τα μικρά γατιά, που τα πλάσματα , είτε γατιά, είτε σκυλιά, είτε παιδιά, είτε…, είναι τόσο άτυχα, που μια 22 χρονών ακόμα τόσο χαζή που από κάτι τόσο κακό είχα ξαφνιαστεί, που αφού το ξέρα πώς έπρεπε να ‘χω πάει το γατί στον κήπο της αρχιτεκτονικής, δεν το πήγα, που δεν επέμενα πως αυτή ήταν η καλύτερη λύση, που ίσως θα φαίνομαι γραφική.
Μα πιο πολύ γι’ αυτή τη μαύρη μπάλα τη μικρή, που ‘χε μια σύντομη ζωή. Και ναι δεν ήταν άνθρωπος, δεν θα γινόταν σαϊνι, μα θα γυρνούσε εδώ και εκεί, θα έκοβε βόλτες, θα λιαζότανε, θα γεννούσε γατάκια, θα τσακωνόταν για το φαϊ, θα μάθαινε να νιαουρίζει. Θα ‘χε μια ζωή, θα ‘ταν ένα μαύρο , με ελάχιστο άσπρο και ροζ μύτη γατί. Κι εγώ γύρισα στο σπίτι κι ακόμα έκλαιγα που είδα με τα μάτια μου μια καταστροφή και ήμουν κάπως υπεύθυνη γι’ αυτή. Και σήκωσα αγκαλιά το δικό μου το γατί και έκλαιγα ακόμα πιο πολύ. Και κλείστηκα στο μπάνιο κι έκλαιγα και φύσαγα τη μύτη μου.
Και όταν βγήκα το γατί μου είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του φίλου μου και πήγα κοντά και μου έδινε φιλιά στη μύτη και με κουτούλαγε. Κι εγώ είπα πράγματα χαζά, ένα–δυο φιλοσοφίες και δεν ξέρω τι… Μα από τη σκέψη ακόμα δεν μου ‘χει βγει, αυτό το μικροσκοπικό μάυρο αδέσποτο γατί.
-------------
σχόλια