Απάντηση στον επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ και στις δηλώσεις του για την Ελλάδα δίνει με άρθρο του στο Project Syndicate ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τέξας Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ.
Ο Γκάλμπρέιθ, που είναι φίλος του Γιάνη Βαρουφάκη απνατά στο ερώτημα του Μπλανσάρ για το «Πόση προσαρμογή πρέπει να κάνει η Ελλάδα και πόση οι διεθνείς πιστωτές;».
Αυτό σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας εγείρει δύο ακόμη ερωτήσεις:
»Πόση προσαρμογή έχει πετύχει ήδη η Ελλάδα; Έχουν προσφέρει τίποτε οι δανειστές της; Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα συμφώνησε σε δημοσιονομική προσαρμογή ίση με το 16% του ΑΕΠ. Το ΔΝΤ προέβλεπε αρχικά ότι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωνόταν την περίοδο 2010-2011 κατά 5%, θα σταθεροποιούνταν το 2012 και θα αυξανόταν μετά. Όμως το ΑΕΠ έπεσε 25% και δεν ανέκαμψε. Και επειδή το ονομαστικό ΑΕΠ έπεσε το 2014 και συνεχίζει να πέφτει και σήμερα, ο λόγος χρέους/ΑΕΠ που υποτίθεται ότι θα σταθεροποιούνταν πριν από τρία χρόνια, συνεχίζει να αυξάνεται.
»Το ΔΝΤ και οι άλλοι δανειστές υπέθεταν ότι η μαζική δημοσιονομική συρρίκνωση θα είχε μόνο προσωρινή επίπτωση στην οικονομική δραστηριότητα, στην απασχόληση και στη φορολογία και ότι η μείωση των μισθών, των συντάξεων και της απασχόλησης στο Δημόσιο θα αύξανε με μαγικό τρόπο την ανάπτυξη. Η υπόθεση αυτή όμως αποδείχθηκε λανθασμένη. Ο Μπλανσάρ δεν θα έπρεπε να συνεχίζει με το φιάσκο αυτό.
»Ωστόσο εξακολουθεί να επιμένει για τις συντάξεις. Οι συντάξεις αυτές αναλογούν στο 16% του ΑΕΠ της Ελλάδας επειδή η ελληνική οικονομία είναι 25% μικρότερη από όσο ήταν το 2009. Ο Μπλανσάρ καλεί την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει «πραγματικά αξιόπιστα μέτρα». Δεν θα έπρεπε και το ΔΝΤ να κάνει το ίδιο;
»Για να μειωθεί η δαπάνη στις συντάξεις κατά 1% του ΑΕΠ θα πρέπει να υπάρξει ονομαστική ανάπτυξη 4% για δύο χρόνια χωρίς να γίνουν άλλες περικοπές. Γιατί να μην υιοθετηθούν «αξιόπιστα μέτρα» για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
«Οι Έλληνες έλαβαν σκληρές αποφάσεις. Τώρα είναι η σειρά του ΔΝΤ, αρχίζοντας με την παραδοχή ότι οι πολιτικές που επιβλήθηκαν για πέντε χρόνια ήταν καταστροφικές. Η πιο δύσκολη απόφαση για τους άλλους πιστωτές είναι να παραδεχθούν – όπως γνωρίζει το ΔΝΤ – ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
»Δεν είναι προσαρμογή το να δοθούν νέα δάνεια για την εφαρμογή αποτυχημένων πολιτικών».
