Θα παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον μια ειλικρινής, μεγάλη δημοσκόπηση επί όσων ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και στήριξαν το «ΟΧΙ» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσον εκφράζει αυτούς τους πολίτες η πρόταση την οποία έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για την εξουσιοδότηση του Υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, να διαπραγματευτεί για λογαριασμό της Ελλάδας στο Eurogroup της 11ης Ιουλίου.
Επί πέντε μήνες τώρα η συγκυβέρνηση τηρούσε μια σταθερή και εθνικά υπερήφανη στάση διαπραγματευόμενη σκληρά με τους δανειστές και αποδεικνύοντας σε καθημερινή βάση την ουσιαστική και ειλικρινή της διάθεση για την επίτευξη συμφωνίας με τους τρεις θεσμούς: παρουσιάζοντας σοβαρές προτάσεις, σε αντίθεση με τις «σειρήνες» εντός και εκτός συνόρων περί του εναντίου, σεβόμενη τις ιδρυτικές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά συγχρόνως και την ψήφο του ελληνικού λαού, ο οποίος της έδωσε μια ισχυρή εντολή πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Μια εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης για συμφωνία εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός ευρώ, αλλά όχι μια οποιαδήποτε συμφωνία. Άλλωστε τις τελευταίες «πετύχαιναν» με χαρακτηριστική άνεση και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά-Βενιζέλου.
Λένε πως όσο πιο μεγάλος είναι ένας έρωτας, τόσο πιο δύσκολο είναι να τον ξεπεράσεις. Στη δική μας πολιτική πραγματικότητα φρονώ ότι όσο πιο πολύ πιστέψεις σε κάποιον ή σε μια πολιτική πρόταση κόμματος, τόσο πιο δύσκολο είναι να «χωνέψεις» το άδειασμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήλθε σε έναν προεκλογικό αγώνα με κεντρικό σύνθημα «Η Ελλάδα προχωράει – Η Ευρώπη αλλάζει – Η ελπίδα έρχεται» και κατόρθωσε να φτάσει στα όρια της απόλυτης πλειοψηφίας στη Βουλή, την οποία τελικά του προσέφερε ο συνασπισμός με τους ΑΝΕΛ. Αμφότερα τα κόμματα κατά των μνημονίων και των πρακτικών τους, που οδήγησαν σε εξαθλίωση του ελληνικού λαού, με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μέχρι πριν λίγες μέρες να τονίζει τη δημιουργία 1.500.000 ανέργων και 3.000.000 φτωχών σ' αυτά τα πέντε χρόνια εξοντωτικής και άδικης λιτότητας για το λαό. Ενός λαού που δε δημιούργησε αυτός το χρέος των 320 δις, αλλά καλείται και πληρώνει το «μάρμαρο» των κομπίνων και της διαπλοκής των ολίγων και βεβαίως της μετατροπής ενός ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο για να μην καταρρεύσουν ελληνικές και ευρωπαϊκές (κυρίως γαλλικές και γερμανικές) τράπεζες. Ο κ. Καμμένος ανέβασε μάλιστα στους 10.000 τους συμπολίτες μας που έχουν θέσει τέλος στη ζωή τους την τελευταία πενταετία ελέω της υφιστάμενης πολιτικής.
Απέναντι σ' όλη αυτή την κοινωνική καταστροφή στεκόταν η συγκυβέρνηση, στην οποία πίστεψε και ο υπογράφων ότι θα κάνει πράξη τις δεσμεύσεις της για «συμφωνία-λύση» και όχι «οποιαδήποτε συμφωνία» και οφείλω να ομολογήσω ότι η κυβέρνηση τήρησε ευλαβικά αυτές μέχρι και το δημοψήφισμα. Όταν ο Πρωθυπουργός βροντοφώναζε -και δικαίως- ενώπιον εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα στις 3 Ιουλίου ότι «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, κι αυτό κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει».
Λένε πως όσο πιο μεγάλος είναι ένας έρωτας, τόσο πιο δύσκολο είναι να τον ξεπεράσεις. Στη δική μας πολιτική πραγματικότητα φρονώ ότι όσο πιο πολύ πιστέψεις σε κάποιον ή σε μια πολιτική πρόταση κόμματος, τόσο πιο δύσκολο είναι να «χωνέψεις» το άδειασμα. Και νιώθω άδειος από τη στιγμή που διάβασα τα σημεία της τελευταίας πρότασης, η οποία σχηματίστηκε με τη βοήθεια και ξένων αξιωματούχων και μετά την αποπομπή Βαρουφάκη από το κυβερνητικό σχήμα. Δεν είναι αυτή για την οποία στήριξα τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Είναι χειρότερη από αυτή για την οποία ψήφισα «ΟΧΙ» στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, από το κείμενο των 47 σελίδων που είχε καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση, ως το επιστέγασμα των διαπραγματεύσεων των τελευταίων πέντε μηνών, και το απέρριψαν οι δανειστές(!), ήδη εκείνο υπερέβαινε σαφώς τις αρχικές κόκκινες γραμμές της, αλλά για λόγους οικονομίας θα μπορούσε να αποδεχτεί ούτως ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία-λύση. Κι αυτό γιατί, έστω εκείνο το κείμενο, εξαντλούσε σε ασφυκτικό βαθμό τα όρια υποχωρήσεων της συγκυβέρνησης.
Όμως η πρόταση η οποία τελικά ήρθε στη Βουλή και ψηφίστηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου 11 Ιουλίου, υπό τη μορφή εξουσιοδότησης στον Υπουργό Οικονομικών, αποδείχθηκε όχι απλώς χειρότερη, αλλά πρόταση-ομολογία αποτυχίας. Δεν υπήρξε «κόκκινη γραμμή» που να μην τσαλαπατήθηκε, κυριολεκτικά, είτε όσον αφορά τον Φ.Π.Α. στα νησιά, είτε το ΕΚΑΣ, είτε τις στρατιωτικές δαπάνες, ενώ υποχωρήσεις υπήρξαν σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, όπως -ενδεικτικά και μόνο- τις ατομικές επιχειρήσεις ή το φόρο πετρελαίου κίνησης για τους αγρότες. Η πρωτοφανής ηττοπαθής παρουσία των δύο αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης, η παραδοχή εκ μέρους του Πρωθυπουργού ότι «η αλλαγή πορείας της Ευρώπης με βάση τους συσχετισμούς δε φαίνεται σήμερα εφικτή» (δεκτό, αλλά πριν από δύο εβδομάδες και το δημοψήφισμα, φαινόταν;) και η επανειλημμένως εκπεφρασμένη φοβία του ΥΕΘΑ περί αιματοκυλίσματος και εμφυλίου πολέμου σε περίπτωση αντίθετης απόφασης, αν μη τι άλλο, με πίκραναν.
Είναι ορθότατη, αλλά δεν αρκεί η δέσμευση για πάταξη της πάσης φύσεως φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής, διαπλοκής και διαφθοράς εντός των συνόρων. Ήταν ορθότατη, αλλά δεν αρκούσε η όντως υπερήφανη διαπραγμάτευση για να νιώσει η Ελληνίδα και ο Έλληνας «καλύτερα», αλλά τελικά να καταλήξουμε στο ίδιο και χειρότερο αποτέλεσμα, στη συνέχιση των μνημονίων και των δεινών του ελληνικού λαού. Κι όλα αυτά, χωρίς να υπάρχει καν ρητή δέσμευση για αναδιάρθρωση-επιμήκυνση-κούρεμα του χρέους, παρά μόνο μια γενική αναφορά ότι «θα το συζητήσουμε από Οκτώβριο». Υπάρχουν και κάτι επιτροπές στη Βουλή... η Εξεταστική Επιτροπή για τα Μνημόνια και η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους...
Υ.Γ.: Τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο, το Eurogroup της 11ης Ιουλίου βρισκόταν σε εξέλιξη.
σχόλια