Οk, εδώ ζούμε και την αγαπάμε την πόλη μας. Και επειδή την αγαπάμε, της συγχωρούμε πολλά και αφήνουμε και άλλα τόσα να περνάνε απαρατήρητα. Η αλήθεια είναι όμως πως αν είσαι Αθηναίος, δεν μπορεί να μην έχεις σκεφτεί πως κάτι λείπει από αυτό το χάος με τις πολυκατοικίες και τα αυτοκίνητα (που εμείς λατρεύουμε) για να γίνει η καθημερινότητά σου πιο όμορφη. Μπορεί να σου λείπει ο Ιλισός, που τον έχουν μπαζώσει, ή λίγο περισσότερη καλοσύνη από τους ανθρώπους, ένα πάρκο, ή απλώς να σου λείπει η παλιά Αθήνα που γνώρισες μικρός, με τα νεοκλασικά, τα χαμηλά σπίτια και τις αλάνες που έπαιζαν τα παιδιά. Θέσαμε το ερώτημα σε 11 Αθηναίους και οι απαντήσεις τους σχηματίζουν την πιο παραδεισένια Αθήνα που έχεις σκεφτεί.
Αν μου λείπει, ωστόσο, ένα πράγμα, είναι το αφομοιωμένο πράσινο. Η απουσία ενός πάρκου σε κομβικό κεντρικό σημείο της που να χτυπάει σαν καρδιά, δίνοντας ανάσα στην πόλη.
Ηλίας Φραγκούλης
Kριτικός κινηματογράφου, freecinema.gr
Μοιραία, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας και «βίτσιου», η απάντησή μου θα έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα. Σαν πρώτη σκέψη, θα έλεγα πως αυτό που λείπει από την Αθήνα είναι μια αίθουσα IMAX, για να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το σινεμά πρέπει να ταυτίζεται με μια πιο... «think BIG» ιδέα, αλλά σε δεύτερο επίπεδο θα κατέληγα σε μια ακόμη πιο έντονη επιθυμία. Την ύπαρξη ενός κινηματογράφου με repertory πρόγραμμα, σε μόνιμη βάση. Μιας αίθουσας που θα είχε τη δυνατότητα να προβάλλει διαρκώς κλασικές (ή μη) ταινίες από το παρελθόν, μεμονωμένους τίτλους ή και αφιερώματα, μπας και ξεφεύγαμε από τη στείρα ιδέα που θέλει κάποιες λιγοστές επανεκδόσεις να διανέμονται μονάχα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάτι που έτσι κι αλλιώς ήδη φθίνει με την επικράτηση της ψηφιακής προβολής σήμερα.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως η Ταινιοθήκη της Ελλάδος διοργάνωνε μία εβδομάδα προβολών με repertory πρόγραμμα κάθε μήνα στο Embassy της Πατριάρχου Ιωακείμ (προτού μετακομίσει στο κτίριο της Κανάρη). Ήταν ένα τακτικό ραντεβού με τους θεατές, το οποίο είχε γίνει παράδοση, έστω και αν η επιλογή των φιλμ ήταν κάπως πιο «αυστηρή» καλλιτεχνικά. Σήμερα δεν υφίσταται ούτε αυτό. Για να γίνω ίσως λίγο καλύτερα αντιληπτός, όσοι γνωρίζουν το Prince Charles Cinema στην πλατεία Λέστερ του Λονδίνου, θα κατάλαβαν τι εννοώ. Ελπίζω, πριν οι νεότερες γενιές αρχίσουν να νομίζουν ότι το σινεμά έχει μόνο τις διαστάσεις μιας οθόνης... laptop ή υπολογιστή, να γίνει κάτι τέτοιο πραγματικότητα και στην Αθήνα. Κάποτε! Αν υπάρχει κανένας (#diplhs) τρελός χρηματοδότης που γουστάρει την ιδέα, παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μου, αναλαμβάνω το πρόγραμμα, ευχαριστώ!
Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Στιχουργός
Τι μου λείπει απ' την Αθήνα; Τι λείπει από αυτή την ομορφάσχημη πόλη που τα έχει λίγο πολύ όλα σαν από πάντα (ή, τουλάχιστον, έτσι τα πλασάρει το θρασίμι, με τουπέ του τύπου «όταν εγώ γύριζα, εσείς πηγαίνατε»); Και τα μαγαζιά της έχει, και τα μπαράκια της και τα ρεστοράν της τα «αποψάτα», τα εμπνευσμένα από τις υπόλοιπες μεγαλουπόλεις, που όμως τα φορτίζει με ένα coolness και μια χαλαρότητα η αφιλότιμη που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα το Λονδίνο και το Παρίσι. Την αγαπώ αυτή την πόλη, την άτσαλα νεόπλουτη κι έπειτα αναπόφευκτα νεόπτωχη, κι ας τα έχει όλα μισά κι ανολοκλήρωτα. Την αγαπώ και της συγχωρώ πολλά. Αν μου λείπει, ωστόσο, ένα πράγμα, είναι το αφομοιωμένο πράσινο. Η απουσία ενός πάρκου σε κομβικό κεντρικό σημείο της που να χτυπάει σαν καρδιά, δίνοντας ανάσα στην πόλη. Η αδιαφορία για τα ελάχιστα εναπομείναντα πάρκα που μαραζώνουν μέρα με τη μέρα εγκαταλελειμμένα κάνει το αστικό τοπίο –το τόσο γοητευτικό κατά τα άλλα– να φαντάζει μονότονα γκρίζο κι αποπνιχτικό. Εθνικός Κήπος, Πεδίον του Άρεως, Ζάππειο, Άλσος Παγκρατίου, είναι μερικοί μόνο απ' τους πυρήνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μικρές, παλλόμενες οάσεις για τους Αθηναίους, κι όμως η τρελο-αθήνα τα αφήνει στο έλεος της φθοράς του χρόνου και της αδιαφορίας των ιθυνόντων. Κι ας μη γελιόμαστε: όσα θέατρα, μουσεία, γκαλερί, μπαρ και μαγαζιά κι αν ανοίξουν, όσα ένσημα κοσμοπολιτισμού κι αν κολλήσει αυτή η πόλη, αστικός πολιτισμός πάντα θα είναι μια αναπάντεχη εισπνοή οξυγόνου στην καρδιά ενός ασφυκτικού κέντρου.
Νικόλας Ανδρουλάκης
Συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Από την Αθήνα μου λείπουν τα παιδιά. Ωραία τα παιχνίδια στα tablets, πανέξυπνες γενιές θα είναι οι επόμενες και, παρά την κρίση, προσπαθούν κι οι γονείς να τα πηγαίνουν και για αθλητισμό και για μουσική και για χορό και σε παιδικό θέατρο και σινεμά και στους προσκόπους και στους κατασκόπους και στους ξυλοκόπους, κι όμως δεν βλέπεις πια στις γειτονιές παιδιά σε παρέες να αλωνίζουν και να γελάνε και να κάνουν αθώες αλητείες. Γιατί το σύνδρομο της εποχής είναι το υπερελεγχόμενο περιβάλλον. Ένα χάος το Διαδίκτυο, σε παρακμή τα δημόσια σχολεία και οι γονείς, αντί να ξεφοβίζουν τα παιδιά τους, προσπαθούν να τα έχουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, μαντρωμένα. Θα μου πεις, η Αθήνα δεν είναι όπως το '50. Θα απαντήσω πως πριν από 15-20 χρόνια παίζαμε ακόμη ποδόσφαιρο με πατημένο κουτάκι αναψυκτικού και μπουγέλο και νεραντζοπόλεμο και πειράγματα και άγουρο φλερτ στις γειτονιές – από τις ηλικίες του Δημοτικού. Κι είχαμε και τότε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Απλώς κάποια στιγμή τα βαριόμασταν. Γιατί τα παιδιά έχουν πρωτόγονα ένστικτα. Αυτό πεθαίνει. Ο χαβαλές. Κι είναι κρίμα. Πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία οι δήμοι με κάποιας μορφής κεντρική πρωτοβουλία που θα ξυπνήσει μνήμες και μεράκι στους γονείς –αφού μας αρέσει το μάρκετινγκ σε όλα– για ένα πρόγραμμα «Γειτονιά». Και μη φοβάστε, ούτε αυξήθηκαν σαν τις αμοιβάδες οι βιαστές, ούτε εφευρέθηκαν προχθές τα αυτοκίνητα, ούτε οι ταλαίπωροι πρόσφυγες και οι άστεγοι θα σας απαγάγουν τα παιδιά. Η αποστείρωση, η αποξένωση, η άγνοια του διπλανού σου και ο φόβος για τον τόπο όπου ζεις είναι κίνδυνοι εξίσου μεγάλοι. Και αλάνες και γωνιές και ήσυχοι δρόμοι υπάρχουν ακόμη, από τον Πειραιά ως την Κηφισιά και από τα Πετράλωνα μέχρι τα Μελίσσια. Απλώς τις περιφρονούν όλοι, για ένα δήθεν αίσθημα ασφάλειας. Αλλά οι γειτονιές πρέπει να ανήκουν στα παιδιά που τις βιώνουν. Έτσι τουλάχιστον θυμάμαι εγώ. Και δεν είμαι ακόμη αρκετά γέρος για να το ξεχάσω.
Αλέξανδρος Δαμουλιάνος
Συγγραφέας
Πατρίδα των αυτοεξόριστων ονείρων. Η αίσθηση ενός «αρχαίου» μυστικού, το οποίο, παρόλο που γνωρίζω καλά πως όσες ζωές κι αν φάω δεν θα κατανοήσω, το ερωτεύομαι και του είμαι αφιερωμένος, με κατακλύζει κάθε που περπατάω την Αθήνα. Το βλέμμα μου άλλοτε ελκύεται από κτίσματα ξεχασμένης αρχοντοσύνης που με παρακαλούν να τα ανοικοδομήσω και άλλοτε απωθείται από τους μοντερνίζοντες θορυβώδεις και υπερφίαλους ρυθμούς της νέας Αθήνας. Η Αθήνα κάποτε ήταν μια παθιασμένη γυναίκα που όσο κι αν λαχταρούσες να κάνεις έρωτα μαζί της, φοβόσουν μην τσαλακώσεις το μεταξένιο δέρμα της. Τώρα είναι απλώς η γραφική ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας που όλοι την αγνοούν. Την Αθήνα την ξέραμε πιστά παντρεμένη με τον θαυμασμό των κατοίκων της και όχι μόνο. Πάντοτε φλέρταρε με τον φόβο της να ξεπέσει, έως που του δόθηκε. Σπαταλήθηκε σε δήθεν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις των ίδιων προβλημάτων που ταυτόχρονα υπερασπίζεται με τη στάση της τη γέννησή τους. Ξόδεψε αλόγιστα τα πραγματικά αποθέματα της ανθρωπιάς της σε λαμπερές διαφημίσεις ενός ένδοξου μέλλοντος, το οποίο έμεινε σε μισοσκισμένες σημειώσεις. Από κοινή φίλη των δύο αιώνιων αντιπάλων, της Δύσης και της Ανατολής, κατάντησε το κοινόβιο της απελπισίας των κατοίκων της και της απελπισίας των μετοίκων της. Τι λείπει, λοιπόν, από την Αθήνα του παρόντος; Η αγάπη για τον εαυτό της και οράματα με ανθρώπινο πρόσωπο. Μου λείπει η Αθήνα στα νιάτα της και ας μην τη γνώρισα. Μα, ξέρω πως τα επόμενα χρόνια θα της φέρουν πίσω τον εαυτό της.
Το ποτάμι; Τι απέγινε; Ποια διεστραμμένη εποχή το σκέπασε, το μπάζωσε, το εξαφάνισε σαν να ήταν ντροπή που έπρεπε να κρύψουμε;
Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος
Καλλιτεχνικος διευθυντης six d.o.g.s
Όπως έκανε την περασμένη Κυριακή ο Τούρκος συνάδελφός του, έτσι θα έπρεπε και ο Alexis να επέμβει και να αλλάξει την ώρα Ελλάδος. Να μην την πάει ούτε μία ώρα μπροστά ούτε μία ώρα πίσω, αλλά να διπλασιάσει τις ώρες (Ελλάδος) της ημέρας. Η κάθε μέρα να έχει 48 ώρες! Εκεί που το ρολόι δείχνει 23.59, λίγο μετά, τσουπ, να αρχίσει να δείχνει 24:00, 24:01, 24:02, και πάει λέγοντας. Μόνο τότε θα ήμουν 100% ικανοποιημένος από αυτή την πόλη. Δεν είμαι πολύ παρακάτω τώρα, στο 99% βρίσκομαι, αλλά αυτό το 1% θα έκανε τεράστια διαφορά! Γιατί με 48 ώρες στη διάθεσή σου κάθε μέρα θα μπορούσες πραγματικά να ζήσεις ό,τι σου προσφέρει η Αθήνα. Σε λιγότερο δεν γίνεται. Τόσα χρόνια προσπαθώ, αλλά, διάολε, κάθε μέρα συμβαίνει κάτι καινούργιο, κάθε μέρα κάτι αλλάζει, κάθε μέρα, πάντα, κάτι. Τόσα φαγάδικα (παλιά, καινούργια), τόσα ποτάδικα (παλιά, καινούργια), τόσες γειτονιές (παλιές, καινούργιες), τόσοι άνθρωποι (παλιοί, καινούργιοι), τόσες εμπειρίες (παλιές, καινούργιες), τόσες ιστορίες (παλιές, καινούργιες). Η Αθήνα είναι η πιο φανταχτερά υπέροχα λαμπρή και αρχιδάτη πόλη στον Milky Way και το μόνο που της λείπει είναι χρόνος. Κι άλλος χρόνος. Δώστε της κι άλλο χρόνο και θα το πιστέψουν όλοι αυτό.
Στέργια Κάββαλου
Συγγραφέας
Η Αθήνα έχει πολύ σοβαρό όνομα για το εφηβικό της σώμα. Μικρή μού φαινόταν περιπέτεια η διαδρομή από τα βόρεια στο κέντρο. Πρώτη φορά που κατέβηκα Εξάρχεια μόνη ήταν για συναυλία στο Αn Club. Νομίζω ότι πήγαινα Α' Λυκείου. Η πόλη στα '90s έμοιαζε μυστήρια, σκοτεινή, θυμωμένη, επικίνδυνη. Κι εγώ γενναία που κατάφερνα να την περπατήσω, και μάλιστα νύχτα. Τότε δεν είχα καταλάβει ότι η πόλη ήταν απλώς έφηβη. Αθήνα, η πόλη της αέναης προσπάθειας. Για ενηλικίωση.
Συναισθηματικά κυκλοθυμική, χωρίς διαμορφωμένο χαρακτήρα, γι' αυτό και ανοιχτή σε κάθε είδους επέμβαση, πόλη που τα βάζει με τον εαυτό της, με την ασχήμια, την ομορφιά της, πόλη-καμβάς στα χέρια των πολλών, κοινόχρηστη, σκόρπια και ατελής, δεν μοιάζει με καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ίσως γιατί δεν είναι. Ζω στην Αθήνα σημαίνει γίνομαι κομμάτι της. Και κανείς δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί τα ελαττώματα και τις αστοχίες του. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι όλα σταμάτησαν στα δεκατέσσερα. Για μένα, αυτή είναι η ηλικία της πόλης. Στα δεκατέσσερα δεν ξέρεις ούτε να διαχειριστείς ούτε να εκτιμήσεις. Μένεις με το όραμα και την επιθυμία, καμαρώνοντας για την αντισυμβατικότητά σου. Μένει.
ΥΓ.: Μια πόλη που μπαζώνει τα ποτάμια της είναι άγονη γη. Μια πόλη που γκετοποιεί τις γειτονιές της είναι διχαστική. Μια πόλη πρέζας είναι απελπισμένη. Αυτό, λοιπόν, που μου λείπει στην Αθήνα και, ναι, μιλάω για λογαριασμό της, είναι το self respect.
Δημήτρης Αθηνάκης
Συγγραφέας
Η Αθήνα τα έχει όλα, και όλα μπορεί να τα προσφέρει – δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μαγευτικές μητροπόλεις που έχουμε κατά νου ως ιδανικούς τόπους. Ένα πράγμα μόνο δεν έχει καταφέρει: ν' αποκτήσουν οι κάτοικοί της την αίσθηση του επισκέπτη, του εφήμερου, της εμπειρίας και όχι της συνήθειας. Η Αθήνα, επειδή ακριβώς έχει χάσει το τρένο της κοινώς αποδεκτής αισθητικής ομορφιάς της Δύσης, μπορεί να βιωθεί μόνον ως εμπειρία·προσωπική, κι αυτό είναι το «δράμα» της. Μου λείπουν οι κάτοικοι-περφόρμερ-επισκέπτες, εκείνοι που θα ζούσαν στην πόλη ωσάν να μην ήταν διεκπεραίωση ενός καθημερινού δρομολογίου που δεν κρύβει εκπλήξεις. Να κάτι ακόμη που μου λείπει: η συλλογική δίψα για έκπληξη. Αν υπήρχε η επιθυμία για έκπληξη και διαρκή επίσκεψη στην πόλη, η Αθήνα θα ήταν κάτι άλλο. Αυτομάτως τα άχρωμα τσιμέντα της θα μετατρέπονταν σε ονειρικές κυψέλες, οι δρόμοι θα γίνονταν παραλίες, τα μπαρ θα μετασχηματίζονταν από χώρους κοινωνικής σύνδεσης σε τόπους συλλογικής απελευθέρωσης, οι χώροι πολιτισμού (θέατρα, σινεμά, γκαλερί, μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, βιβλιοπωλεία κ.λπ.) θα μεταμορφώνονταν από σημεία στεγνού πολιτισμού σε πυρήνες ομαδικής πολιτισμικής παράκρουσης, όπως συμβαίνει με τα μικρά και μεγάλα εφήμερα φεστιβάλ. Και οι χώροι δουλειάς, που στριμώχνουν την ανυποχώρητη ρουτίνα; Αν ήμασταν επισκέπτες στη δουλειά μας, η ίδια η εργασία ως διά μαγείας θα γινόταν ένα θεσπέσιο επαγγελματικό ταξίδι. Ίσως, πάλι, η Αθήνα προσφέρει και αυτό: τη συνήθεια, τη μοναξιά, την απομόνωση από την καταναγκαστική συμμετοχή σε μια συλλογικότητα που μας έμαθε η Δύση. Ίσως, τελικά, δεν μου λείπει τίποτα από την Αθήνα.
Γιώργος Νανούρης
Ηθοποιός
Μου λείπουν τα νεοκλασικά, ένα ποτάμι, μια γέφυρα και δέντρα. Μου λείπει το φλερτ και τα κρυφά βλέμματα ανάμεσα στο πλήθος. Οι καθαροί δρόμοι, τα καθαρά κτίρια αλλά και ο καθαρός αέρας. Μου λείπει εκείνη η ανεμελιά και η ξενοιασιά, η ελαφράδα αλλά και η ασφάλεια. Μου λείπει ένας μεγάλος ποδηλατόδρομος, αλλά μου λείπουν και οι σχολικές μας εκδρομές στο Πεδίον του Άρεως, οι παιδικές χαρές με τις τσουλήθρες. Μου λείπουν τα παλιά κίτρινα τρόλεϊ, το Μινιόν, τα ψιλικατζίδικα με τις ανάκατες μυρωδιές και τα μεγάλα κόκκινα τηλέφωνα με τον κερματοδέκτη. Μου λείπει εκείνος ο μικροσκοπικός κυριούλης με το μουστάκι που γυρνούσε στην Ομόνοια κουβαλώντας την τάβλα με τα κουλούρια στο κεφάλι. Μου λείπει η αυλή του Δημοτικού μου, οι φωνές και τα γέλια. Μου λείπουν οι χαμογελαστοί, οι φιλικοί άνθρωποι και το κέφι στους δρόμους. Μου λείπει η ευγένεια, και η ανθρωπιά. Ό,τι κι αν μου λείπει, όμως, δεν επιτρέπω καθόλου πια να με λυπεί. Γιατί αυτήν ακριβώς την Αθήνα μας, με τις ελλείψεις της, με τα στραβά και τ' ανάποδά της, εγώ την αγαπώ τρομερά. Και σκέφτομαι πως όσα κι αν λείπουν, το μόνο που τελικά μου λείπει πραγματικά είναι το χέρι σου για να την περπατάμε μαζί.
Μελίνα Σπαθάρη
Δημοσιογράφος και ειδική στρατηγικής επικοινωνίας
Ο Ιλισός. Υπάρχει ένα ωραίο απόσπασμα στον Φαίδρο όπου ο Σωκράτης δίνει ραντεβού για βόλτα με τον νεαρό μαθητή του έξω από τα τείχη της πόλης. Περπατούν, συνομιλούν, μελετούν με την ησυχία τους και η περιγραφή του τοπίου είναι ξελιγωτική. Τι σκιές από πλατάνια, τι γρασίδια και «μαλακός τάπητας της χλόης στην αναπαυτική ανωφέλειά του», τι δροσερό αεράκι, και τι τραγούδια τζιτζικιών, ευωδιαστά λουλούδια και μουσική από τα τρεχούμενα νερά του ποταμού. Καλά τα δέντρα και το γρασίδια. Το ποτάμι; Τι απέγινε; Ποια διεστραμμένη εποχή το σκέπασε, το μπάζωσε, το εξαφάνισε σαν να ήταν ντροπή που έπρεπε να κρύψουμε; Διαβάζω στο Wikipedia: «Κυλούσε κατά μήκος και εξωτερικά των τειχών της Αθήνας, από την αρχαιότητα και μέχρι τον 20ό αιώνα δεν εξέβαλλε στη θάλασσα, αλλά ήταν παραπόταμος του Κηφισού, με τον οποίο συνέβαλε στο Μοσχάτο. Η κοίτη του άλλοτε ιερού ποταμού ξεκίνησε να καλύπτεται επί Μεταξά («Θάπτομεν τον Ιλισόν») στα τέλη της δεκαετίας του '30, από το ύψος της Κατεχάκη έως το Στάδιο, για να φτιαχτεί η σημερινή λεωφόρος Μιχαλακοπούλου. Οι εργασίες επικάλυψης του ποταμού ολοκληρώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960». Θυμάμαι το μικρό εκείνο διάστημα που πέρασα από τα περιοδικά του ΔΟΛ στο νούμερο 90 της Μιχαλακοπούλου. Κάθε φορά που το σύστημα έπεφτε, το τεύχος καθυστερούσε, διαφημίσεις δεν έρχονταν, οι Ψυχάρηδες ωρύονταν και το Λαμπρακαίικο εσείετο συθέμελα, θυμάμαι μια συνάδελφο –παλαίμαχη καφκική φιγούρα που είχε φάει με το κουτάλι τον Οίκο– να σηκώνει τα μάτια από το κείμενο και με σιβυλλική σπουδή να μου γνέφει: «Τι τα θες, Μελίνα, το φενγκ σούι φυγείν αδύνατο, δεν σκεπάζεις ποτέ ένα ποτάμι, κι αν το σκεπάσεις, δεν πας να χτίσεις και να μείνεις πάνω του, μια ζωή θα σ' εκδικείται και κάποτε θα σε ρημάξει».
Αντώνης Γρίτσης
Ηθοποιός
Από την Αθήνα μου λείπει το περιθώριο. Στην Αθήνα όλα παλεύουν για να υπάρξουν. Η Αθήνα είναι μια λευκή κόλλα στο τετράδιο ενός καλού μαθητή, με προσημειωμένες διορθώσεις για ένα πολύ κακό κείμενο και περιχαρακωμένα πατροναρισμένα σχέδια για ένα εύρωστο μέλλον. Η Αθήνα, όμως, δεν απολαμβάνει ούτε και τούτο το πα(τ)ρόν, πάσχει στις μεταβάσεις, σπέρνει και θερίζει ανάμνηση, υπήρξε μια λαμπερή πανάρχαια πόλη εξάλλου (και θα ξαναγίνει). Η Αθήνα δεν υπάρχει ως τόπος, είναι μια μπροσούρα ξεπατικωτούρα, δεν επιτρέπει το όνειρο, έχει μια απαράμιλλη αρτηριοσκληρωτική ευελιξία στον μετασχηματισμό. Πρέπει να αλλάξεις όνομα, να αποκτήσεις άδεια παραμονής στην Αθήνα, να κοινοποιήσεις ως τίποτα την παρουσία και πρέπει επιτέλους να γκρεμιστεί και κανένας φούρνος στην Αθήνα. Κι αυτά ακόμα που λέω εγώ τώρα μπούρδες είναι, μια ακόμα ωραιοποιημένη μπιρ παρά φιλολογία.
Γι' αυτό, κάνε μου τη χάρη, πάρε τώρα αυτό το κομμάτι χαρτί, κόψ' το με ένα ψαλίδι, προσεκτικά, με σεβασμό σε όλες τις δίπλα βαρύνουσες γνώμες, τσαλάκωσέ το, μάσησέ το ή μάλλον, καλύτερα, βάλ' του φωτιά με ένα σπίρτο ή αναπτήρα και κοίταζέ το ασκαρδαμυκτί καθώς καίγεται και όσο γίνεται στάχτη. Φτιάξε το δικό σου μπαλάκι με τα παραμύθια. Και όπου βρίσκεσαι, στη μέση του δρόμου, σε ένα σταματημένο φανάρι, μέσα απ' τη χούφτα σου φύσηξε το δικό σου σκονάκι προς την άγνωστη Αθήνα.
Βασίλης Χαραλαμπίδης
Καλλιτεχνικός διευθυντής bios
Αθήνα, η αγαπημένη μου πόλη, ο τόπος μου, κάθε γωνιά έχει χαραγμένες αναμνήσεις, μικρά διαμάντια-τοπόσημα, χαράγματα των ανθρώπων που κάνουν την πόλη, τα οποία όμως η εξέλιξη δεν αγαπάει κι έτσι σιγά-σιγά σβήνουν. Μου λείπουν τα αυθαίρετα παλιατζίδικα στην πλατεία Αβησσυνίας που κατεδαφίστηκαν, τα ανθοπωλεία στην πλατεία Αγ. Ειρήνης που έδωσαν τη θέση τους στα τραπεζοκαθίσματα των μπαρ, η στρογγυλή πλατεία της Ομονοίας, το περίπτερο που πουλούσε κασέτες με λαϊκά κι έπαιζε μουσική όλη μέρα και που φέτος κατεδαφίστηκε, στην Αθηνάς, δίπλα από το δημαρχείο, το κλασικό χαρτοπωλείο στο τέλος της Λέκκα με τις επιβλητικές βιβλιοθήκες γεμάτες συρταράκια (σήμερα βρίσκονται στο Ρομάντσο) όπου μπορούσες να βρεις τα πάντα, από χαρτικά μέχρι πένες καλλιγραφίας κάθε είδους, το γαλακτοπωλείο στον πεζόδρομο στα Εξάρχεια με το φρέσκο πάντα ρυζόγαλο, τα χαρακτηριστικά κίτρινα τρόλεϊ που γέμιζαν τους δρόμους. Μου λείπουν όλα αυτά που κάνουν την πόλη μου μοναδική και που για κάποιον λόγο οι άνθρωποί της ξεχνάνε να αγαπούν και τα αφήνουν και σβήνουν.
